თურმე სიზმარიც რეალობად იქცევა (თავი 3)

მოუარონ.მოკლედ სახლში შევედით ჩემოდნებს ვალაგებდით და ნიას ტელეფონის ხმაც გაისმა. -გიზმენ ზუკა(კივილით და გახარებული ჩაყვირა ნიამ მის ნათესავს მობილურში) ----- -კარგი ნიას სახლი ხოიცი აი მანდ მოდი და გარეთ

სათნოების ორმოცდაათი ელფერი

-ალექსს ხელი გამიშვი ! -მე გაგიშვა ?-იკითხა მან და მის კისერზე შემოხვეულ ხელებს დახედა. -მგონი თავად ხარ ჩემზე მოწებებული -თხრა მან და გოგონას სხეული კიდევ უფრო მიიკრო.

i know its my fault, but

ქაოსურ წყვდიადში შენი აჩრდილი ვით მწვანე სხივი ისე გამოჩნდა, უძლურებისგან წაქცეულისთვის შენი სიტყვები საყრდენი აღმოჩნდა: მე ხომ გითხარი , მაგრამ მაინც არ დამიჯერე. ახლა კი სული იტანჯება, შენი ბრალია. იდუმალება ნაკუწებად მგლეჯს და მაწამებს მზიან

მიყვარხარ ცელქო...

მ-ოდი, დამაფინე გულზე მიხაკები! ი-ჩქარე, თორემ მე მომკლავს სიმარტოვე, ყ-ველა ჩემთანაა, შენ რად იკარგები?! ვ-ერა გავიგე რა, რატომ მიმატოვე.. ა-სე წარმტაცი და ასე დიდებული, რ-ისთვის იგვიანებ, მოდი, ჩამაცივდი, ხ-ალხი რას იტყვისო - სიტყვა მიგდებული,

უფროსის ვაჟი! [დასასრული]

სიჩუმე. სიბნელე.არანაირი შეგრძნება.უამრავი აზრი.პასუხგაუცემელი კითხვები. დიდი ტკივილი. დაღვრილი ცრემლები.სულით ხორცამდე მონატრება.და სიყვარული!

ორი ბაბნიკი (თავი 5)

კარის ჩაკეტვა გასარებიტ გადავიფიქრე და ისევ გავაღე უბრალოდ დაკეტილი იყო-არ იტირო თორემ...(მე)--გიო პატიებას არ გთხოვ უბრალოდ გამიგე მთვრალი ვიყავი თან ცუდად ფხიზეზე ამას არ გაგიკეთებდი გიო არ გიღალატებდი მთვრალიც

დაცემული სულის გამოძახილი ( თავი მე-3)

ტაქსიმ ჩემს სახლთან გააჩერა და მხოლოდ მაშინ გამახსენდა , რომ ამ ფეხით სახლის კარამდე ვერ მივაღწევდი-უკაცრავად, ფეხი ვიღრძე და შეგიძლიათ სახლამდე მისვლაში დამეხმაროთ?-კი შვილო , რა თქმა უნდა. დამელოდე, ახლავე მოვალ და გადმოსვლაში დაგეხმარები.

უფლის იმედი....(5თავი)

ნანა დამშვიდებული დადიოდა მაგიდებს შორის,თითქმის შუაღამე იყო ლაშამ,რო უთხრა-შეგიძლია სახლში წახვიდე და დაისვენო -შენ გაგახარა ღმერთმა...როგორც იქნა ძლივს გადავაგორე ეს ღამე..აწი ლანა დაჩოქილი რომ მეხვეწოს აქ აღარ შემოვალ..ხო მაგრამ ლაშა

შენს უჩემობას სიცოცხლე ჰქვია... (თ.ჯ)

უცებ ჩავიცვი წითელი კაბა... უცებ სიწითლეს ვუთხარი დიახ... შენ კი უჩემოდ წახვედი რადგან, შენს უჩემობას სიცოცხლე ჰქვია...

იბრძოლე ბედნიერებისათვის...(1)

სარკეში საკუთარ გამოსახულებას დააკვირდა და სევდიანად გაუღიმა.დღეს მისთვის დამოუკიდებელი ცხოვრება იწყებოდა.ეხლა სრულიად მარტო დარჩა.მარტო,საკუთარ ოცნებებთან და ტკივილთან.ზუსტად ერთი წლის წინ ის ბედნიერი და უდარდელი იყო.ჰყავდა მშობლები,რომლებსაც