მოულოდნელობა (4)

კეთილთვალებიანმა ბიჭმა საჭმელი შეუტანა ელენეს..შევიდა მაგრამ ოთახში არ დახვდა...სააბაზანოში მიუკაკუნა პასუხი არ იყო, ფრთხილად შეაღო კარი და სისხლში მცურავი,ფერწასული ელენე ეგდო ძირს...გაგიჟდა ამის დანახვაზე ხელები წაიშინა თავში და უცებ ეცა ელენეს....

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 4)

-აუუუ შენ გოგო წლები გემატება და ჭკუა არა ხოო?-გამიცინა და საჭმელს შეექცა. -რას ვიზამთ ყველა შენსავით „ვზროსლი“ კი არ დაბადებულა- ენა გამოვუყევი და წყალი მოვსვი. ჩემს ნათქვამე ლელუკას გაეცინა. -რა გაცინებს?!-დაუყვირა ლექსომ და დაუბღვირა, ამ ჩემ ისეც

დაქირავებული ნაწილი1: მეც მქონია გრძნობა

-როგორც იქნა მოხვედი მკვლელო მანქანავ ხო შეიძლება ესე დაგიძახო, რადგან შენი სახელი არ ვიცი.-მნიშვნელობა არ აქვს რას დამიძახებ მისამართი და ფული მომეცი.-ხო როგორც ჩანს საქმეზე გადასვლა გყვარებია პირდაპირ.-შენნაირ მოლაყბეებთნ საუბარს ჯობია პირდაპირ

უთარიღო დღეები (4)

ბუნდოვნად დავინახე, როგორ გააღეს ოთახის კარი და იქიდან წაშლილი სახით გამოვარდა ჩემი თანამცხოვრები... ყველაფერი წყვდიადმა მოიცვა... კარგი გრძნობაა, როდესაც აღარ გრძნობ გულის შეჭმამდე არსებულ მძლავრ ტკივილს და უბრალოდ ითიშები, ეთიშები რეალობას,

"ვარსკვლავ ბიჭუნა" {6}

მტკვარი მდორედ მიედინება,მაგრამ მანქანების ზუზუნისგან წყნარ ქალაქში მისი დინება შესამჩნევად ისმის. ჯებირთან ვდგები და საკუთარ თავს ერთ კითვას ვუსვამ-რისთვის? რისთვის ვცხოვრობ? მოაჯირზე ძლივს ვბობღდები,შიშველი ტერფებით ქვის სიცივეს ვგრძნობ და დაბლა

შენ მარტო არ ხარ

1)სილამაზე უნდა მოდიოდეს სულიდან და არა გარეგნობიდან... 2)რა ლამაზია სიცოცხლე მაშინ,როცა უბრალოდ შენ მარტო არ ხარ 3)მინდოდა ყველაფერი,უფრო მარტივი ყოვილიყო.მაგრამ მე შევცდი,იმაზე უფრო მეტად შემიყვარდი ვიდრე მეგონა 4)მე არაფერი მინდოდა შენი

წითელი ფეხსაცმელი [1]

ჯანდაბას! ის მართლაც რომ განსაკუთრებულია! თვალები? მიუხედავად იმისა, რომ ტუშს ვერაგულად მოესწრო მათი დადღაბნა, ქალის გუგების ზურმუხტისფერ ბრჭყვიალებას მაინც ვერაფერს უხერხებდა.მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა. გოგონამ ვერ გაუძლო მამაკაცის გამოხედვას და

მათხოვარი (3)

როდემდე გაგრძელდება ასე? კიდევ დიდიხანი მომიწევს ასე ყოფნა? ყოველ წინ გადადგმულ ერთ ნაბიჯზე უკან 3ით ვბრუნდები. კიდევ რამდენი გამე უნდა დავიძინო ისე რომ ტირილით ბალიში დავასველო? თუმცა ერთი კი ვიცი, მამიდა უნდა გადავარჩინო, რადაც არ უნდა დამიჯდეს.

სიმპატიური უფროსი (1)

დაფეთებული წამოვხტი, ცივმა ოფლმა დამასხა გავაანალიზე რომ სახლში ვიყავი და საფრთხე არ მემუქრებოდა... 3 წელი გავიდა იმ ამბის შედეგ და ჯერაც მესიზმრება კოშმარები, როგორ ცდილობს, ვიღაც პათოლოგი ჩემ გაუპატიურებას.... რომ არა უცხო კაცი, რომელიც იმ

ჩემი ლამბერსექსუალი [1]

ლონდონი-კიევი. გაისმა გამაღიზიანებელი ხმა სტანსტედის აეროპორტში. ჩემზე ორჯერ უფრო მძიმე ჩანთა ძლივს გადავაგორე.იმდენად ვიყავი ამ პროცესს მიჩვეული,რომ უკვე ინსტიქტებით ვაკეთებდი ყველაფერს.თითქმის ამ აეროპორტში ყველა პერსონალი მიცნობდა და მათგან