უცნაური სამოთხე ანუ კედელზე მიჭედებულ ლურსმანთა ქვეყანა

ბრახ...ბრახ...ბრახ...დაიბადა...მაშინვე დაასაქმეს...საკმაოდ მძიმე ტვირთი აჰკიდეს და უთხრეს:აბა შენ იცი! უნდა გაუძლო!

არჩევანი (თავი 13)

- მე მიყურე!- რატომღაც მშვიდად მესაუბრება. მე კი ჯიუტად შევყურებ კედლებს- შემომხედე მეთქი თეონა- თავს ხრის გვერდზე და ძალით მაიძულებს შევხედო სახეზე.- ხელზე რა მოგივიდა?- მეკითხება დინჯად და მარჯვენა მტევანზე მეხება. - არ გინდა- ვიცხადებ და ხელწბს

ზამთარი, ბებია და სასწაულის სურნელი

რისი სურნელი აქვს ზამთარს თქვენთვის? ჩემთვის სასწაულის. წელიწადის ეს დრო თვითონ ზღაპარია, რომელიც სავსეა საოცრებებით, ახდენილი სურვილებით, სინაზით, სასწაულის მოლოდინით და ჩემთვის ბებიასთან გატარებული დროის მოგონებებით. ზამთარი, ეს ის დროა როდესაც

საბედისწერო შემთხვევა სვანეთში (სრულად)

აი ხომ ხდება სასწაულები, უცანური მოვლენები და თქვენს ცხოვრებას მთლიანად შეცვლის. ასე ხელს დაავლებს ყველაფერს შენეულს რასაც მუქი ფერები აქვს და გაავარდისფერებს ცხოვრებას გაგილამაზებს და იმდენად შენი ხდება ეს ფერები რომ ვეღარ შორდები აღარ შეგიძლია

ვერ შეგელევი მესამე თავი (18+)

- გთხოვ!- ვუთხარი აკანკალებული ხმით. - ნუ მთხოვ! სხვანაირად არ შემიძლია, თავს ვერ ვიკავებ, საოცრად მინდიხარ! - მითხრა ვნბიანი ხმით. - ასე არ შემიძლია! არ ვარ მზად ამ ყველაფრისთვის.- ჩემს ხმაში მუდარა იგრძნობოდა, მივხვდი,

წვიმის წვეთები

მელოდიური წვიმის წვეთები სევდას ერწყმიან ჰარმონიულად, განწყობას ქმნიან მელანქოლიურს, იბადებიან პათეტიკურად...

სიმპათიური სტუმარი ( 17 თავი)

აი გათენდა კიდეც. ჩემდაგასაკვირად მაშინვე გამეღვიძა. მოვემზადე და კომპიუტერს მივუჯექი. ჯერ რვის ნახევარი იყო, ლექცია კი ათზე მქონდა. საავამყოფოში იქედან წავიდოდი. გადავწყვიტე რომ უნივერსიტეტში ჩემი მოტოციკლეტით გავსულიყავი. მთელი ეს დრო გაბროს

შენს შემდეგ. (ნაწილი -8)

ანა საოცარ სიახარულს მოეცვა, მან ძალიან აქტიურად დაიწყო საკუთარი ჩანაფიქრის განხორციელება, რკავდა ყველაგან სადაც ხელი მიუწვდებოდა და აკეთებდა ყველაფერს რათა საკუთარი ჩანაფიქრი განეხორციელებინა. თითქოს თავისი როლი დაინახა ყველაფერში რაც მის გარშემო

***

თუმც დაგვიანებით, სიტყვას გაძლევ, გაზაფხულდება. კვლავ ყვავილებით აივსება ცხოვრების გზები. ჩემს ყველა დილას შენი სითბო ისე უხდება, როგორც ანგელოზს, სისპეტაკით, გაშლილი ფრთები.

შენი მონატრება

შენი მონატრება მე მკლავს და მშთანთქავს, ფიქრებთან ერთად სიტყვებიც მკარგავს,