ჩემი სამოთხე (თავი 7)

-ულამაზესი ხარ.-უცებ მზერა მოვაშორე და ჭიქა პირთან მივიტანე.ყავა მოვსვო და სამზარეულოში გავედი ისე რომ არაფერი მითქვამს.ასე იმიტომ მოვიქეცი რომ ვგრძნობდი როგორ მიყვარდებოდა ნელ-ნელა,ვგრძნობდი როგორ მიყვარდებოდა მისი მწვანე თვალები,მისი ღიმილი,მისი

ვიკა, ჩემია! (4)

დილას მამლის ყივილმა გამაღვიძა. სასიამოვნოდ შევიშმუშნე და საათს დავხედე, დილიდ 6 საათი იყო ამიტომ სპორტული ფორმა მოვირგე კერძოდ ელასტიკი და ტოპი, ყურსასმენები გავიკეთე და გზას ისე დავუყევი. 3 კილომეტრი სულ ფრენითგავირბინე და უკან დავბრუნდი, გზად არც

შემოდგომის შვილები 8.

თითები ჩემს ზურგზე ააცოცა და წამებში შემომაძარცვა შავი ნაჭერი. არც ჩემს ხელებს დაუყოვნებიათ, კანკლა ატანილმა პერანგის ღილები გავუხსენი და შევცბი. - შენ...რა...მოიცა და... ავლუღლუღდი და მის სწორ ტანს დავუწყე თვალიერება, რომელზეც მკერდის ნასახიც ვერ

არ მოკვდები (თავი 22) დასასრული

-როდის?!! როგორ მოასწარი(ანი) -ჩვეულებრივად შენმა ძმებმა საჩუქარი გაგიკეთეს(დიტო) -აუ მაგრა მიყვარხარ (ანი) -მეც ძალიან(დიტო) -შემო ბავშვებს გაგაცნობ(ანი) ანი და დიტო შიგნით შევიდნენ. ყველა გააცნო და დაჯდნენ. ცოტახანში დიდი ტრიუმფით მიულოცეს

მარტოსულობის უპირატესობა (თავი 12)

სიმართლე გითხრათ არც დედას მოეწონა მისი საქციელი,მისი ქუჩური,ჟარგონული გამონათქვამები.სასტუმროში მისვლისას ჩემს ოთახში ავედი,ლუკას მოუწერია,მაგრამ ვერ გავიგე შეტყობინების ხმა.დავურეკე და ხვალინდელ დღეზე ვილაპარაკეთ.. ლუკა:ხო ლიზ, სად იყავი

სასურველი (თავი 9)

იძულებით მარტოსული, საერთოდ განდეგილად ვიქეცი. ჩემი და ანდრიას ოთახიდან საერთოდ არ გამოვდიოდი. სქელ პლედში გახვეული საწოლზე ვეგდე და ჩემი ბედნიერი ცხოვრების 20 წელს მიყოლებით ვიხსენებდი. ბებოს შეგოონებებს, რჩევებს, მის ნამღერებს. მის მიხვრა-მოხვრას,

მდიდარი მკვლელი! 9 თავი

უეცრად ყველაფერი შავმა ფერმა მოიცვა. ტრაილერის და ნოეს მანქანიშ შეჯახება მეხის გავარდნისავით იყო. კიდევ კაი ტრაილერის მძღოლმა მანქანა შეაჩერა და მაათ მანქანას მიუახლოვდა. ორივე გათიშული იყვნენ. ნოეს საჰაერო ბალიშზე ედო თავი და კიდევ კარგი მალე

სიყვარული როგორც ასეთი (ნაწილი 7)

- ა ხო გაიცანი ეს ჩემი ძველი კლასელია ანი - შემომხედა ღიმილით ლაზარემ, ერთმანეტშ დიდი ხანია არშევხვედრილვართ. ადრე ერთად ვიჯექით ერთმანეთი დაძამასავით გვიყვრს. - სასიამოვნოა - გამომიწოდა ანიმ ხელი - ჩემთვისაც ვუთხარი და გავუღიმე - წამოდი ჩვენთან

უმოქმედო გრძნობა

ყველაზე საშინელი მონატრებაა, იყო მის გვერდით და აცნობიერებდე ,რომ ის აღარასდროს იქნება შენი. მონატრება სხვა არაფერია, თუ არა სიაცრიელის სასიკვდილო დოზა. ყველაზე სამწუხარო მომენტი დგება მაშინ, როდესაც

stokholm syndrome #9

თავი მეცხრე მირზა და ის ქალი საავადმყოფოში მივიდნენ. მირზას სახეზე მხოლოდ ლოთი ეწერა, ქალს კი ბევრი რამ, მკვეთრი კი მხოლოდ ერთი იყო, - დაბნეულობა. ერთკაციან პალატაში, ჭაღარა ქალი იწვა, თვალებდახუჭული და სახეშეწუხებული კვნესოდა. მირზამ ნაბიჯებს