მოსამსახურის ქალიშვილი.[2]

-მოურჯულბელი ხარ რა!-თავი გააქნია გოგონამ... მთელი დღე შეუსვენრად მუშაობდნენ გოგონები,ამჯერად მოახერხა ელამ და მარიასთან გადმოვიდა,მთელი სამუშაო დრო მოუსვენრად ცქმუტავდა და ცდილობდა მამაკაცი დაენახა,უნდოდა ენახა ლუკას რომ არ ემორჩილებოდა ეს

ონლაინგოგო (1 ნაწილი)

იცი? ეს სულაც არ არის ძნელი... - ამ ხიდიდან ყოველ შემოდგომით ათასობით ფოთოლი იკლავს თავს ერთ დღეს ავკრეფ შენს ტელეფონის ნომერს და გეტყვი რომ მეც ფოთოლი ვარ იმასაც გეტყვი რომ სიყვარული მარადიულია რომ ამით სულაც არ მთავრდება იგი.

თავისუფლება...

ხანდახან მისი არ ვიცით ფასი, და გვავიწყდება რომ ის არსებობს, ბედნიერების არ ვიცით ფასი და ვაგდებთ მას,როგორც რაღაც უფასურს. გაჭირვებისას მას კვლავ ვეძახით, გული გვტკივა რომ მას ვერ ვხედავდით. ვეძახით გულით,ისევ დაბრუნდი, თუნდაც წამებით,ოღონდ

ავტო მრბოლელი (1)

დილით ისე ტკბილ სიზმაეს ვნახულობდი რო რავი რა და გამოიხანით რამოხდა სიზმარში შემოიჭრა დედაჩემი თავისი ჩვეული ფრაზით.. -გაიღვიძე დაგაგვიამდება-_ოხხ როგორმძულს დილა მოკლედ მევარ იზაბელა ჯაჭვლიანი 20 წლის მაღალი გამხდარი ყავისფერი გრძელი თმა მაქ და

ლურჯი მთვარე 5თავი

გგონია ჩემი გრძნობა ასეთი სუსტია? გგონია შენ აჩემება ხარ? - გაბრაზებულმა დავიხიე უკან და შუბლი შევკარი. - მე ზუსტად ვიცი რა მინდა, ეს არ არის აკვიატება, ჩვენ არც ფილმში ვართ და არც წიგნში, ნუთუ ვერ ხვდები რას ვგრძნობ? - დადუნა, დაწყნარდი. მე

შენ ხომ...

მკლავდა სიმარტოვე... შენ ხომ მიმატოვე, რაღა საჭიროა ეხლა ბრალდებები, გულში ღრმა ნაკვალებს ისევ რატომ ტოვებ, აღარ გათავდება ეს ცრუ თავდებები? მე ხომ სიყვარულის ნიში მოგიძღვენი, ძღვენი უარყავი, ვეღარ გამიძელი, მერე... ცრემლები და ოცნებების

ქურდი იაგუნდისფერი თვალებით (12)

-კიდევ მიბრაზდები? ისეთი საყვარელი იყო,სულ რომ გაბრაზებული ვყოფილიყავი ალბათ მაშინვე შევურიგდებოდი. -არა,აღარ გიბრაზდები,მაგრამ ასეთი რაღაც კიდევ რომ მითხრა,ვეღარ გადამირჩები.. -არის,უფროსო! -საიდან იცოდი,რომ სულების მეშინოდა?

თეთრი ანგელოზი - 2

ბიჭებთან კონტაქტი არასდროს შეუწყვიტავს , მიუხედავად იმისა რომ არც ერთი , არასდროს ძრავდა სიტყვას გადაკარგულ მიშოზე , მიუხედავად იმისა , რომ სიკვდილმდე აინტერესებდა სად იყო , რას აკეთებდა ... მაინც ჩუმად იყო და დაქალის ბედნიერებით და ბექას ხუმრობებით

შევხვდებით... (2)

დილით ავდექი თუ არა უნივერსიტეტში წასასვლელად მოვემზადე. არცკი მისაუზმია. სადღაც გულის სიღრმეში ნიკას ნახვას ველოდი. მეშვიდე სართულზე ვცხოვრობდი. ჩვენი კორპუსის კიბეები, უნივერსიტეტისგან განსხვავებით ფართო იყო, მეც თამამად დავეშვი დავდაღმართზე.

ბაუნტის ვალი [2]

აფორიაქებული მიწვა ლოგინზე გოგონა. არა, მაინც რამდენად თავხედია? ისე უნდოდა იმ მოელვარე თვალების დათხრა, იმ ტუჩებსაც სიამოვნებით დაუსისხლიანებდა, იმ კბილებსაც ჩამოაძრობდა, თმებსაც ღერა-ღერა დააცლიდა და ენასაც ამოაგლეჯდა.