მარილისი |5|

-ბატონო ლეონ, აქ რას აკეთებთ ?-იდგა და ათას რამეს ფიქრობდა. გულზე ქარს შეეწითლებინა კანი და დატალღული თმები უსწორმასწოროდ ეყარა მხრებზე. ყელსახვევი ხელიდან გაუვარდა და ბუმბულივით მიიწევდა

ერთხელ რომში

ისტორია ვითარდება რენესანსის დროინდელ რომში, იტალიაში. აბრეშუმისკაბიანი გოგონა ვიოლეტი, და ლამაზი, ქერათმიანი ბიჭი თეჰიონი.

ჟორდანია/სრულად/

-მოითმინე პატარავ! -ჟორდანიია! ისევ ისე უყვარდათ როგორც ადრე!ზუსტად ისევე,მთლი არსებით შეიგრძნობდა საყვარელ კაცს როგორც მანამდე!ერთი წამითაც არ შეჰპარვია ეჭვი მის სიყვარულში.ის ისევ მისი სანი იყო,სიცოცხლეს რომ ერჩივნა.მისი ნაწილი....მისი ჟორდანია!

სიყვარულმა იცის (2 თავი)

შუადღე გადასულიყო თიკო მაღალი კორპუსის წინ რომ გაჩერდა ყველაფერი ერჩივნა ახლა იმ სახლში შესვლას სადაც 17 წლის განმავლობაში სიხარულით მიილტვოდა. თითქოს ყველაფერი ძველებურად იყო

ჩვენ

მე და შენ შორის,ვნებად ქცეული სიყვარული ჩნდება,ნელ-ნელა ვხდები რომ,მკლავებში გიქცევ დაშავი იცვლება თეთრად ნაზად გიკოცნი ლავიწს, რომელსაც ხელით ვეხები ღამით, შენ რომ გიელავს ფიქრები თავში

ვნების მსხვერპლი #6

ახლა შენ მარტო ხარ. ჩვეულებრივზე მარტოც კი. არ გყავს არავინ, ვისაც შეეკედლები და არ გაგაჩნია რაიმე, რომელსაც დაეყრდნობი; ცოცხლობ, მაგრამ არ სუნთქავ; უყურებ, მაგრამ ვერ გრძნობ; მოულოდნელად ყველაფერი ხელშესახები ხელშეუხებელი და მიუწვდომელი ხდება;

სია [სრულად]

-კარგი, დროა ჩემს ყოფილ შეყვარებულზე საუბარს მოვეშვათ, ერთხელ და სამუდამოდ! -აუ ის გახსოვს, ბათუმში რომ ვიყავით და ... უეჭველი ის დონდლო მოვიდა.- ზარის ხმაზე ბედნიერი ღიმილი სახიდან ეხსნება და კარის გასაღებად მიდის.

უკანასკნელი ამბორი +18 (თავი 7)

"ვერ ვიტყვი, რომ ვინც სუიციდის გზას დაადგა ყველა სუსტი იყო. საკუთარი ს ყველაზე დიდი გამბედაობა სჭირდება... ერთია მისი მანიით იყო შემყრობილი და მეორე თუ რას ახორციელებ ქმედებით. სუიციდით შეპყრობილ ადამიანებს ახლო ადამიანთა დეფიციტი აღენიშნებათ...

"პეპლები თეთრ ხალათში"

როცა ფსიქიატრიულის ოთხ კედელში იკეტები, თეთრი ხალათი თანდათან კარგავს პირვანდელ სახეს. იწყებ რეალურად "გიჟისა" და "ნორმალურის" ერთმანეთისგან გარჩევას. მერე ხვდები, რომ საკუთარი სიყვარულიც აღარ გეტევა და პოულობ იმას, რასაც ერთ დღესაც თავს გააყოლებ.

შენი სახელით!!! /დასასრული/

აჩის თავი თავზე ჩამოვადე და თვალები დავხუჭე, რობოტებივით მჯდარი ბიჭების ყურება აღარ შემეძლო, ავთანდილიც უხმოდ იჯდა სავარძელზე და პეიზაჟებს გასცქეროდა. - ის დაბრუნდება - ჩაილაპარაკა აჩიმ - აუცილებლად დაბრუნდება, დამპირდა...