სიყვარულმა ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შეცვალა (თავი3)

ბოდიშით მეგობრებო ასეთი,მოკლე თავისთვის.აი დავდე ახალი თავი.გთხოვთ იაქტიუროთ!! -ამის დედაც,ამას აქ რა ჯანდაბა უნდა! -ვის,ვაიმე არ მითხრა რომ იცნობ? -სალო ვიცნობ ირაკლი ახვლედიაანს? მამაჩემი და მაგის მამა ძმაკაცები არიან და როცა ჩამოვედი მაგან

ის ღამე (თავი 7)

თამაში საინტერესოდ მიდიოდა ამ თმაშის პირობა იყო ის რომ საბოლოოდ ორი გამარჯვებული რჩებოდა, ამ ორ მოგებულს მთელი დღე ერთად უნდა გაეტარებინათ სადმე ქალქგარეთ და გამოიცანით ეს ვისი იდეა იყო? რათქმაუნდა დემეტრესი მას სალიმაც აუბა მხარი კესოც არიყო

ერთხელ უკვე

მზის პირველი სხივები ეფინებოდა არემარეს, სინათლე იჭრებოდა სიბნელეში, სიბნელეშ, რომელიც ირგვლივ გაბატონებულიყო. გრილი სიო ქროდა და ელამუნებოდა ფოთლებს. ღამე ასეთი ჩუმი ისტორიას არ ახსოვდა. ჩიტებსაც კი შეეწყვიტათ გალობა, რათა ყური მიეცათ სიჩუმისათვის,

Zero

მას მერე, რაც ჩემგან გაქრი, გულში გრძნობა გახდა zero. გულში ალმა თქვა: "მე ჩავქრი, აღარასდროს ამამღერო". მას მერე, რაც კვლავ გაუყვა ჩემი ალი მთას და მდელოს, გრძნობას მან დანა გაუსვა, გაუტოლა კვლავაც zero-ს. რომანტიკოსს გამინათა სხვა გზა, დრო და სულ

უცხო ქალი (პირველი ნაწილი) 18+ სრულად!

„გეყვარებოდი ისევ, შენ რომ ჩემი ნამდვილი სახე გენახა?!“

ოცნება უფასოა (თავი1) საცდელი

- არაუშავს გიო რომც არ გაგეცნო აქიდან ნახევარზე მეტს არ ვიცნობ ამიტომ ვერც შევნიშნავდი ვინმე ახალს - რატის იმ ღიმილისთვის დაგესლა ნიტამ ,მაგრამ რატის გაბრაზებული მწვანე თვალებსაც არ დაუგვიანიათ ნიტას მიმართულებით , მაგრამ ნიტამ უბრალოდ დააიგნორა -

სიზმარი

“მე მეშინია სიცოცხლევ შენი, ვერ მიპოვია მე თავი ჩემი და მირჩევნია ცხოვრებას ნაძრახს, ასე წავიდე ყოვლის უნახავ”

სიგიჟემდე მიყვარს მზის პირველი სხივის დანახვა 1 თავი

ისევ თენდება ნეტა მერამდენე ღამეა , თუ დღეა ასე თეთრად ვათენებ ძილი ?! ჰაჰ სასაცილოა,შენზე ფიქრის მეტს ვერაფერს ვაკეთებ გამოფიტულ თოჯინას ვგავარ , უკვე სარკეში ჩახედვისაც კი მეშინია საკუთარ თავს ვეკიხები ნუთუ ეს მე ვარ ეს გამხდარი ფერდაკარგული

სვანების ანგელოზი (2თავი)

ჩემთვის ჩუმად ვიღიმოდი  და ვფიქრობდი მომავალზე ვფიქრობდი იმაზე თუ როგორ უნდა მეცხოვრა ამ ქალაქში და სვანეთის მთები დროებით მაინც დამევიწყებინა,

ვინტაჟები

ახლა რომ ვიხსენებ ამ ამბავს სახეზე ღიმილი მიკრთება... უბრალოდ ერთია როცა, თბილი, ტკბილი თან საშიში,მაგრამ მაინც უკვდავად რომანტიულ ოთხმოცდაათიანების შვილი ხარ და მეორე როცა,დაუვიწყარი მოგონებები გაკავშირებს მასთან.