იცი ახლა მე რა მინდა?

მდინარიდან ვბრუნდებოდით,გალუმპულები ჩამავალი მზის მკრთალმა სხივებმა ვერც გაგვაშრო და ვერც გაგვათბო.მოულოდნელად აღმოვაჩინე რომ ძვირფასი ნივთი დამეკარგა. -მე საათს ვიპოვი და მოვალ,ჩაოთ-ვუთხარი ლაპარაკში გართულ მეგობრებს. - თქვენ წადით მოვაძებნიებ

ახლო ხარ ღმერთო

დამთავრდა ვგრძნობ და მიმოქცევა წყდება მაჯებში, სისხლი ივიწყებს სასიცოცხლო თავის ფუნქციას. მაგიჟებს სუნი ჩემი ქუჩის ძველი თაღების, ისე ვარ თითქოს აქ შენს გარდა არვის უვლია.

სიყვარული შენ გგავს

მიყვარხარ, მიყვარხარ ,მიყვარხარ ,არ აქვს მნიშვნელობა ისევ 20 წლის ხარ თუ არა, და მე ისევ ჯიბეში კინოს ბილეთით და ზურგს უკან დამალული თაიგულით გიცდი თუ არა სადარბაზოს კართან.სიყვარული იგივეა და არ ცნობს ციფრებს.სიყვარული იგივეა,უბრალოდ მეტი

არჩევანი (თავი VII)

–ნუკ,ჩამო დაბლაა მოვედი –მოვდივარ მალევე ჩავიდა ქვემოთ.დაჩი მოტოციკლეტის გარეშე დახვდა..

თავს დავიხსნიდი ამ სატანჯველი ცხოვრებიდან (5 თავი)

კარები გამოვაღე თუ არა შევეჩეხე სიკვდილივით შავ თვალებს, ადრე თუ ეს თვალები ციმციმებდნენ ახლა საშინლად ჩაწითლებული და სევდიანი ჩანდნენ, ოღონდ მარტო თვალები არ გამოიყურებოდა ცუდად მთლიანად ბექა არ უნდა ყოფილიყო სახარბიელ მდგობარეობაში ტუჩი გახეთქილი

ჰო მე გიჟი ვარ განა არ იცოდი?

გიჟი ხარ მითხრა და გაიცინა ჰო გიჟი ვარ განა აქამდე არ იცოდი? ავხედე გაოცებული თვალებით თითქოს რაიმე ახალს ვეუბნეოდი. მე გიჟი ვარ რადგან შმიძლია წვიმაში ქოლგის გარეშე ვისეირნო,სანამ ბოლომდე არ დავსველდები,არ გავილუმპები,მე გიჟი ვარ რადგან წვიმაში

მე ეგოისტი ვარ!

-შენ ეგოისტი ხარ! ბოლოს ეს სიტყვები წარმოთქვი და კარი გაიჯახუნე. გეგონა საბოლოოდ მიდიოდი და მაინც ბოლოს ამ სიტყვებით გადაწყვიტე დამშვიდობება. სწორედ ამიტომაც დაისაჯე...

მთვარის დღესასწაული-5

-ბედნიერი ხარ?-მოულოდნელად მკითხა. -რატომ მეკითხები?-დამაბნია მისმა უცნაურმა კითხვამ. -ბედნიერი ხარ,ჩემზე,რომ ქორწინდები?-მთელი სხეულით შემობრუნდა ჩემკენ,ვერ ვხვდებოდი საით მიყავდა საუბარი. -მაპატიე,ვერ ვხვდები რა გინდა,რომ გიპასუხო-მისმა

მესხი და ავტომატიანი.(ნაწილიl)

-ეს მხოლოდ თამაშია, ნუ გეშინია ჩემო პატარა.. ეს მხოლოდ თამაშია! თამაში.. პატარა, ლოყებ აწითლებულ გოგონას მთელი არსებით უჭერს დასახიჩრებულ ხელებს და ცდილობს მასთან ერთად საკუთარი თავიც დაარწმუნოს იმაში, რომ ეს მხოლოდ თამაშია, თუმცა იცის, იცის, რომ

მებაღე (ნაწილი 24)

ასე იწყებოდა დადას ხელნაწერი... ჩანაწერები ზოგ ცალკე ერთეულ აბზაცს მოიცავდა, ზოგან თითქმის მთელი გვერდი იყო შევსებული, ზოგან ნახევარ გვერდამდეც ძლივს აღწევდა. აბზაცებს შორის დიდი მანძილი იყო დატოვებული, ალბათ სხვდასხვა დროის ნაწერს ასე გამოარჩევდა,