წამიერი პაემნები (ბლოგერი)

,,შენ, ყველა ადამიანში სიმშვიდეს ეძებ.ცდილობ მათში განვლილი წამები შეიყვარო.ცდილობ სიყვარული და სინდისის ქეჯნა,ერთმანეთს შეერწყას. შენ ცდილობ ფეთქებადი წრე მოხაზო და მის შიგნით ჩადგე.არ არსებობს სიხარულის ილუზია,ეს რეალურია. "

ცალმხრივი სიყვარული )) ♥

ეშმაკის დაწყევლილი საჩუქარი რასაც ცალმხრივი სიყვარული ქვია ყოველდღე ბებიაჩემის ყვირილი მაღვიძებს ისევ მოვწყდები ჩემ სამყაროს და ვუბრუნდები ჯოჯოზეთს.ეს სახელი მაინც თუ გამოხატავს ჩემ ცხოვრებას..ყოველდღე ერთი და იგივე მეორდება,ავდგები დილით გავახელ

ნუთუ

ნუთუ მარტოობა ასეთი ძნელია და სიყვარული ასე მალე წავიდა, ნუთუ შენზე ფიქრს მოჰყვა ცრემლები

შეხვედრა (2)

ისეთი სწრაფი ნაბიჯებით შეირბინა ლამის ფეხები დაიტეხა, სიმწრისგან აღარც მაღლები ახსოვდა და აღარც მოკლე კაბა. ეგრევე მისაღებში შევარდა სადაც რამდენიმე წამი დაბნეული აფახულებდა თვალებს, მის წინ ისეთი სურათი იყო გადაშლილი რომელსაც ვერასდროს ვერ

სუიციდი

დედაჩემი ყოველთვის იძახდა "სტრანი" ბავშვიაო. ყურადღებას არ ვაქცევდი მის ნათქვამს, ვთვლიდი, რადგანაც მისგან განსხვავებული აზრი გამაჩნდა მაგიტომ მეძახდა "სტრან" ბავშვს. ნამდვილად არ მეგონა ასე თუ გადავწყვეტდი სიკვდილს. სახურავიდან გადავყურებ თბილისის

შენ დამიბრუნდი მაშინ, როდესაც უიმედოდ ვიდექი საკურთხეველთან. (მეექვსე

დღეს 30-აგვისტოა, დილიდან მზადებაში ვიყავით. თიკა 1-კვირის ჩამოსული იყო, ის და სალი იყვნენ ჩემი მეჯვარეები. კაბის ჩაცმაში ჩემი გოგოები დამეხმარნენ, დედას არ ეცალა, გადარბენაზე იყო. ლამაზ, დეკოლტე თვლებით მორთულ კაბას გრძელი შლეიფი ამშვენებდა.

ჭინკობისთვე

მთავარი გმირი გეგი პირველი კურსის სტუდენტია, შემოდგომის ერთ დღეს კი გადაწყვეტს იმერეთს ესტუმროს სადაც მისი ბებია და ბაბუა ცხოვრობს, შვილებისაგან მივიწყებულ მოხუცებს შვილიშვილის ნახვა ახარებს. გეგი სამ მეგობართან ერთად სტუმრობს სოფელს, ისტორიები

გრძნობათა სიჭარბე (8)

უცებ შეაგროვა საჭირო ნივთები და ფეხაკრებით შევიდა ბაბლუანის აბანოში,თან რაღაცას ღიღინებდა სიხარულისგაან.შიგნით შესულს ჯაკუზი აქაფებული დახვდა,ცოტა კი გაუკვირდა,მაგრამ ყურადღება აღარ მიაქცია,იფიქრა გამზადებულს რა სჯობსო და ტანზე გაიხადდა.

მადერა (8)

რა ირონიულია, ოცდამეერთე საუკუნეშიც კი რომ კალმით წერა მიწევს სანთლის შუქზე. გარეთ წვიმს. არ ვიცი, საიდან იპარება ეს ნაზი ხმები, მაგრამ ყურთასმენას ეხლებიან და მსიამოვნებს წკაპუნი. თითქოს რიტმულად ეცემიან დედამიწას, თითქოს ჯარისკაცების მძიმე

მაძიებელი (თავი 8)

გუშინდელის შემდეგ ლუკასს თავიდან ვერ ვიგდებ, ისევ მასზე ვფიქრობ. ვერ ვხვდები რას აკეთებდა სასახლეში ასე გვიან და რატომ მომატყუა. ოთახიდან ჩუმი ნაბიჯებით გავდივარ და კარებს ზურგს უკან ფრთხილად ვხურავ რომ ზედმეტი ხმა არ გამოსცეს. ამ წამს ლუკასსზე უფრო