შენს გამო კიბოსაც დავამარცხებ! (ნაწილი 1)

ერთ დღეში ძალიან ბევრი რამ ხდება.ოცდაოთხ საათში რამდენი ადამიანს ვუღიმი ალბათ ათასობით,იცით რამდენი ადამიანი კვდება?სხვადასხვა მიზეზით?ძალიან ბევრი .ზოგი სიბერის გამო კვდება,ზოგი ბუნებრივი მიზეზებით,ავტოკატასტროფებით,ლეიკემიით და...კიბოთი.მეგონა

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [8]

-ანა მესმის შენი...მაგრამ ჩემ შვილს ვეღარ დამიმალავ და ვერც წამართმევ...-იქნებ შენი არაა?_კითხა ანამ და მოუთმენლად დაელოდა მის პასუხს. -შენს თავს ნუ აკადრებ ისეთ რამეს, რაც მე არ მიკადრებია...იმ წუთიდანვე, რაც დაგინახე, ზუსტად ვიცოდი, რომ ეს ბავშვი

მკვლელები (6)

-როგორც ლევანის უყვარს მეც ისე ავიტან.. ვითამაშებ .. რა არ შეიძლება.. ამისგან სიამოვნებას მარტო თქვენ კი არ იღებთ... -არა, სჯობს დარჩე რა ლიზ საბუთები მომიწესრიგე სულ ერთმანეთში ამერია... თან რავი რამე ქენი რა.. ოღონდ რომ მოვალთ ესე 12 საათზე აქ არ

სიმპატუირი უფროსი (7)

დილით ზუკას ხმამ გამაღვიძა -ვაი თავი მისკდება სალომეეე... მიშველე!!!! ზანტად წამოვწიე თავი ბალიშიდან და ტახტზე მწლოლარე ზუკას გავხედე, რომელიც ორივე ხელს თაბზე ძლიერად იჭერდა... -არ დაგელია მაგდენი და არ იქნებოდი ეგეთ დღეში....ოთახის კარები ბექამ

ყვავილების გამყიდველი (დასასრული)

დავიწყებ მადლობების მოხდით.ძალიან დიდი მადლობა იმისთვის ,რომ ამ დროის განმალობაში მხარში მედექით და მიუხედავად დაგვიანებისა მაინც არ მივიწყებდით.ბოდიშის მოხდაც მინდა ამდენი ,რომ გალოდინეთ.იმედი მაქვს ჯერაც არ დაგვიწყებივართ არც მე და არც ჩემი

იასამნის ქუჩა [3]

–შემომხედე ... სიჩქარეს უკლო და საბოლოოდ, სადღაც, ხესთან შეჩერდა. –შემომხედე, რომ გელაპარაკები ... – ეღიმება ჩარკვიანს და ხმის ტემბრი შესამჩნევად ეცვლება. მე არაფერი მითქვამს ... არც შემიხედავს, უბრალოდ თავი შევაბრუნე მისკენ. –რაც არ უნდა გითხრან,

ცანცარა და ბაბნიკი 2

ნიამ ტელეფონი გაუთიშა და იქვე სკამეიკაზე ჩამოჯდა, დაინახა ჯაშის სასტავი იქვე ლუდს სვამდნენ, მაგრამ ირაკლი ვერსად დაინახა. თითქოს გულზე მოეშვა იცის ჯაშის როგორი ფეთქებადი ხასიათიც აქვს, ერთხელ ბიჭები ფეხბურთს თამაშობდნენ და ერთ გოგოს ბურთი გაარტყეს

ბავშვობიდან დანგრეული ცხოვრება-ანუ გავხდი მეძავი (თავი 9)

გოგონაზე რომელმაც ბავშობიდან არასწორი ნაბიჯი გადადგა და არასწორი გზა აირჩია..დილის 9 საათზე გავახილე თვალი,როდესაც ჩემი ქმარი ოთახში ვერ დავინახე ბავშვისაკენ წავედი, ისევ ეძინა, ძიძას დაველოდე და სამსახურში წასასვლელად მოვემზადე.. სახლიდან 10 -ზე

პეკინის ქუჩა

ისინი ერთმანეთს შეხვდნენ მაშინ როდესაც ორივეს ყველაზე მეტად უჭირდათ, მაშინ როდესაც ორივეს რაღაც ახალი სჭირდებოდათ ხოდა აი ასე ერთ დღესაც ორივე გამოყვა პეკინის გრძელ და დაუსრულებელ ქუჩას, ქუჩას სადაც ხალხი ნაკლებად მოძრაობდა,ქუჩას დასაც რამდენად

I was, you know,suicidal. I just didn’t wanna live (სრულად)

ერთ დილას როგორც წესი სარბენად გავედი,ეს ჩემი ჩვეული წესია. იმის კვალობაზე რომ დედა მშობიარობის დროს მომიკვდა, მამამ მიმატოვა და სრულიად მარტო მიწევს ცხვორება მემგონი ნორმალურად ვარ. მაგრამ ამას მივეჩვიე, მერე რა, მე ასე უფრო მშვიდად ვარ, საერთოდ