ჯილი მეორე თავი

მამა სახლში გვიან დაბრუნდა კარი ხმაურით შემოაღო და შემოსასვლელში ფეხსაცმელი რომ გაიხადა შემომხედა და დამიძახა რადგან ზურგით ვიდექი -რამოხდა?-ვკითხე და დავეხმარე რომ პალტო გაეხადა ქუდი გადაიძრო და სარკეში თმის სწორებას მოჰყვა. მე გაუნძრევლად ვიდექი

როგორ ვკარგავთ სიყვარულს

ვერ გამიგია რა მემართება გული უცნაურ გრძნობებს გამოსცემს ძალიან ვცდილობ მინდა გავიგო მინდა რომ ენას რამე წამოცდეს

ის (2)

სანდროს და მე ნიშნობა გვექნება ცოტახანში. ალბათ, რამე ახალი ტრენდია ხელის თხოვნა დიდ გარემოცვაში ზედმეტად პომპეზურად. სავახშმოდ ვიყავით ძველი თბილისის ერთ-ერთ კაფეში. მხოლოდ მე და სანდრო. ცოტა შავ ღვინოს ვსვამდით ტრადიციულად და არაფერზე

ბავშვობის სიყვარული (4)

ანანო პირდაღებული უსმენდა ჩემს ნათქვამს, შემდეგ ცოტახანი გაჩუმდა და ერთადერთი კითხვა დამისვა, ნუ სხვას არც მოველოდი: -ანუ მოსწონხარ? რა მაგარია-უცბათ აღფრთოვანებულიი წამოვარდა და ოთახში სიარული დაიწყო. -გოგო ეგ რაში მაინტერესებს, პროსტა დავევასე

სიყვარული

თქვენ იცით რა არის სიყვარული, ნამდვილი სიყვარული? ოდესმე გყვარებიათ ისე,რომ ჯოჯოხეთის მარადიული სატანჯველისათვის გაგემეტებინათ თავი?! მე მყვარებია

ქალი, რომელიც გიყვარს.

ბევრი იმედი გაწბილდება, ბევრი ოცნება გაცივდება... მაგრამ არასდროს არ გცილდება - ქალი, რომელიც გიყვარს.

ხო და,რას ვიძახდი,მომენატრე მეთქი?"

ხო და,რას ვიძახდი,მომენატრე მეთქი?"... უკვე რა ხანია ასე ძლიერ გნატრობ... განა შენ გაკადრე მხოლოდ სტროფი ერთი?! მთელი პოემები მოგიძღვენი,კარგო...

ცხოვრება გრძელდება... _2_

შეშინებულლი წამოოვხტი, ცივი ოფლი შუბლიდან მოვიწმინდე, საშინლად შეშინებული აქეთ იქით ვიყურებოდი, არ ვიცი ეს რა გრძნობა იყო, მიხაროდა რადგან გარდაცვლილი მამის სახე კიდევ ერთხელ ვნახე, მაგრამ ამასთან ერთად საშინელი შიში მიპყობდა, შიში იმისა რომ მამა

სასიყვარულო სურათები 15

ბედნიერება? .ბედნიერებაა მზის ყოველი სხივი, რომელიც იშვიათად გამოანათებს ღრუბლებიდან და სწრაფადვე ამოეფარება მათ, სიხარულის მსწრაფლწარმავალობას, მიწიერი ბედნიერების უხანობას მოგვაგონებს. ჩემს თავს მუდმივად შთავაგონებ ეძებე ბედნიერება საკუთარ გულში

ბედნიერების რეცეპტი (მესამე თავი)

კელიაში დაბრუნებული ნიკოლოზი ისევ ღუმელთან იჯდა და მშვიდად მძინარე პატარას მისჩერებოდა. უმზერდა ჩვილს და საკუთარი, ასე საგულდაგულოდ მიჩქმალული წარსული ფრაგმენტულად ახსენებდა თავს. ალბათ, ორიოდე სიტყვა მამა ნიკოლოზის შესახებაც უნდა ვთქვათ.