ბაიდაური

ვისაც სუსტი გული გაქვთ გთხოვთ დატოვოთ დარბაზი-ეს ჩემი გაფრთხილებაა. დღიურის წარმოებას ვიწყებ,საკმაოდ რთული ცხოვრება მაქვს მცირე ასაკის მიუხედავად,ამიტომ თუკი ზედმეტად ემოციური ბრძანდებით და სხვისი გულისტკივილი ზედმეტად ახლოს მიგაქვთ გულთან-ჯობია

იქნებ მიყვარხარ და არ იცი ეს შენ?

დავწერო მესიჯი თუ მომენატრე? მოგწერო მესიჯი თუ მომელანდე? ნეტავ საერთოდ რისთვის გწერ მე შენ? იქნებ მიყვარხარ და არ იცი ეს შენ?

უსათაურო (თავი 1)

გარდერობს უემოციოდ მოვავლე თვალი და სადა ყვითელ კაბასა და თეთრ ზედაზე შევაჩერე არჩევანი. მოვემზადე, მობილური ავიღე და სალომეს სახლის გზას დავადექი, სადაც გოგოებს უნდა შევხვედროდი. მათ ქვემოთ ველოდებოდი, როცა მათი ორი კლასელი დავლანდე. ტელეფონში

ასეც ხდება ხოლმე (მერვე თავი)

გაოგნებულმა შევხედე ნიკას, რომელიც ჩემს ხელს ნაზად ეფერებოდა.. ტკივილისგან დამანჭული სახით გადმობრუნდა, თვალები მანქანის ჭერს გაუშტერა... რამდენიმე წუთი ასე იყო, მერე წამოიწია, ლოყაზე მაკოცა და თვალები გაღიმებულმა დახუჭა... გავქვავდი.. ვერც

ღიმილი აქვს სასწაული.

იცით როგორი? შენს საყვარელ ადამიანს რომ შოკოლადის ტორტს გამოუცხობ და ნასიამოვნები, თუმცა დაღლილი მიესვენები იქვე მდგარ სავარძელზე. ნაცრისფერი ჟაკეტი, ნაცრისფერი ‘’ საროჩკა’’ და ნაცრისფერი ელასტიკი ეცვა, ეს უკანასკნელი ელასტიკზე მეტად, კლასიკურ

მორჩილება 11

შუაღამისას მარიამს გაეღვიძა და ზურას შიშველ სხეულს უყურებდა.მოულოდნელად საშინელმა შიშმა შეიყპრო.ხელები შემოჰხვია და ისე ჩაეხუტა,რომ არ გაღვიძებოდა.ვეღარ იძინებდა შიშის გამო.თვალების დახუჭვის ეშინოდა,რადგან არ უნდოდა მასთან ერთად გატარებული ერთი

ჩრდილები სიბნელეში(4)

არ ვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი, აქამდე ყოველთვის მეგონა რომ მე და ბებიას საიდუმლოებები არ გვქონდა, ის ჩემთვის ბებიზე მეტი იყო ყოველთვის, ის ჩემი მისაბაძი ადამიანი იყო, პიროვნება რომელმაც თავისი ცხოვრება მე შემომწირა და მშობლების სიკვდილის შემდეგ

მაინც გამითბობ ხელებს

მუსკის ნოტები, ნელა იცვლება, სადღაც სონატა თავისითვის გაჰკივის, არავის არ უსმენს ტკივილით აღსავსე გულიდან იგლეჯს, და ხალხისკენ გაისვრის. მიდიან ფიქრები უაზროდ უკვალოდ,

შავი ბილიკი

სიბნელემ შთანთქა ჩემი თითოეული სიტყვა, სიბნელემ შთანთქა ჩემი სინათლე. უკვე აღარ ლიცლიცებს ჩემი სანთელი, აღარ მინათებს წყვდიადით მოცულ გზას. მივრბივარ ხეების მუქ სილუეტებს შორის, თითქოს სწრაფი ნაბიჯით უკან ჩამოვიტოვებ ყველაფერს, დავტოვებ დედამიწას და

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 4 )

-დაწყნარდი - ალექსანდრეს გაღიზიანებული ხმა გაისმა ოთახში, ინსტიქტურად ყველამ მას შევხედეთ, ის კი არაფრისმთქმელი სახით უყურებდა თავის დას, სალი წამში წამოდგა ფეხზე და ოთახი დატოვა, გოგონებიც მას მიჰყვნენ, ყველამ მე შემომხედა აინტერესებდათ რას