ცხოვრება გრძელდება (თავი 2)

ჩემი ოთახი პატარა იყო აქ ერთი ხის საწოლი,სამეცადინო მაგიდა და ბევრი წიგნები იყო.უცებ ისევ ნიკა გამახსენდა ის დრო გამახსენდა ბებიას და ბაბუას გასაცნობად რომ ჩამოვიყვანე გამახსენდა როგორ შემოიპარა ჩემს საძინებელში და ამ პატარა საწოლზე ერთად

love is more than just Game for two

იქ, სადაც უყვართ, არ იღვრება ტყუილად ცრემლი, იქ, სადაც უყვართ არ იმსხვრევა ტყუილად ჭიქა, იქ, სადაც უყვართ მდინარენი ერთმანეთს ერთვის, იქ, სადაც უყვართ მუსიკის ხმა იღვრება ციდან... და როგორ მინდა მეც იქ ვიყო, იქ, სადაც უყვართ.

წვიმა ქვეყანას წარღვნით ემუქრებოდა

წუხელი ღამით ჰქროდა, წვიმა კი ქვეყანას წარღვნით ემუქრებოდა ჩუმად გავჰყურებდი წვიმის წვეთებს , რომლებიც სარკმელს ეხეთქებოდა მე კი ძარღვიც არ შემტოკებია, შიშის აჩრდილიც უკან რჩებოდა შენზე ვფიქრობდი, შენს თბილ ხელებზე, შენი შეხება მენატრებოდა. ამგვარ

ცივი სხეულები 2

შეშფოთებულმა ძირს დავიხედე და შევამჩნიე როგორ იწვა გოგონა დაფლეთილი ტანსაცმელით,როგოროც ჩანდა გონზე არ იყო.მკლავები სულ დალურჯებული ჰქონდა და თმით დაფარული სახიდან მოსჩანდა სისიხლის კვალი.არ ვიცოდი რა მექნა.შემეძლო უბრალოდ გვერდი ამევლო და

მშვენიერი ლედის ვნებიანი ღამეები -11-

არის მომემტები როცა საკუთარი ბედნიერება მაშინებს,მეშინია რომ ბედნიერი წუთებთ სავსე ვარდისფერი ბუშტი, გასკდბა ტკბილი მოგონებები კი სივრცეში გაიფანტება ხოლო, ჩემი სული უბრალოდ დაცარელდება. ყველაზე მეტად მაინც მატოობა მაკრთობს,ჩემს გარშემო გამეფებული

our hands 11

რომ მივედით ჯერ დასარჩენი ადგილი ვნახეთ, რათქმაუნდა გულიკომ გაგვანაწილა გოგოები ცალკე ბიჭები ცალკე მაგრამ ვის ანაღვლებდა, მაშინვე "თოხლაობა" წავიდა გოგოებს დალევის უფლება არ მოგვცეს მაგრამ მე გიგასთან მივცუცქდი და ცოტა დამალევინა, მიხვდა

-მოურჯულებელო, მაინც მოგარჯულებ! ნაწილი 3

სახლის კარი შევაღე, მაგრამ დედაჩემი არ შემომეგება ,,ხელგაშლილი,, კარებში, რაც ძალიან მეუცხოვა, და ცოტა არ იყოს, არ მესიამოვნა კიდევ, თურმე რა ყოფილა შეჩვევა. კიბეები ავირბინე და ჩემს ოთახში შევედი -სამშვიდობოს ხარ, არიანა, გადარჩი!-ვთქვი, კარი

სიყვარული მარადიულია 7

დილით გვიან გამეღვიძა.საათს დავხედე და თერთმეტის ოცი წუთი იყო.მთელი სისწრაფით წამოვდექი საწოლიდან და საააბაზანოში შევედი.სამსახურში დამაგვიანდა.შხაპი მივიღე,კარადიდან შავი შარვალი და თეთრი ,,საროჩკა“ გამოვიღე.

ფიფქის ეფექტი [თავი 2]

–ვაიმე, რა დამთხვევაა მეც!–ტაში შემოჰკრა და ლამის ჩაეხუტა თანამგზავრს. –შემთხვევითობა არ არსებობს!–აღნიშნა ღიმილით და დარიას ახლა კი მართლა დაესხა რეტი. ''ეს ღიმილი ასე როგორ უხდება''–გაიფიქრა შეწუხებულმა და რამე სისულელე რომ არ მოემოქმედებინა,

10 წლის წინად

ის ჩამქრალია და ღამის სივრცეს შავი ზოლების შთენია ხაზი. რა დამავიწყებს იმ მწარე დღეებს, უგონო განცდებს და ფიქრებს ფარულს, აწ გვიან არის. ეხლა მე ვწყევლი... და ვწყევლი, ვწყევლი, ვწყევლი სიყვარულს.