სანდრო ფილფანის საკუთრება (1 თავი)

ბოლოს ისევ მამაკაცის ირონიულმა ჩაცინებამ მოიყვანა გონს და ჭარხალივით აწითლდა, როცა გაიზრა თუ როგორ ხარბად აკვირდებოდა ბიჭის იდეალურ სხეულს.-დიდხანს უნდა მიყურო საყვარელო ეგრე? - მამაკაცის ბოხმა ბარიტონმა დაარღვია სიჩუმე

ბანდიტი და მე (Part IX)

ჯიუტად შევიკარი შარვლის ღილი და ღრმად ამოვისუნთქე, იარაღი თავისუფლად ეტეოდა შარვლის შიგნით, ძალიან გავხდი და ეს მაწუხებდა. ჩემი საყვარელი ჯინსიც დიდი მაქვს, უკვე. დღეს ამ დამპალი საავადმყოფოს პაციენტობის ბოლო დღე იყო.

უბრალოდ სიყვარული 5

შენ გგონია ჩემთვის ადვილი იყო ? იცი რა დამემართა რო გავიგე მიდოოდი იმდენი ძალაც არ მეყო რომ გამეცილებინე გესმის? ყველას ავუკრძალე სენზე ლაპრაკი მინდოდა რომ დმევიწყებინე მაგრამ სულ შენი ღიმილი მახსენდებოდა როცა შენ დავიწყებას ვიწყებდი

მგონი მართლა ვამპირია –9–

სახლში დავბრუნდი ჯეინთან ჩემი ბარგი ჩავალაგე და ისევ იმ სახლში გადავედი რაილისთან სადაც გატაცებული ვყავდი.ეს დამიანმა რა თქმა უნდა გაიგო.გადიოდა კვირები და ვგრძნობდი რაილი ისევ გაგიჯებით მიყვარდა.დამიანის სახლში ქეთნისის

სასახლე დაბურულ ტყეში 15

_ჩემი ხელით მოვახრჩობ იმ ბინძურს! იცი მაინც რამხელა ძალისხმევა დამჭირდა რომ ცოცხალი დამეტოვებინა? არ იცი! ახლა კი შენი რეაქცია თანხმობას მაძლევს.ანდრია კარისკენ წავიდა და ის იყო გარეთ გადიოდა, რომ ელენის ხმამ შეჩერა._დაბრუნდი!-ისეთი

წესები სკოლასი და გარეთ რეალურ სამყაროში (მეორე ნაწილი 4)

ლევანი და ნინი ხმას არ იღებდნენ ისე იწვნენ საწოლში. ორივე ხვდებოდა ,რომ ეს ყველაფერი სრულიად მოულოდნელად მოხდა. ან იქნებ არც უნდა მომხდარიყო. როგორც კი ვნებამ და სურვილმა გადაუარა ნინის მაშინვე შეეპარა იმაში ეჭვი რაც მოხდა. გრძნობებმა ქარიშხალივით

გაყიდული სხეული “1“

-მეც,-მიუგო მან,-ყველაფერს მირჩევნია,გპირდები რომ აქედან აღარასოდეს წახვალ,მე უკვე გიყიდე,მაპატიე ასე რომ ვამბობ,მაგრამ ვიცი ხვდები მიზეზს,-ქალმა უხერხულად დააქნია თავი და გაირინდა,-მამაშენს იმედია მოვეწონები,-გაეღიმა,-ხოარ დამიწუნებს?-შავ თმაში

ნაკვალევი მეორე ნაწილი (9 თავი)

ტაქსს ვაჩარებთ და ვახოს მიერ ნახსენებ რესტორანში მივდივართ. არ ვიცი რას ველი ამ სტუმრობიდან. უბრალოდ მინდა ძველი მეგობარი მოვინახულო. რატომღაც იმედი მაქვს, რომ იქ ჩემი ტკივილის წამალს მივაგნებ. თითქოს გზა აბნეული ხსნას ვეძებდი და

მე ვარ კატალეია(4თავი)

საშინელი ტკივილი განვიცადე, ტკივილი რომელიც ტერორისტებმა მომაყენეს... ტვინი მაშინვე გამეთიშა მაგრამ არსებობდა ერთი რაღაც. თეთრი სხივივით დამტრიალებდა თავს და მისკენ მივყავდი.- მე იქ მელოდებიან! არ წამიყვანო გთხოვ! - ვევედრებოდი ამ შუქს.

პირველი დეკემბერი

მე ვუყურებდი, როგორც დღევანდელ ტელევიზიის ეკრანს მწვანედ ანათებს ამ ბოლო დროს სულ ხო და ასე ხდებოდა მანამ სანამ დედაჩემმა მამაჩემი არ მოკლა უგულო გახდა მგონი სწორედ იმ დღეს პირველი დეკემბერი იყო უჩვეუულოდ გათოვდა თბილისში