ღამემ მოგონებებს სევდა შეაპარა...

ღამემ მოგონებებს სევდა შეაპარა... თითქოს ოცნებებიც გაფერმკრთალდა... ისე მომერია ისევ უშენობამ... ძალა გამოცლილი მწარედ ამატირა...

ლითონის გული

და ჩემში ფეთქავს ლითონის გული, არტერიებში სისხლს ერწყმის მუზა, გონების ზღვაში შეცურდა გემი და მოგონებამ ჩაუშვა ღუზა... ოდეს სიცოცხლის ნათელი სხივი, იმორჩილებდა თვით წყვდიადს ჩემში, მაგრამ გაუწყდათ იმედებს სიმი, ნაპირს მოასკდა სიბრაწის თქეში... ჩემში

ბრძოლის ველზე I

იმ წელს განსაკუთრებით ბევრი რამ ვნახე, მაგრამ ისტორია რომელიც ვიხილე და მოვისმინე არ იყო ჩვეულებრივი.არავინ ვიცით რა მოგველის, ვიცით კიარა წარმოდგენაც არგვაქვს, სწორედ ამას მივხვდი იქ ყოფნის დროს. მთავარი ქირურგი ტრამვატოლოგი ვიყავი ავღანეთის

ძველი პიანინო - 22

სავარძელში ჩათვლემილი მიმი ტელეფონის ზარმა გამოაღვიძა. შინაურმა არაყმა და მხატვრის დინჯმა საუბარმა ძილისკენ წაიყვანა... ფიფოს ურეკავდნენ. მორიგი მკვლელობა იყო. - თუ გინდათ წაგიყვანთ ორივეს... მხატვარი ზანტად გაიზმორა. ღამის სამი საათი... აღარც ყავა,

ეიფორია

ჩემი ამინდები მომენატრა.. წვიმაშერეულს მაინც შემეძლო შენი უემოციო სახის გარჩევა სხვების ნიღბებისგან.. დამაკლდი.. ჩემს სევდიან ღიმილს ვერაფერი შველის შენი ხმის ფრაგმენტების გარდა.. ბოხი ბარიტონი სიზმარივით შემორჩა მეხსიერებას..

is anybody there?

და არსებობენ მხოლოდ სიტყვები, და შენც სიტყვები ხარ გარკვეულ ადგილს იკავებ და ამ სიტყვებს იჭერ. არა გრძნობებს, ემოციებს და სიხარულს,მხოლოდ სიტყვებს და მერე ხვდები რა ალმაცერად უდგებიან იმ ადგილს,სადაც შენ დგახარ.

69 დღე ტყვეობაში ( თავი 5)

ლიამმა თვალების გახელისთანავე ამოიოხრა და ჭერს ახედა,ნაცრისფერი ჭერი ისეთ შთაბეჭდილებას ქმნიდა თითქოს ცა ღრუბლებით დაიპარაო ,და ეს ასეც იყო. ლიამმა შუშის ჭერს ახედა და ღრუბლებს მინის მიღმა მიაპყრო მზერა. ტუმბოს გადასწვდა და ლეფტოპს ხელი

ქალის ხასიათი დაბადების თვის მიხედვით

მაისში დაბადებული ქალები უდრეკები, ძლიერები არიან. გარეგნულად მიმზიდველები არიან, თუმცა ძალიან რთულები. ასეთი ქალები საშიშები არიან მამაკაცებისთვის, რადგან თუ მათ გრძნობებზე ვერ უპასუხებენ, ეს სიყვარული შეიძლებაფატალურად დამთავრდეს. თუ კი მაისში

მინდა ვწერო

საყვარელი მელოდიის ტალღებში ჩაძირული დიდხანს ვიჯექი ჩემს ოთახში, დაჟინებით ვუყურებდი კედლის ერთ წერტილს. მინდოდა თავისუფალი ვყოფილიყავი ყოველდღიურობაზე, ჩემზე, სხვებზე ფიქრისგან, მაგრამ არა... ემოციები მებჯინებოდნენ ყელში და ფურცელზე ამოხეთქვას

ძმა

ნიკუშ, უმოწყალოდ ბევრი მეფიქრება ღმერთზე. ამ ბოლო დროს გავხდი სასაცილო. ახლა რომ ვკვდებოდე, ასე არ იქნება, ახლა ცოცხალი ვარ და ვის დავაჯერო,