პირადი ნარკოტიკი (თავი 3)

უნდა მენახა ანი სანამ წავიდოდა. ჯანდაბა მთელი ერთი თვე. ვეღარ ვნახავდი ამ ერთ კვირაში ისე მიმაჩვია თავი, ასე მეგონა ვეღარ გავძლებდი.... ამ ფიქრებში აეროპორტთან როგორ მივედი ვერ გავიგე მალევე შევამჩნიე ლუკა და მის უკან ანი რომელიც ჩემსკენ მორბოდა.

მუდამ აქ(1)

ჩვენ ცხოვრებაში არსებობს ცარიელი ადგილი ტკივილისთვის.ჩვეულებრივ ეს ადგილი ძალიან პატარაა,თანდათანობით კი იზრდება და ზომაში იმატებს.მის შეჩერებას ვცდილობთ,თითქოს რაიმე შედეგს გამოიღებს.ეს იგივეა თევზს ხმელეთზე,უწყლო სივრცეში არსებობა მოსთხოვო.ის

გამოგემშვიდობე

ბოლო დღეა ჩემი ცხოვრების ... ამის შემდეგ უბრალოდ ვიცოცხლებ და ისიც იმიტომ , რომ ჩემი სიკვდილით გული არ გატკინო .... გამოგეთხოვე .... უკანასკნელად გითხარი რომ მიყვარხარ.... როგორ მინდოდა არ გაგეშვი ... როგორ მინდოდა შენც შემოგეხვია ხელები წელზე ბოლო

დაჩი,ანუ გზა ბედნიერებისკენ (6ე თავი)

ტატასთან ლაპარაკის შემდეგ 2 კვირა გავიდა სანდროსთვისაც არაფერი მითქვამს ხან კარგად იქცეოდა,ხან ძალიან ცუდად მეც კი ამტანი შეყვარებულივით ვუთმენდი და თავს ვიმშვიდებდი დროებითიათქო,არეულია და დალაგდებათქო უკვე თბილისში მივდიოდით სანდროსთან ამ

ცანკარაშვილის პირადი ნარკოტიკი #2

მე დაძაბული დავდიოდი ყველგან, ვაი თუ შემხვდათქო, მერეც მიშველიდა მანქანების უკან დამალვა ?! დოდოს კორპუსიდან სირბილით გამოვდივარ წვიმს თავსხმა წვიმაა

იმედის შუქი / light of hope თავი 13

ახლა ის ხომ ჩემი თვალებია,ჩემი თვალისჩინი,მე მისით ვხედავ ბუნებას არ იღლება რომ ყველაფერი დეტალურად ამიღწეროს ხე,მთა მინდორი,ქუჩა მდინარე

სადღაც შორს... მთებში თავი 13

ისევ წარსული გაახსენდა. თითქოს ეს იყო მისი ბედი. ყველა გარბოდა მისგან. თითქოს კეთროვანი ყოფილიყო. მითუმეტეს იმის მერე რაც თავის ამბების შესახებ მოუყვა ბიჭს. ათასი ფიქრი აერია თავში და ისე აიბურდა რომ ბოლო არ უჩანდა. ფიქრობდა რომ ბიჭი გაურბოდა და

ლონდონიდან ჩამოსულები თავი 3

უკვე 1:30 იყო ვიღაც მანქანით მოვიდა ფანჯრიდან გავიხედე და რას ვხედავ იოანე დემე ლაშა და ალექსანდრე ოთხივე სმოკინგებში გამოწყობილები, მე ზევით ვიყავი და ქვევით ჩასულს ისინი შემოსულები იყვნენ და ყველას ყურადღება მიიქციეს -ჩემი იუბილარი გოგოო

გისოსების იქით 1

ისმის ბრახუნის ხმა..უკვე თერთმეტი საათია და დროა საკვები მივირთვათ.რკინის კარებზე ამოჭრილ ფანჯარაში პლასტმასის თეფშს დგამს და მალევე ქრება,ნელა ვდგები საწოლიდან და ვუახლოვდები ფანჯარას.თეფშს გამწარებული ვავლებ ხელს და ისევ საწოლზე ვჯდები,პიურე

ნინი and დამიანე ( IV ნაწილი)

-ეე აქ რას აკეთებ? ავთოო, გაიღვიძე._მოვუღიტინე, ამან გაჭრა და საწოლიდან წამოხტა. -აუ ნინი რა გრძელი ხელები გაქვს რაა._მითხრა ძილისგან დაბოხებული ხმით. -ჩემ საწოლში რა გინდოდა ჩემი ძმა?