ანდრეა (1 ნაწილი)

დღითიდღე ვხვდებოდი რომ ყველაფერი დამთავრდა, არავის დავაჩაგრინებდი თავს, მე უფრო ძლიერი უნდა ვიყო ვიდრე ვიყავი ეს ციხეა და აქ სხვანაირი ცხოვრებაა. ვუმეორებდი საკუთარ თავს რომ ამას შევძლებდი გავუძლებდი ხალხს ამ გარემოს

ოცნებიდან რეალობაში 4

კედელს უაზროდ მივშტერებოდი და ჩემვის ვიღიმოდი. ნია რა მოგდის რატომ ფიქრობ ამდენს ამ ადამიანზე. რატომ გიცემს გული სხვანაირად, როცა მისი ხმა გესმის ან მის თვალებს შესცქერი. რატომ ნერვიულობ ასე როცა ის გიყურებს? ნუთუ შემიყვარდა? ჰო ასეა მე ის

ჯინსები,როკი და ვარდისფერი ღრუბლები. (3)

ჩემი უსახლკაროდ არსებობის ოთხი წლის შემდეგ ,მოვახერხე რომ სკოლა დამემთავრებინა და ფილოლოგიურზე ჩავაბარე.კიდევ კარგი ეს ფაკულტეტი უფასო იყო.ჩემი საცოდავი არსებობის გამო ბევრი დამცინოდა,ყოველ დღე ვამბობდი რომ ხვალ

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 5)

დაიძრა თუ არა თვითმფრინავი, შეშინებული ჩაებღაუჯა საყვარელი მამაკაცის მაისურს, თავი მხარზე ჩამოსდო და ქუთუთოები ერთმანეთს ძლიერად დააჭირა. – არ ინერვიულო, ღრმად ისუნთქე! – გააფრთხილა ლიკამ (კარდიოლოგმა) მაშინვე.

სასიამოვნო ლაშქრობა(თავი 6)

გაცეცხლებული მივიკვლევ გზას სახლებს შორის და ვცდილობ გზა არ ამებნეს. როგორც იქნა მივაღწიე „ჩემს“ სახლამდე და ოთხი კიბე ავირბინე. ერთი სული მაქვს ოთახამდე მივაღწიო, რომ შეკავებულ ცრემლებს გზა გავუხსნა. კარი კი არ შევაღე შევანგრიე.

შერლოკ ჰოლმსი:სიყვარულის პატიმარი8

შერლოკ ჰოლმსი-ადამიანი გენია,რომელსაც თავისი საქმის გარდა არავინ და არაფერი აინტერესებს ცდილობს რომ სიყვარულის კედელი გადალახოს,მაგრამ შეძლებს კი იგი ამას?!როგორც კი ნატალიმ კარების კაკუნი გაიგონა,იმწამსვე შემოტრიალდა.

როგორი ბებიები არიან ზოდიაქოს ნიშნები

ალბათ ძალიან ბევრ ქალს ახალგაზრდა ასაკში უჭირს სიბერის და ზოგადად, ხანდაზმულობის წლების წარმოდგენა. თუმცა როგორც ამბობენ, დრო ულმობელი რამაა და ყველა ასაკს საკუთარი „პრიორიტეტები“ გააჩნია.

ჩემი ღიმილიანი ბიჭი (VI თავი)

- სტას სად ხარ ჩემთავს გაფიცებ? - გიასთან ვარ - ვინ გია ? - სურამელაშვილი - ო მართლა სად ხარ? - სალონში ვარ სად ვიქნები - აუ მალე მოდი რა - რატო?- ეშმაკურად გაუპო ღიმილმა ბაგე - ვნერვიულობ - რატო ნერვიულობ კიარ ვთხოვდები რა გჭირს

ოცნებებს ავისრულებდი..

დედამიწაზე მარტო ცხოვრება და დროის არ არსებობა მინდა. მოვიკიდებდი ცარიელ ზურგჩანთას, დათუნებიანი საღამურებით და ყავით სავსე ჭიქით ხელში დავიწყებდი ქუჩებში ბოდიალს და გადავიდოდი ქალაქიდან ქალაქში, ქვეყნიდან ქვეყანაში და დავტკბებოდი უკაცრიელი

ბარიერი. -25- (დასასრული)

ძალიან გვინდოდა ძველი ურთიერთობის დაბრუნება და მიხაროდა, რომ ამას მხოლოდ მე არ ვციდლობდი. მაქსიმეც ყველაფერს აკეთებდა იმისათვის, რომ ძველი „ჩვენ“ დაბრუნებულიყო.