თბილისლები(3)

გილოცავთ 8 მარტს ესეც შემდეგი თავი.მის ბაგეებს ნაზად ეხებოდა მის ტუჩებს ასე რომ უყვარდა მუცელში პეპლები კიარა დინოზავრები სპილოები და საერთოდ ყვა ცხოველი დადიოდნენ ნიაკოს ვერც კი წარმოედგინდა ასეთი გრძნობა თუ არსებობდა თითქოს სხვა სამყაროში

სამწუხაროა

ორი სულიერი ცხოვრობდა ერთად სიყვარულს აღმერთებდენ ბოდვამდე ერთხმად გოგოს ბიჭი უყვარდა სიცოცხლეზე მეტად არასდროს დატოვებენ ერთმანეთს კენტად გოგოს გულის ცემა ისმოდა ხმამაღლა სიყვარულის აფრები ჩაიძირა ამაყად ბიჭმა სიხარულისგან

დარჩი ჩემთან... (თავი მეორე)

უკვე ოთხის ნახევარი იყო, ოთახიდან გამოვედი და დედაჩემს ვუთხარი რომ ნუცასთან მივდიოდი. სახლიდან გამოვედი, კიბეები ჩავირბინე და ავტობუსის გაჩერებაზე დავდექი. 10წუთში იქ ვიყავი და ქალბატონ ნატოს დავურეკე-ქალბათონო ნატო, გამარჯობა, ანუკი ვარ-ხო

გიჟის აღსარება (თავი მესამე)

დილით 8 საათზე გამეგვიძა..საათს დავხედე და გამიკვირდა,ამ დროს რამ გამაგვიძა თქო,მაგრამ ვეღარაფრით დავიძინე და ავდექი..კომპ ჩავრთე და რიცხვს რომ დავხედე გავშტერდი.9 ივნისი..ო ღმერთო..დღეს ჩემი დაბადების დღეა..როგორ მძულს ეს დღე იმედია არავის

მინდოდა მეთქვა მიყვარხარ 4

-ნინი ალბათ ხვდები აქ რატომაც მოგიყვანე. მინდა გუშინდელთან დაკავშირებით ბოდიში მოგიხადო. ძალიან უხეშად მოგექეცი. მაპატიე თავი ვერ შევიკავე. -ჰოო? რამ მიგიყვანა იმ ზომამდე რომ ტირილი დამაწყებინე? ისე ვეკითხებოდი ვითომც არაფერი ვიცოდი გაგასა და ნიკას

თვალები სიყვარულს მეტყველებენ 11

საავადმყოფოში სიცოცხლე სიკვდილს ებრძოდა. სიკვდილისთვის არავის ემეტებოდა ელენე...როგორც აღმოჩნდა საბა ელენეს დიდი რაოდენობით წამლებს უკეთებდა. შემდეგ კი არაადამიანურად სცემდა. უნდოდა ელენესგან თანხმობა მიეღო... თანხმობა იმაზე რომ მისი გამხდარიყო,

მეგობრის დაბრუნება. (ნაწილი 2)

ოთახში შევედი და ეგრევე დავწექი, ვერც კი ავიგე დედას სახლში მოსვლა. უჯვე გვიანი იყო ყველამ დაიძინა, ღამით გავიგე თუ როგორ გაიღო ოთახის კარი, არ შევიმჩნიე ვითომ მეძინა. ლუკა შემოვიდა საწოლზე ჩამოჯდა და რაგაცას ამბობდა მხოლოდ ის გავიგე რისი გაგებაც

შურისძიება თუ...?!(თავი II)

"დამშვიდდი,ნატალია,შენ ამ დღისთვის დიდხანს ენზადებოდი,ისეთი არაფერი მომხდარა,უბრალოდ გაიცანი..." - თავს იმხნრვებდა ნატალია და ისევ იმ ხელს ისრესდა,რომელზეც დამიანემ მოუჭირა უხეშად. -ვირი.აუცილებლად გადავუხდი ყველას სათითაოდ სამაგიეროს. ზოგჯერ

ძვირფასი განძი [4]

დილით გაღვიძებულს თბილი სუნთქვა მიელამუნა სახეზე. თავიდან შეგრძნება ეუცხოვა, როცა გაიაზრა რა ხდებოდა, შეშინებულმა გადააბრუნდა თავი. გული აუფრიალდა როცა მიხვდა რამდენად ახლოს იწვა უფროს ზარანდიასთან.

შემზარავი მარტოობა (სრულად)

,,დაეცი?-უნდა წამოდგე! დამარცხდი?-უნდა იბრძლო! მოკვდი?-მკვდარმაც უნდა იცოცხლო!" *** მოსიარულე მკვდარს დამსგავსებოდა ლიზა.მისი შემხედვარე ადამიანს სიცოცხლის სურვილი გაუქრებოდა.წარმოგენა შეეცვლებოდა ვარდისფერი სათვალიდან შემყურესაც ცხოვრებაზე.