ნაკვალევი მეორე ნაწილი (6 თავი)

სულ რაღაც ცხრა თვეში ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შეიცვალა. მყავს პატარა ბიჭუნა. ხმათა უმრავლესობით გადავწყვიტეთ (ხმათა უმრავლესობა მე და ვახო ვართ, ტატიანა კენჭისყრაში არ მონაწილეობდა) რადგან პატარას მამის გვარი არ აქვს,

როცა ქარია გარეთ (1 თავი)

დრო ზოგჯერ ნელა მიდის, შესაძლოა საათი მარადისობად მოგეჩვენოს. ზოგისთვის ეს დრო საკმარისი არ არის. ჩაკ ვესტვიკზე კი ამას ვერ იტყვი. მისთვის არ არსებობს საზღვრები, თვით დროსაც კი არ შეუძლია მისი შეჩერება. აბა ეცადეთ და შეაყოვნეთ მაინც

ქიმიური მუხტი [9]

დილით მზის სხივებმა გააღვიძეს ბელა. როგორ უყვარდა ასეთი დილა, აივანზე გადადგებოდა და მოფუსფუსე ქალაქს გაჰყურებდა, ყველას სადღაც მიეჩქარებოდა, თვითონ კი შეეძლო სახლში დარჩენილიყო მთელი დღე. მაგრამ დღეს სახლში ვერ დარჩებოდა,

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (6)

ისევ ტრიალებდნენ სიტყვები: „წლების შემდეგ, ქუჩაში გავლილს, ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდება და სახლში მისული მოიფიქრებ, რომ ნანახი თვალები ოდესღაც შენს პირად გალაქტიკას წარმოადგენდა!“; „ნინა, მე დედა დავასაფლავე... ხუთი დაწყევლილი თვის წინ, დედა

ძალით გათხოვილის დაკარგული და ისევ დაბრუნებული სიყვარული(თავი მერვე)

ვტიროდიი.არა უფრო სწორად მივტიროდი,ჩემს სიყვარულს.უეცრად გავიგონე როგორ გაიღო ჩემი სახლის კარები და როგორ უთხრა მამჩემმა დედაჩემს. -მგონი ის ტუტუცი კიდევ არ მოსულა.ჩემზე იყო საუბარი -რა დაგემართა? ასეთი გაღიზიანებული რატომ ხარ?რას ერჩი

არ შემიძლია,ვერ გელევი ( 7 )

ვუყურებდი,როგორ ჰყავდა მთელი ძალითა და მონდომებით ჩაბღაუჭებული მისი პირმშო მკლავებში,როგორ ენამებოდა ცრემლებით ვარდისფრად შეფაკლული ლოყები,როგორ კოცნიდა და ეფერებოდა მის პატარას და საკუთარი თავის ცემა მომინდა,მხოლოდ ამ წამმა

ორი სვანი (1)

მოულოდნელობებით აღსავსე ლავსთორიიი..მართლა რა უგულოა ბრბო :) თითქოს წუხდნენ ნიცაზე, შეიძლება წუხდნენ მაგრამ მხოლოდ იმწამს და თუ სასწაული ხდება შეიძლება მათ სიცოდვილს წუთამდეც მიეღწია :) არა წუხდნენ ყველა საცოდაობა სიტყვას იყენებდნენ, ისროდნენ,

პატარა და საყვარელი

ლაბირინთის მრავალ გზაზე ერთი ვნახე რჩეული პატარა და საყვარელი გოგო იდგა ეული,ნამტირალევს არა გავდა გზას ეძებდა გასასვლელს მისი მონაყოლი მე კი არა თვითონ მასაც დააბნევს,ჩაგძირავს და ვერ გამოხვალ მგონი მანდვე დარჩები სხვა კი

ყვითელი საღებავი...

ვინსენტ ვან გოგი ყვითელ საღებავს ჭამდა, რადგან ფიქრობდა, რომ ეს ფერი ბედნიერებას შეიტანდა მის სხეულში და იქიდან - სულში. ბევრი ადამიანი თვლიდა, რომ მხატვარი გიჟი და ჭკუასუსტი იყო - როგორ აბსურდულად ჟღერდა ის, რომ საღებავის ჭამა კორელაციაში მოდიოდა

მიყვარხარ...

ყოველ საღამოს დილის შუქზე მეტად გნატრულობ,და ყოველ დილით მზის სხივზე მეტად.მე თუკი ხშირად სულითა და ხორცით ვმარხულობ, ეს იმიტომ რომ შეგვყაროს ღმერთმა!ყოველ ნახვისას ჩემი გული წამით ჩერდება,და საუბრისას მკერდიდან ხტება,