სიმდიდრე თუ ბედნიერება 18

მთელი ღამე ვწრიალებდი ვარ ვიძინებდი, რა მჭირდა ვერ გამეგო, მეძინებოდა თან არა, ფიქრები ხან თორნიკეზე მიმახეთქებდა ხან ლადოზე მაგრამ ვერ გამეგო რა შუაში იყო ის, თორნიკესთან სხვა ურთიერთობა მქონდა და ლოგიკურიც იყო მასზე მეფიქრა, მაგრამ ლადო თუმცა არც

ცხოვრება : {1 იდეალი} {თავი 2}

-ვიკა რა გჭირს?-მკითხა მომღიმარმა გვანცამ. -არა... არაფერი-ფიქრებიდან გამოვერკვიე და ბავშვების ლაპარაკზე კონცენტრირებას ვახდენდი, როდესაც ჩუმი ჩურჩული მომესმა. -ჰაი!-რა ? ის გამომელაპარაკა თუ მეჩვენებოდა... გაოცებული სახით შევხედე. მან მხოლოდ

შეჩვევა თუ სიყვარული?! 3

-მე მეტს ვეღარ დავლევ..(თიკა) რამოდენიმე ჭიქის შემდეგ გახედა დაქალს და შებარბაცდა -მოწეული გაქ როდესმე? (ნინი) -რაა?? (თიკა) -დაბოლებულხარ მეთქი?(ნინი)

დაუნდობელი (2)

რინგისაგან ზურგშექცვით იდგა და ყველანაირად ცდილობდა ტკივილნარევი ღრიალისათვის ყურადღება არ მიექცია.ზიზღს გრძნობდა ყველა იმ ადამიანის მიმართ,ვინც ამ ბიჭების სიცოცხლეზე ფსონს დებს.ამ ხალხის წამოძახილები,რომლებიც ხშირ შემთხვევაში

i want you to love me - ანუ მინდა გიყვარდე (3)

ალინა ძალიან კარგი გოგონა იყო როგორც კი კლასში შევიდა პირველივედღეს ანიტასთAნ დაჯდა. გაკვირვებულმა ანიტამ წვრილი ლამაზი თვალებით შეხედა რომელიც ეუბნებოდა ალინას : "აქ რა გინდაო". ალინამ ლამაზი ღიმილით გაუღიმა და უთხრა. -მე ალინა ტალაშვილი ვარ შენი

ზუსტი მეცნიერება [ნაწილი 6]

მიუჯდა გვერდზე და მის მხარს, თავისი მხრით მიეყრდნო. – რაღაც, ძალიან გამიცუღლუტდი შენ! – ეშმაკურად აუციმციმდა თვალები და პატარა ცხვირზე საჩვენებელი თითი ნაზად დაჰკრა. – მე? შანსი არაა! – სიცილით გაიმეორა მამაკაცის ქმედება და ბოლო ხმაზე გადაიხარხარა.

ორი ღამე(თავი 2)

ვნებამორეულმა მამაკაცმა ტუჩები ენით დაისველა და ისე სწრაფად ეძგერა თავისი საქციელით კმაყოფილ ქალს სესილიმ გააზრებაც ვერ მოასწრო, ხელებს შორის მოიწყვდია დემეტრემ გოგონა და ტორები წელზე შემოაჭედა, კოცნაში კბენასაც ურევდა და მერე ისევ კოცნით უხშობდა

მე შენ მიყვარხარ! (5)

არაოსდეს მყვარებია ისე რომ სიცოცხლე მეგრძნო,თვითონ სიყვარულზე ვიყავი შეყვარებული,წიგნებში გადმოცემული სიყვარულის ისტორიები ყოველთვის მაფორიაქებდა და მზაფრავდა რომ მეც ასე ძლიერად შემყვარებოდა ვინმე,თუმცა ჯერ ჰორიზონტზე არავინ ჩანდა.

მიტოვებული მომავლიდან (სრულად)

ფშავში ვართ. აქ უკვე საკმაოდ ცივა და თოვს. როგორ მიყვარს თოვლი. ჩემი ფანჯაარა დაორთქლილი მხვდება. რაფაზე ვჯდები და ფანჯარაზე გულებს ვხატავ. ოთახის კარზე კაკუნი -შემოდი-კარი იღება და ჩემი ქმარი შემმოდის.

"ნუ მიეყრდნობით!"

ყოველთვის მეტროშია მაშინ, როცა მე ვარ იქ. არ ვიცი, როგორ გამოიყურება. მხოლოდ თვალები მახსოვს, თუმცა ვერც მათ აღვწერ. ყველა სიტყვა და ყველა ფერი ერთიანად მეფანტება, როცა მის თვალებზე ვფიქრობ.