თუ ოდესმე დაგივიწყო...

შენითღა ვცოცხლობ, ქვეყანაზე არვინ მჭირდება, თუნდ ამ ღამითვე თავს დამადგეს შავი მცელავი, მკვდრეთით აღმდგარი ოდისეას თუკი გპირდება, მენდე პირობა შეასრულოს უკეთ ვერავინ. მე ხომ სიკვდილის გვირაბები გამოვიარე, უკან დავბრუნდი, აგისრულო რათა ოცნება, ტატო

ავტო მრბოლელი (8)

ნამდვილი შოკი იყო ჩემთვის დემეტრე გიტარით ხელში. -გამარჯობათ,მე დემეტრე ვარ დღეს აქ ამ სცენაზე შევასრულებ წაგებულ სიმღერას-თქვადა სიმღერა დაიწყო მთელი გულით მღეროდა თანთვალს არ მაშორებდა სიმღერა დაამთავრა და აპლოდისმენტებმაც არ დააყოვნა,ისევ ჩაირთო

შურისძიების წყურვილი 4

კიდევ ერთი ჩვეულებრივი დღე გათენდა. პალატაში ექიმი შემოვიდა ანალიზების პასუხის გასაცნობად. -ყველაფერი წესრიგშია სრულიად გამოჯამრთელდით გილოცავთ ახლა საბუთებს გავამზადებ და გაგწერთ-ექიმი -მადლობა ექიმო-მე ეს ვუთხარი და პალატიდან გავიდა. მისი

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (ავტორი)

ჩემო ძვირფასებო, მინდა ძალიან ძალიან დიდი მადლობა გადაგიხადოთ თქვენი თბილი კომენტარებისთვის....

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (8)

ემილი - თქვენ აულ.ასე წყვილად დაიარრბით? - ვკითხე საციგურაო მოედანზე შემოსულ ანას და საბას... საინტერესოა, აქამდე სად იყავით? - აარსად, უბრალოდ მანქანა გაგვიფუჭდა და მანამ.შევაკეთებდით დრო გაიპარა..- მიპასუხა ანამ.. - ყველაფერი გასაგებია - ვუთხარი

უსიყვარულოდ [6]

ადილით ჩემი და ნიკას სტილისტმა გამაღვიძა: -ალო,ალო გაიღვიძეეეეეეეეეე.. ხუთ ხუთში მზად იყავით, მანქანა გამოგივლით და გადაღებებზე მოგიყვანთ. -რაა? ჯერ ხომ დილის ცხრა საათია (მე) -საქმემ დრო არ იცის(მითხრა და გამითიშა) "საქმემ დრო არ იცის" გავაჯავრე და

ოდესმე გყვარებია? (5)

მეორე დღეს სკოლაში ჩემი ჰიუნდაით მივედი, ოღონდ ჰიუნდაით რომელიც ერთერთ ძვირადღირებულ მანქანას გავდა და არა სანაგვეზე გადასაგდებ ჯართს. მანქანა ლიდას ადგილას დავაყენე. სკოლაში შევედი, წიგნები ჩემს კარადაში მოვათავსე, გაკვეთილებს დავესწარი და სახლში

ფარულავას მარიამი 3

რამდენიმე მშვნიერი დღე გაატარეს, ველოსიპეტი მეორე დღეს სანდრომ მიუყვანა ყვავილებითურთ, მარიამს ისე გაეხარდა სანდროს ჩაეხუტა, მერე კარტინგებზე ყავდა წაყვანილი და ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ, მერე ნაყინი ჭამეს ვარდისფერი ბამბის როგორც ყოველთვის, მერე

წვიმაში გარეთ 26 თავი

წამი დამჭირდა გამოსაფხიზლებლად,გიჟივით წამოვხტი საწოლიდან და კუთხეში ჩაკეცილ ვაჩესთან მივირბინე. -საყვარელო რა მოხდა. ვაჩე მიპასუხე.თმებზე შევეხე ერთიანად კანკალებდა.ცოტა ხანში ამომხედა თვალებში საშინელიი ტკივილი იკითხებოდა. -დედა აღარაა.ამოიხავლა

ეს ჩემი ქალაქია და აქ აღარაფერია ჩემი

ეს ჩემი ქალაქია და აქ არაფერია ჩემი. ვდგავარ და ლექსებს ღერებზე ვყიდი, იქ სადაც არ ეწევიან, იქ სადაც ზუსტად იციან, რომ მოწევა კლავს. არ მჯერა სახურავების, ხიდების, ღრუბლების, საიდანაც არავინ გადმომხტარა. არც მდინარეების, ზღვების, ოკეანეების,