ფრინველის გათავისუფლება (თავი 1)

ერთი გოგონას, სახელად ანასტასიას ოცნებაა, რომ სამყაროში იმოგზაუროს და ფოტოგრაფიას მიჰყოს ხელი და ამაში მშობლები უშლიან ხელს. მისი ერთ-ერთი მამოძრავებელი ძალაა მისი ძმა და მისი ერთადერთი მეგობარი და მათთან ერთდ აკეთბს ყველაფერს, თავიდან კი ანა,

მომენდე

.მობილურს ვიღებ და ჰოი საოცრებავ,კარი იღება.თავს ვწევ და ჩემს გადამრჩენელს ვუყურებ.ბიჭია ჩემი ასაკის ხელზე უამრავი ტატუ აქ დაა.. -კიდევ დიდხანს უნდა მიყურო? იღიმის -მეე მეე ენა დამება, არ ვიცი აქ როგორ ჩავიკეტე თავს ვხრი და ვცდილოც ცრემლები დავმალო

*უბრალოდ მე* ( საცდელი თავი )

მეგობარი?...არ ვიცი...ზოგი ზურგში დანას ჩაგცემს...როგორც ჩემები...ზოგი კი ბოლომდე გიერთგულებს....მე ამის ბედნიერება არ შემხვდა წილად...ყველამ მიმატოვა, არ ვიცი სულ ესე რატო ხდება, 11 წლის ვიყავი როდესაც ჩემმა ერთადერთმა “მეგობარმა” უკანასკნელი

სხვისი ქალი აივნიდან -6- [+18]

დილით 5 საათზე გავიღვიძე მოვწესრიგდი და ბიჭები გავათვიძე. ბევრი იწუწუნეს მაგრამ მიხვდნენ სხვა გზა არ ქონდათ და ადგნენ. ანკას ისევ ეძინა მის ოთახში შესვლა და იმის ნახვა როგორ ეძინა ძალიან მინდოდა მაგრამ მივხვდი ანკას გაღვიძება საბასთვის უნდა

გამაგრდი

ზოგჯერ მინდა ვინმე მაგრად ჩამეხუტოს და მითხრას გამაგრდი!არ გაბედო დანებება!

არ შეგიყვარებ. 7თავი

-ცხოველოოოო!რამსიმძიმე ხარ რაარი ჭამის მეტს არაფერს არ აკეთებ? -ამას ჭამის მინისტრი მეუბნება?!გილოცავ ღორმუცელ! -მადლობა ცხოველო.

ბოლო წამები

დაჭრა, სიკვდილი წარსულს მივტირი. სისხლი, გვამები, კვლავ ნაწამები გულში ტყვიები, მე, მკვდარს იები. ღამით ფიქრები, სიკვდილს სიტყვები. წასვლა, გაქცევა, მკვდრად გადაქცევა. შენი მკვლელობა, სროლა, მსვლელობა. დაჭრა, სიკვდილი წარსულს მივტირი. სისხლი, გვამები

კოშმარის პრინცი (თავი 1)

ტკივილს ვგრძნობ, სიცივეს, სიბნელეს, უზარმაზარი სივრცის ცენტრში ვარ მოქცეული სადაც უცნობი სილუეტი, აქეთ იქიდან უვლის ჩემს დასახიჩრებულ სხეულს, სიმწრის სიცილი მაწვება, ვერ ვტირი, ვერანაირ გზას ვერ ვპოულობ იმისთვის რომ გადმოვანთხიო ემოციები, არ მყოფნის

მექანიკურად! (20 თავი)

თათასთვის ძალიან რთული დღე აღმოჩნდა.სახლში ისეთ ხასიათზე მივიდა,თეამ კითხვაც ვერ გაუბედა თუ რა სჭირდა. ოთახში ჩაიკეტა და ფეხი არ გამოუყვია მაქედან. მთელი ღამე ტირილში გაატარა.თავის თავს ადანაშაულედა,რადგან თვითონ იყო ინიციატორი დაშორების, მაგრამ

ჭირვეული ( თავი 7)

- ხომ შეიძლებოდა თავიდანვე ასე დაგვეწყო?- კატო დუმდა - ვიცი რომ ჩემი ბრალია, მაგრამ ალბათ არც დღევანდელი დღე იქნებოდა, ყველაფერი რომ ეგრე არ დაწყებულიყო - რატომ მე ?- დაკვირვებით გახედა კატომ - ალბათ იმიტომ რომ თავიდანვე მომეწონე, უბრალოდ აღიარება