უთქმელი სიტყვები (თავი 4)

საყვარელი მამაკაცის სახლის წინ იდგა და ვერ ბედავდა ზარი დაერეკა. თავში ათასი ფიქრი უტრიალებდა, რომ გამოაგდოს და საერთოდ არ მოუსმინოს? ან მის თვალებში ზიზღი რომ ამოიკითხოს როგორც ექვსი წლის უკან?

one thing(თავი 21,22,23,24,25,26,27,28,29,30)

ავკრიფე ენის ნომერიო.. -ოოჰ როგორ გგახსენდიი?..(ენი) -როგორ გამახსენდი კიარა ჩქარა ჩაალაგე ჩანტა და გადმოფრინდიი!!(მე) -რა ვქნაა?...(ენი) -რადა გაეყარნენ ესენი..ჰეე მიდიი.. -ვაიმეეეეეეეეეეეე!! რამაგარიაა!1 მაიკსაც ვეტყვი და მოვდივაართ.. -აა

მიყვარხარ მარიამ

რა იქნება სულ რომ გიყვარდე, სულ რომ გიყვარდე ყველაზე ძალიან იქნებ ერთ დღესაც სიზმრად მოხვიდე და მომეფერო ჩემო მარიამ, მითხრა სიყვარული არის გულწრფელი ახლა შენი ვარ და შენით ვთვრები მერე მოვიდეს კიდე ზაფხული, შენ ანგელოზივით გაშალე ფრთები,

დასაწყისი

დილით ადრე ავდექი კიდევ ერთხელ მოვავლე თვალი ხორცისფერ კედლებს დამტვერილ ყუთებს, თვალები მოვიფშვნიტე სამზარეულოსკენ გავემართე სადაც დედა შემეგება, არცისიყო ბედნიერი.

ანგელოზთან შეხვედრა (თავი I)

მოუთმენლად ველოდი, მეორე დღის გათენებას და ახალ სკოლაში წასვლას. დილით 8 საათზე მაღვიძარამ დარეკა, თვალების გახელას ვცდილობდი მაგრამ უშედეგოდ,როგორც იქნა გავახილე ,ავდექი, შევედი სააბაზანოში, სახეზე წყალი შევისხი,კბილები გგავიხეხე,ულვაშები

დამნაშავე თუ უდანაშაულო?1

-მეც რაღაც მაქვს სათქმელი -გისმენ -მოკლედ ვიღაცამ მოგვპარა ძალიან მნიშვნელოვანი საბუთი და მთელ ჩვენს მილიონებს მიისაკუთვრებს თუ არ მოვპარეთ და ამაში შენ უნდა დამეხმარო მიხვალ იმ ბიჭის სახლში როგორც მოსამსახურე და მის კაბინეტის დალაგებას, რომ

ყვავის პარანოია (12)

მერე ტკივილო იგრძნო, აუტანელი და მტანჯველი ტკივილი. მუცელში გაიშალა რაღაც, ოღონდ ეს არ იყო სიამოვნება. უხეში ბიძგები არ იყო სოფისთვის სიამოვნება, პირველისთვის არ იყო სიამოვნება... თავი უკან გადასწია და ტირილი დაიწყო. ლაშას შერცხვა... საწოლზე

რეალობასა და ზღაპარს შორის... (13)

მაგრამ როდესაც თვალები გავახილე უკვე დღე იყო, წინ გავიხედე და ყველას ეღვიძა მაგრამ უძილობისგან უკვე ცუდად იყვნენ ფეხზე წამოვვარდი და სააბაზანოსკენ გავიქეცი , ხელ-პირი დავიბანე და სახეზე ცივი წყალი მივისხი შემდეგ უკან დავბრუნდი და მათ მივაშტერდი

შენი სიჩუმის ხმა __სრულად__

კარი ხმაურით მივხურე, ლიფტს აღარ დაველოდე და ოთხი სართული ფეხით ჩავირბინე.. - ჯანდაბა, ჩემი მანქანა ისევ საჯარიმოზე მიყავთ - ვთქვი ჩემთვის.. ხელი ჩავიქნიე, რადგან აზრი არ ჰქონდა, ვერ დავეწეოდი, მითუმეტეს მანქანის დატოვებას ვერ ვაიძულებდი..

სულნაკლული

დღეს დილით სახლიდან რომ გამოვდიოდი, ფეხსაცმლის ჩაცმისას, თასმებში ჩარჩენილი ბალახი შევამჩნიე და ვიგრძენი, რამდენად ცოტა ჰაერი, სითბო და სინათლე იყო,