Hospital-ჰოსპიტალი (4)

პალატაში მონოტონურად წიკწიკებდნენ საათის ისრები,სიჩუმეს მხოლოდ მათი წიკწიკის ხმა არღვევდა.სანდროს ისევ ეძინა,მონიტორიც არ შეცვლილა,მეც უკვე ახალი ყავა მეჭირა ხელში.იმდენად მეშინოდა მორიგე ექიმსრამე არ გამოპარვოდა,რომ გადავწყვიტე მასთან მე

,,ჯარისქალი'' (3)

ღამე შემოწმების შემდეგ ჩუმათ გაიპარნენ ბაზიდან და გორისკენ წავიდნენ. ფეხით ძალაინ დიდი გზა ჰქონდათ გასავლეი თუმცა სხვა გზა არ იყო. გზაში ბევრს საუბრობდნენ-შენ ომში გაგიწვიეს ?-ხოო. სწორედ ამიტომ ვარ აქ . თუმცა არ მიშვებდნენ საომრად. არ ვიცი რატომ .

ფოტოებზე აღბეჭდილი ცხოვრება (2 ნაწილი )

-სად არის?_განერვიულებული ლაშა ჩემს წინ დადგა -არვიცი არაფერი მითხრეს_სლუკუნით ვთქვი და მოვეხვიე. -ლაშ ხომ არაფერი დაემართება?_უკვე ვბღაოდი მე -ნინიმ იცის როგორ გვიყვარს და არ დაუშვებს რომ რაიმე დაემართოს_დამამშვიდა ლაშამ,არადა მე უნდა ვამშვიდებდე

ლამაზი დღეები(15)

დილით ყველას მისაღებში მოეყარა თავი დემეტრე და ტასოც შეუერთდნენდა თავიანთი ადგილი დაიკავეს თათა თავდახრილი იჯდა და ხმას არ იღებდა როგორც ჩანს ბიჭები ძალიან ეჩხუბნენ დემეტრეს ანიშნა გარეთ გაყოლოდა ეზოში მრგვალ მაგიდასთან დაჯდა თავი დახარა და

აკრძალული ხილი(22 ნაწილი)

-ბაჩო, მეც მოვდივარ! - განვაცხადე მყარად და დოინჯი შემოვირტყი. -შენ?! შენ იქ რა გინდა! - გაიკვირვა ბაჩომ და მაისურის ძებნა დაიწო გარდერობში. -მინდა! - გავიმეორე ჯიუტად. -კარგი რა ნინი! - ამოიოხრა ბაჩომ და ამღერებულ ტელეფონს დახედა

კომა - გართულებები

ტანზე მხოლოდ ნიკას თეთრი პერანგი მეცვა და თვალებს მორცხვად ვმალავდი. დიდი ხანი ვვარჯიშობდი.-რატომ დაწანწალებ ასეთ ფორმაში?- გაღიზიანებული ხმით მკითხა ჯაბამ.-სხვა არჩევანი არ მაქვს. საჭმლის გამზადებისას სოუსი გადავისხი და მხოლოდ 2 ხელი ტანსაცმელი

გ უ ლ ი ს გავლით! (3)

რამდენიმე წუთში უკვე სასაფლაოზე ვიყავით. დიდი, აყუდებული ქვიდან ისევ ის ლურჯი თვალები მიყურებდნენ რომლებსაც ამდენ ხაანს ვნატრობდი, უკვე ერთი კვირაა არ მენახა და ახლა ვიგრძენი თუ როგორ მომნატრებოდა. მისი ოდნავი ჩახუტებაც კი ახლა შვებას მომგვრიდა,

ერთხელ პარიზში ( თავი III )

იმ დღის შემდეგ ტომასი აღარ გამოჩენილა , ძალიან მოწყენილი ვიყავი , ვწუხდი , რა არ ვიფიქრე , მაგრამ გონზე ვერ მოვდიოდი რატომ მიმატოვა , შეიძლება მეც მორიგი გოგო ვეგონე ვისთანაც გართობა უნდოდა ... ნატაშკას ჩემს წუხილს არ ვაგრძნობინებდი და ვინიღბებოდი ,

მე დავარქვი სიყვარულს სიყვარული!

ჩემი სისხლის შხეფები ცაზე დარჩება. და სანამ ღამე სიბნელეს აცნობიერებს, მე აღარაფრის მეშინია, რადგან ჩვენ მოვუშვით წვიმა მოწმენდილი ციდან, რადგან ჩვენ გადავტეხეთ სინათლე ხერხემალში, რადგან ჩვენ ამოვიყვანეთ ცისარტყელა ღამით,

ცხოვრება მარტივია იქამდე...

ვიდრე ათას გრძნობაზე დახურდავებული კაცები მიხვდებიან, რომ არასოდეს არ ბრუნდებიან უკან ღირსეული ქალები, რომ მათი სული ძველ ჩემოდანს გავს, ჩაყრიან ამ ჩემოდანში ყველა ტკივილს, ყველა იმედგაცრუებას და მიდიან,მიდიან, მიდიან...