S E C R E T/ ს ა ი დ უ მ ლ ო (სრულად!) (+15)

როცა წყალი გადავივლე, ახლა უკვე ჩემს, ოთახში შევედი და საწოლში ჩავწექი. ვიფიქრე ლილის დაველაპარაკებოდი და აქაურობაზე რაღაცეებს გავიგებდი, მაგრამ მას როგორც ჩანს სულ სხვა გეგმები ქონდა.–ჩემებმა დაიძინეს? –იკითხა და საწოლიდან წამოდგა. –ოთახში ავიდნენ,

საქანელა

სახეებს გარკვევით ვერ ვხედავ, გამოსახულება იდღაბნება მწვანე ხეების ფონზე, თითქოს ბუნება შთანთქავს ამ ქაოსს. ვცდილობ გავიგო რა ხდება, მაგრამ მხოლოდ გაურკვეველი ხმები მესმის: ვიღაც ხარხარებს, ვიღაც ტირის, ვიღაც კივის... სიჩქარეც უფრო ამძაფრებს

უჰაერობა (სრულიად)

ვინ ვიყავი?-ყველაზე ბედნიერი ადამიანი,როდესაც შემეძლო ყველაფერი. ვინ ვარ?-ცოტა არ იყოს რთულია ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა. ეს ის დროა,როდესაც თავადაც არ ვიცი ვინ ვარ. ხანდახან მგონია ძველი მესგან მხოლოდ და მხოლოდ ფიტულია დარჩენილი და სხვა არაფერი,რაც

შთაგონების წყარო (VI-VII ნაწილი)

მისი თხოვნით, უკვე რამდენიმე საათში ქალაქს ვშორდებით და სადღაც სხვაგან მივდივართ, იმ ადგილის პოვნა გვინდა, რომელიც არც კი ვიცით სინამდვილეში არსებობს თუ არა, იმ საწყნარის შეგრძნება, რომელიც ასეთ ადგილებში სუფევს ხოლმე. მიუხედავად იმისა რომ არც ერთს

მე მისგან ძლიერ სიყვარულს ველი...

კრავმა მომხიბლა ძლიერი მგელი, მან გაანათა ჩემს სულში ბნელი, არ მინდა ისიც გამოდგეს გველი, მე მისგან ძლიერ სიყვარულს ველი...

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (13)

ძილი ვცადე მაგრამ ისეთი აფორიაქებული და აჟიტირებული ვიყავი ვერაფრით მოვხუჭე თვალი. წამოვდექი და ისევ ფანჯარასთან მივედი, ყველაფერი გავიხსენე რაც ჩემი მშობლების სიკვდილის დღიდან მოხდა დღემდე. ყველაფერს ერთმანეთშ ვერ ვუკავშირებ, დავიწყე ფიქრი სულ

ერკე მიდასი - ბოდიალი

კვნესის როიალი სადღაც გარიჟრაჟზე ზღვაზე ბოდიალით ფიქრია მჭირვალე, ყოველდღე იგივე სიმსივნედ გედება

შთაგონება

,,ბართან ვიჯექი, ვფიქრობდი ყველაზე და ყვლაფერზე გარდა ჩემი თავისა. გავხედე ადგილს სადაც ყველა ერთად ისხდნენ და იცინოდნენ. ამდენი წლის შემდეგ ისეთივე ბენიერები იყვნენ. მაშინ ვიღაც მომიჯდა, სიმართლე გითხრათ ვერ გავარჩია მისი სახე მხოლოდ ზღვისფერ

საბედისწერო თავბრუსხვევა (თავი 2)

-გოგო დროზე ადექი, დათუმ მოგაკითხა - თავზე დამჩხავის ტასო. გათენდა. მზის სხივები ურცხვად დათარეშობენ ანამარიას სახეზე და ტასოს ეხმარებიან მის გაღვიძებაში, არადა როგორ ვერ იტანს გოგო ამას. დილაც ასეთი უნდა რაა. -რამე უთხარი? - ნერვიულობისგან

ცხოვრება გრძელდება _3_

არავინ დამხვდა, მივხვდი რომ უკვე შეჯიბრზე იყვნენ, საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებდი მათ რომ ჩემს გამო წაეგოთ, მითუმეტეს იმათთან ვისაც მთელი დაარსების პერიოდი ვეომებით, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ვეომებით, ვიცოდი რომ ისინი ჩემს გამო ბევრ დამცირებას