ჩემი ცხოვრების გზა (vol.5)

-არა ერეკლე,გაჩუმდი ეს აღარ თქვა,ვიცი შენთან თუ დავრჩები შენც დაგკარგავ,დაწყევლილი ვარ,თუმცა არ ვიცი ვისგან,ვიღაცამ ისე საშინლად დამწყევლა...-ათნასია გევედრები დარჩი ჩემთან და პირობას გაძლევ არაფერი მოხდება,სულ ერთად ვიქნებით

ფერები

თითქოს ვერ ხედავ ჩემს სისასტიკეში გადასულ სილუეტს და უფრო მეტად იზრდება წითელი ფერი ჩემს სიმწვანეში... თუმცა არც კი ვიცი რას გავაკეთებდი ჩემი რომ გესმოდეს და მაფასებდე, ალბათ მოვკვდებოდი, დავიღრჩვებოდი ამ სიმწვანეში და არ

შურისძიების კანონი (დასასრული)

-და ლევანის სიტყვებს ნენსი რომ დაეთანხმოს?!-ვამბობ და მეღიმება. -მით უკეთესი! თავისი ნებით მოუწევს თავის საყვარელ ადამიანთან ყოფნა და არა ძალით!-ლევანსაც ეღიმება. -ორივე შემთხვევაში დაგთანხმდებათ!-ვიძახი დაბეჯითებით. -ხოო? აი,ესეთი ნენსიც მომწონს!

****

ორი საათია.ახლა ჩანთის მაგარი ნაწილი ზედმეტად რბილი და კომფორტული მეჩვენება.მარჯვნივ ისტორიის მასწავლებელი ზის და გულისშემაწუხებელი ხმით უხსნის რაღაცას დაფასთან გასულს.ტელეფონზე შეერთებული ყურსასმენებიდან 'ედ შირანის' ჯადოსნური ხმა ისმის.

ცხოვრება !!

იღწვი,რომ განშორდე შეეშვა ყველას გინდა რომ იცოცხლო,გრძნობდე რომ სუნთქავ მაგრამ ცხოვრება რაღაცით გრთგუნავს. ყველა დღეშია რაღაცა ცუდი თითქოს დრო გაჩერდა და რაღაცას უცდი თითქოს ეს ცხოვრება არაფრს გმატებს და შენც გინდა,რომ არავის გავდე.

ნოემბრის წვიმა XIV

უბრალოდ არ შემეძლო ამის მოთმენა, ჩემი და მისი ურთიერთობა რის გამოც შეიძლებოდა დაძაბულიყო, იყო ნინა. ამ საქმის მოგვარება კი მხოლოდ მასზე იყო დამოკიდებული და ის ამისთვის არაფერს აკეთებდა. ჩემი გაცინება კი სარკაზმული იყო. ალბათ, უნდა

ვიცი, ოდესღაც გამოიდარებს

ჩემი სულიერი სამყაროს მსხვრევას და გახლეჩვას, როგორც წესი კაპიუშონში გახვეული ვხვდები. ასე და ამგვარად ვცდილობ გარდავიქმნა უსასრულო სიმკვრივედ; ჩავიპრესო სრულ არარაობაში, ვინაიდან ვიგრძნო წმინდათაწმინდა მოსვენება, რომელსაც უხსოვარი დროიდან გამალებით

წარმოუდგენელია, მაგრამ მიყვარხარ (6)

-ვერ ვხვდები შესაბამისად ერთად არ უნდა ვიყოთ . ერთმანეთს ვერ ვუგებთ და როგორ შეიძლება ურთიერთობა შედგეს ,უბრალოდ ფიზიკური ლტოლვა არაფერს ნიშნავს-როგორ გინდა ისე იფიქრე დავიღალე უკვე, მე ხომ არ გეტყვი გიყვარს თუ არა - გადაბრუნდა,

ლექსი

მაარტოობაა ჩემი დღეს სულ სხვა ფერი მე გეტრფოდი შენ შენს ლამაზ თვალებს შენს ლამაზ სახეს მე მიყვარდი შენ ხო მხოლოდ შენ ამ ჩემ ფიქრებს შენ მოგიძღვნი მე ჩემს ლამაზ ფიქრებს მე გიძღვნიდი შენს მე გხატავდი შენ ჩემს ლამაზ ფერებს მე გეტრფოდი შენ

ქაოსი. #3

ბევრმა კოცნამ გამაღვიძა, თვალები გავახილე. გიო ბედნიერი ღიმილით სახეს მიკოცნიდა. -დილა მშვიდობისა. -უფრო თვალისმომჭრელად გამიღიმა და ხელში ამაფრიალა. -სად მიმარბენინებ? -სიცილით ვკითხე და ხელები მოვხვიე კისერზე წონასწორობის დასაცავად.