დაბრუნება

ჩემს წინ პირდაპირ ვიღაც ნელი ნაბიჯით მოიწევდა, სიბნელე იყო ვერ ვარჩვდი მის სახეს. კაპიშონი ეფარა, მხოლოდ მე და ის ვიყავით ქუჩაში, რაღაცნაირად ინტერესი გამოიწვია ჩემში, მაინტერესებდა თუ ვინ იყო და მეც ჩქარი ნაბიჯით წავედი, მისკენ მივიწევდი, ის კი

მარტოსულნი , მიტოვებულნი, დავიწყებულნი ..და რატომ ?

წვიმის წკაპა-წკუპი და ჭექაქუხილის ხმა არღვევს ბუნების დუმილს .. ფანჯარასთან ვზივარ, ჩაის მივირთმევ , როგორც ფილმებშია და ვუყურებ ნისლში გახვეულ ალვის ხეებს . რამდენი რამ უნახავთ, რამდენი გადაუტანიათ, იქნებ აღარ უნდათ სიცოცხლე ? რას გაიგებ? ისინი

მხოლოდ ერთი (12) დასასრული

გახარებული ვიყავი იმ ფაქტით, რომ დედა გავახარე და ამ რთულ პერიოდში რამით მაინც შევძელი მისი გამხიარულება, ალბათ მხოლოდ ეს შემიძლია გავაკეთო მისთვის, ახლა ა პერიოდში ამ მომენტში მხოლოდ ამაზე ვფიქრობ, სხვა დანარჩენი არაფერი მაინტერესებს, თუმცა არის

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი11)

-არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყო საუბარი. იქნებ ვერ გამიგოს ან რაიმე შარში გავყო თავი? შეიძლება ამის გამო ერთი ამბავი ატყდეს..... ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც შოთიკომ დამირეკა. -მელანო მოვედი. ჩამოდი გელოდები.

ლექტორი (6)

იქამდე, სანამ მისი ამაზრზენი ხმა არ მესმის. - დეა, დანიელი მოვიდა! - კმაყოფილი ხმით ჩურჩულებს ძვირფასი “მამიკო” კარებთან და მძიმე ნაბიჯებით ჩადის ქვემოთ.

ნაწყვეტი...

-სანამ დავიწყებდეთ, ერთი კითხვა მექნება შენთან. - თქვა და ხელები წარმოსახვით ბურთს შემოავლო და თითქოს ალდება, უფრო და უფრო მეტად ეფინება ცეცხლი ისე იჭერდა მოშორებით ხელს. - რა უნარი, ან ძალა გექნებოდა, ამის შანსი რომ გქონოდა, რას აირჩევდი,

მებაღე (ნაწილი 8)

მოულოდნელმა და ძლიერმა ხმამ უცებ შეაკრთო, დადა ჩაიმალა, ღიმილიანი სახით მოუსვენრად აცეცებდა თვალებს... მებაღეს გაეცინა და კვლავ გადაეშვა წყალში... იმ დღეს დადა სახლიდან აღარც გამოსულა, რაღაც თავისებური ღიღინ-ღიღინით ათვალიერებდა თავის ნამუშევრებს

შელახული ღირსება თავი 3

ეს გოგო ვინ არის? ეს კითხვა განიჩნდა სარკეში ჩემს ანარეკლს რომ ვუყურებდი,ის არაფრით გავდა რებეკას , სარკის წინ ვიდექი და ჩემს შიშჩელ სხეულზე ჩალურჯებებს ვაკვირდებოდი , საშინელებაა უყურებდე შენს თავს თვალებში და სიცოცხლის ნაპერწკალს ვერ პოულობდე

ფრთები საქანელაზე 1

მამაკაცი იწვა და მთელი სხეულით თრთოდა. უკვე იცოდა, რომ მოაკითხეს. მის წინ მდგარი სხეული არ ქრებოდა და მამაკაცი უხმოდ ტიროდა. სხეულს გაფითრებული, ცარცისფერი სახე ჰქონდა და ისეთი წითელი თვალები, აქამდე რომ არსად ენახა. უღიმოდა. მამაკაცი ტიროდა, სხეულს

წამიერი პაემნები("იცეკვებ ჩემთან ერთად?")

როცა ცუდად ვარ,ვიხსენებ. თვალები ამენთო, ვიფიქრე ვსო- აი შევიცანი ყველაფერი და მთელი ცხოვრება ვიმყოფინებ. საჭმლის ნარჩენები მიყრია საწოლის გვერდით, ყველაფერს ვაკეთებ რომ არაფერი გავაკეთო. ჩემ თავს წინ ვაყენებ და ვეუბნები- აი შენ რომ უფრო კარგი