თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 11

გრძნობა დამიბრუნდა მაგრამ თვალების გახელას არ ვჩქარობდი. წამლების სუნით და ხელის მოძრაობით მივხვდი, რომ პალატაში, რბილ საწოლში ვიწექი. ბატონი გიორგის და ნინოს ხმა გავიგონე. სავარაუდოდ ჩემზე ლაპარაკობდნენ

მეძავის სიყვარული (თავი პირველი)

ჩემი უბედური ცხოვრება 11წლის ასაკში დაიწყო, როდესაც მშობლებმა გარდამეცვალა, და საერთოდ ყველამ მიმატოვა. ნათესავებმა არ მიმიღეს ბებია და ბაბუა გარდაცვლილი მყავს. დეპრესიაში ვიყავი არც კი ვიცოდი რა გამეკეთებინა.-და თუ იცოდით? რატომ არ გაგიჩნდათ

ბედნიერება

ალბათ ვისაც გაქვთ , ჩემი ჩანახატები წნაკითხი , გეცოდინებათ , რომ მგონი ყველა ტკივილზეა შექმნილი . რათქმაუნდა არის იმედის მომცემი სიტყვებიც , მაგრამ ჩანახატი მაინც ტკვიის გარშემო ტრიალებს .. სწორედ ამიტომ ვცვლი თემას. ხო ვცვლი , გარშემო მარტო ტკივი

ღარიბი გოგოს მდიდრული ისტორია (6)

მედილით რაღაც განსხვავებულად გავიღვიძე......სულ რაღაც რამდენიმე დღეა რაც აქ ვმუშაობ და უკვე რაღაცნაირად მიყვარს ეს სახლი... ჩემად აღვიქვავ მიუხედავად გიორგიდ უაზრო რეპლიკებისა... ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი.. მანანა დეიდა უკვე სამზარეულოში იყო, საათს

მე და ის... ჩვენ (8)

-ეეხ ეგრე იცი რამდენი ამე არ შეიძლება? მაგრამ გვინდა და მაინც ვაკეთებთ. -გასუქდები, თან შაქარი თუ რაღაც დაგემართება-სიცილი ავტეხე ამაზე ლევანისაც გაეცინა, თან ჩაკიდებული ქონდა ჩემი ხელი და ისე ვლაპარაკობდით. წინააღმდეგობას არ ვუწევდი. -ხო ეგ კი

დასასრულის დასაწყისი (II თავი)

- ამას მარტო შენ თუ მოახერხებდი - უთხრა მარიმ სიცილით დილით ნინი ქალაქში წავიდა ფულის გადასახდელად, მერე კი ტყესთან გააჩერა და მანქანისგან ცოტა მოშორებიით აღმოჩნდა როდესაც მისკენ ძაღლი ყეფით წამოვიდა.

ღიმილი-მე,რომ მიყვარდა

დილით საშინელმა ხმაურმა გამაღვიძა. ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოს ცა ჩამომექცა თავზე. ზლაზვნით წამოვდექი,ფანჯარაში გავიხედე და ხასიათი უფრო გამიფუჭდა. ცა საშინლად მოქუფრულიყო. შავი ღრუბლები ერთად მოგროვილიყვნენ,რამდენიმე წამში ისეთი წვიმა

ფრთაშესხმული ანგელოზი - 8

როგორმე საკუთარი თავი გონს უნდა მოვიყვანო ... არ ვაპატიებ ! არ ვაპატიებ ასეთ თავზე გადაბიჯებას ... და ... და მითუმეტეს ამის წინ ... ხამტოს თუ ხატიას წინ ... ვინც არის ... მის გვედით დგას და ისე მიყურებს ... ისე ... ისე რომ შეიძლება ახლა ხატიას

ცხოვრების გემო (12)

მერიემი წარბშეკრული იჯდა ქვის ლოდზე და წყალში მონავარდე უგულავას დაწვრილებული თვალებით უყურებდა,ნერვები საშინლად სტკიოდა,იცოდა რომ ეს რაღაც არსება ისე მაგრად უყვარდა ვერასოდეს შეძლებდა მის გარეშე არსებობას,თუმცას ამას რა აღიარებდა.რას განიცდიდა

ჩემი მაშველი (7)

დავთანხმდი... დავთანხმდი რომ მისი ცოლი ვყოფილიყავი. განა იმიტომ რომ მეშინოდა. არამედ იმიტომ რომ ეს ერთადერთი შანსი იყო მასთან ერთად ყოფნის. - ანუ ჩემი ცოლი იქნები?- მკითხა და ჩაიცინა. - ხო მაგრამ ამას იმიტომ არ ვაკეთებ რომ მეშინია რამის. - აბა რატომ