Black Widow_შავი ქვრივი #10

-ხო, შეშლილი ვარ და შენ ამ შეშლილთან მოგიწევს ცხოვრება!_ისიც ყვირილით მპასუხობს. მტევანს თმაში მიცურებს და მის თითებში იქცევს ჩემს თავს. მექაჩება და კარისკენ მივყავარ.-რას აკეთებ გამიშვი ხელი!_ისევ ვაგრძელებ კივილს და ვცდილობ ხელი გავაშვებინო. თუმცა

მიყვარს

მიყვარს როცა უგზოუკლოდ ვიკარგები რადგან მინდა გავერიყო ზღვას მიყვარს როცა ბედს მანდობენ ბრმად როცა მასში მე აღარსად ჩანს

ზღვარი

თვალი გაახილა, უცებ ვერ მიხვდა სად იყო, ირგვლივ მიმოიხედა, მზე არსად ჩანდა. ნაცრისფერი ფოთლების მიღმა მხოლოდ გაცრეცილი ცა მოჩანდა. ჰაერის ნაცრისფერი ნაწილაკები სახეზე ეფრქვეოდნენ. ეუცხოა თეთრი კაბა,კანზე რომ ეკვროდა. მის ფონზე მკვეთრად მოჩანდა

ყვითელი გული (მეოთხე თავი)

- ხომ იცი რომ პირფერობა არ მიყვარს. - შეუღრინა თავის დას, ღმერთო როგორი ავია. - თანაც ნუ მეუბნები რომ ის ადამიანი მომწონდეს ვინც ჩემს ძმასთან წევს. - მის პასუხზე პირი გავაღე და ისტერიკული სიცილი დავიწყე - ოჰ, არა არა მე და შენს ძმას ერთად არ

ქუჩის სამოთხე (მეათე თავი)

"ნინა, მე გავთხოვდი" ჩამესმის ქეთის სიტყვები და გაოცების, ბედნიერების, იმედგაცრუების გრძნობები შემომაწვა. გამოსაფხიზლებლად რამდენიმე წუთი დამჭირდა. ბავშვები ცნობისმოყვარეობით მაკვირდებოდნენ და ელოდნენ ხმას როდის ამოვიღებდი.ტელეფონი ჯერ კიდევ ჩართული

ჩრდილები სიბნელეში(9)

სახლში დავბორიალობდი, ყველგან სიჩუმე და სიბნელე იყო გარდა სამზარეულოსა, სამზარეულოდან საუბრისა და სიცილის ხმა ისმოდა. მეც მინდოდა რომ მათთან ერთად ვყოფილიყავი თუმცა ახლა ეს შეუძლებელია, ვიქტორიამ ამიკრძალა მის ოჯახთან მიახლოება, მე ალექსანდრა სმიტი

ცოდვების გამო?..(18)

კაცები შემოვიდნენ სასადილო ოთახში და გავჩუმდით, სუფრაზე ხმა არ ამომიღია, მაყვალს ნათქვამმა დამაფიქრა, უკვე ორი დღეა გადამიცდა, გურამმა რამდენჯერმე მთხოვა რომ მეჭამა, მაშინ შევამჩნიე რომ ჩანგალს ვეთამაშებოდი.. გიგის „მესიჯობამ“ და ტელეფონის ხმამ უკვე

69 დღე ტყვეობაში

როდესაც მზეს მთვარე ცვლის და ცა ვარსკვლავებით ივსება,ის გამოდის რომ მისი ახალი მსხვერპლი იპოვოს... პირველი თავი შოკოადისფერი თმები შეისწორა,მიწისთხილით სავსე თავი მაგიდაზე მოათავსა,დივანზე ხმაურიანად დაენარცხა და ბოლო ხმაზე დაიკივლა.

***

და სულ სხვა არის არჩევანი ჩემი ცხოვრების, რომელსაც უწინ სატრფო შევარქვი. ის გამუდმებით ფიქრებში მეტრფის, ფიქრებიც მასზე ლექსად ამოვთქვი. მე პოეზია გავიშალე ცხოვრების გზაზე,

მზეზე უფრო თბილი (თავი 1)

- სანდრიკ ჩემო ერთადერთო და განუმეორებელო ძამიკოვ, ხომ იცი როგორ მიყვარხარ?! - რა გიყიდო? - ესეიგი სამი ლეისი ორ ლარიან ფრიქსიც წამოაყოლე.. ჰმ.. კიდე შოკოლადები მინდა.. მიყვარხარ... ჰო და კიდე.. - და?- ნაყინი მინდა ათი ცალი ოღონდ იცოდე მაქსი