რეალობას შერწყმული ფანტაზია! (თავი 4)

ტკიოდა გიორგის წასვლა, საოცრად ტკიოდა,გული წყდებოდა, უნდოდა კივილი,ყვირილი, ტირილი... მაგრამ მშვიდად იდგა და ელოდედბოდა მრევლის შეცოტავებას რომ მამაოსთან ელაპარაკა, იცოდა იცოდა რომ აუცილებლლად დამშვიდებული გამოოვიდოდა, იცოდა რომ მამა დავითი მისცემდა

მე-10 კლასელი (2)

შევედი სკოლაში და ნაცნობი სიტუაცია ბავშვები ირევიან მასწავლებლები და ასე გრძელდება ზარის დარეკვამდე გავსქურე კლასისაკენ და ჩემს მერხზე ჩამოსკუპებული ვიღაც ბიჭი დავინახე წავედი ჩემი მერხისკენ და ხელი ვკარი რატომ არც მე ვიცი მაგრამ ძალიან გავბრაზდი

ღმერთო მოვეთრიე

ცოდვით დავთვერი და აქ მოვეთრიე, ფეხზე ვერ ვდგავარ ისე ვარ მთვრალი, ღმერთო შენს სახლში შემოვეთრიე, მინდა გავსწორდეთ, მომცე ჩემი ვალი. ცოტა თუ გჭორავდა მასთან ნათელია, გოლგოთის მთას რომ თელავდი ჯვარით, ცოდვები მარტო როცა გათელინა. ვის

გუსტავ ფლობერი – მადამ ბოვარი

ემა ბოვარი მონასტრის დახშულ ატმოსფეროში აღიზარდა. აქ ეწაფებოდა ქალიშვილი რომანტიკულ ნაწარმოებთა კითხვას, რომლებშიც დახატული იყო ათასგვარი სიამითა და ბედნიერებით აღსავსე ცხოვრება. მაგრამ წარმტაცი ოცნებებისა და უხეში სინამდვილის შეუსაბამობა მისი

ვერსად გამექცევი 22

მთელი გარდეროფი გადმოვატრიალე და როგორც იქნა მივაგენი ერთ კაბას ... დედას ნაჩუქარი გრძელი , სადა და ძალიან ელეგანტური კაბა იყო.. დღემდე არასდროს არ ჩამიცვია...მივხვდი რომ ჩვენი შეხვედრისთვის შესაფერისი კაბა იყო ზუსტად... სასწრაფოდ

შანსი არ არის! (სრულად)

ახალი წლებიც მხიარულად ჩაატარესს..თითქოს გადაავიწყდათ კიდევ ზაზას არსებობა,მაგრამ ერთმა ზარმა ადვილად შეძლო ყველასთვის მისი არსებობის შეხსენება.ისევ ამერიკიდან რეკავდნენ..ისევ ის ნომერი..

არსებობს ბედნიერება და სიყვარული 21-ე საუკუნეში?

ცხოვრება ტკბილია და არა ბედნიერი.იცი,ის როგორია? რაც არ უნდა უბედური იყო,მაინც ნახავ მასში რაღაც დოზით სიტკბოს.ის კაიფსაც ჰგავს.ნარკომანი ტკბება,სიამოვნებას ღებულობს წამლით,მაგრამ განა ის ბედნიერია?ხშირად,მესმის ფრაზები იმის შესახებ,რომ ცხოვრება

ქაოსური გრძნობები (6)

ელენე გაშტერებული ერთ ადგილს მიყინვოდა და ვერ იძვროდა. მოსმენილისგან შოკში იყო. ფეხები ძლივს აამოძრავა და ისევ საძინებელში დაბრუნდა.არ უნდოდა შეემჩნიათ ნანოს და დიმას,რომ მათი საუბარი მოისმინა. ოთახში დაბრუნდა და საწოლზე ჩამოჯდა.უჭირდა იმის

ფარულავა (ნაწ.2)1

- სად მიყავხარ?- დაინტერესდა დუდა. - არ ვიცი! - აი კიდევ თუ გაწყენინა მართლა ვცემ.. - მე მივეხმარები- ჩავამატე ჩემი სიტყვა. - დროებით- ამოიჩურჩულა ლენკამ. - დროებით!- მამა ვხდები ტოო- ხელებში სახეცარგულმა წამოიყვირა დუდამ, სწრაფად მოიცილა ხელები

*მამაკაცი ბნელი ჩიხიდან (თავი 3-4)

“მაშ ასე! ანა, ანა, ანა. რას იტყვი ბატონ ავალიანზე?”_ მეკითხება ჩემი ქვეცნობიერიც და მეც გულმოდგინედ ვუფიქრდები ამ კითხვას. მაგრამ მალევე ვააანალიზებ რომ სრულიად უაზროდ ვუღიმი ჩემს თავს იქვე ჩამოკიდებულ დიდ სარკეში. ბრრრ! შემცივდა. ჯობია წვიმაში