ბოლო წუთი

ბოლო წუთს ბოლო წამს, მე რომ შენ შეგეხე სიკვდილის თვალებით ბოლოჯერ მიყურე შენ მიყურებდი არაფერს ამბობდი და მაშინ უბრალოდ უკან დავიხიე ცრემლები თვალებში, ისევ ჩავფიქრდი გულმა ტკივილი იგრძნო და განიცადა

შეშლილი პიანისტი

თანდათან წყდებოდა, სულ უფრო ჩუმად მოისმოდა ბგერების ხმა. კლავიშებზე ყურმიდებული, ცდილობდა უკანასკნელად მაინც შეეგრძნო ჟღერადობა, სასოწარკვეთილების გაბმულ ზარად რომ გაისმოდა მთვარის შუქით განათებულ ოთახში. გამეტებით ახეთქებდა თითებს, დააცურებდა ერთი

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (16)

ძილშიც კი უცნაური შეგრძნება მქონდა, გაღვიძება არ მინდოდა, დამძიმებულ ქუთუთოებს განშორების საშუალებას არ ვაძლევდი, ისევ და ისევ სიზმრების კორიანტელში მივიწევდი, როცა სხეულზე მძიმე რაღაც დამაწვა მერე მხრებზე ხელი ვიგრძენი რასაც ჩემი ჯანჯღარი მოყვა.

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი6)

2 წუთიანი დუმილის შემდეგ საწოლიდან ფეხი იატაკზე დავდგი... წამოვდექი, მაგრამ თავში რაღაც საშინლად მეტკინა, არა ასე არ შემიძლია, ასე უმოქმედოდ... ლუკას შევხედე, სავარძელში თავდახრილი ზის, ასეთი დაღვრემილის ყურებას მირჩევნია მოვკვდე, ძალები მოვიკრიბე

დაუჯერებელი 'თავი 7'

უკვე მარტი იწურებოდა, თითქმის მთელ დროს უნივერსიტეტს და სწავლას ვუთმოვდი, ბოლოსდაბოლოს წელს ვამთავრებდი და ხომ უნდა ჩამებარებინა გამოცდა, ლაზარეს ხშირად ვერ ვნახულობდი, რამოდენიმეჯერ თუ მოვკარი მხოლოდ თვალი, თუმცა ისე ვიყავი გადართული სწავლაზე აღარც

მიყვარს შემოდგომა (2 თავი)

სახლში შევედი შევედი ეგრევე ჩემს საძინებელში, გავშალე საწოლი და დავწექი არმეძინებოდა მაგრამ მასზე მას ალექსი ჰქვია ალექსიზე ფიქრი დავიწყე ვფიქრობდი ვვოცნებობდი მაგრამ ვიცოდი რომ არცერთი ოცნება არ ამიხდებოდა და გულიც უბრალოდ მეტკინებოდა, მაგრამ

მე მომწონს

მე მომწონს სიგიჟემდე შეყვარებული წყვილები წვრილმანებში, რომ პოულობენ ბედნიერებას და უანგაროდ უყვართ ერთმანეთი მამაკაცები გრძელი პალტოებით და

სამყაროს კალთას ვნებით ვემთხვიე

ცუდმა სიზმარმა" თავქვე წამიღო, ძალით მიმგვარა ძილის კარიბჭეს, უფორმო ღრუბლებს, შავ ნისლში ჩანთქმულს, თითქოს ბნელეთი მარწუხით იჭერს.

პიველყოფილთა საზოგადოება...

პიველყოფილთა საზოგადოება... ბრბო ისევ განუწყვეტლივ გრგვინავს... არ შემიძლია უმეცრების ასე ატანა... ღმერთო მცხვენია... ეს სად ვარ??

ნუთუ არ ვებრალები (დედა)

დღეებიც კი წამებივით აღელდა, თითქოს დედაც უფრო მალე დაბერდა, სიცოცხლის წამს ღმერთს ხომ შენთვის ართმევდა, მარტო როა ნუთუ არ გებრალება...