ღამის სიჩუმე

ამ ღამის სიჩუმე ლანდებად დამყვება, გული ამ სიჩუმეს ყოველთვის აჰყვება. ალბათ შენი ცქერით თვალები დათვრება, თვალებიც გრძნობებთან ერთად შენ დაგრჩება. მივდივარ, მიმაფრენს მე ეიფორია, მე ხომ შენი მსგავსი სხვა ვერ მიპოვია. შენ ერთადერთი ხარ, ღმერთი და

მთაწმინდის მთვარე {16}

-ამის დედაც… რა ლამაზი ხარ. - ზევიდან დაჰყურებდა გათიშულ ქალს და ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. ისევ გაუჩერებლად ეფერებოდა, კოცნიდა და

ცრემლების პრინცესა (მეთოთხმეტე თავი)

- წავიდა.... ის წავიდა... დამტოვა. ყველა მიგვატოვა. როგორ ვიცხოვრო ახლა მე. როგორ ვისუნთქო უიმისოდ. როგორ უნდა ვიარსებო. მე ხომ მისი მბრწყინავი თვალების დანახვა მახალისებდა, მე ხომ მისი სუნთქვა მამშვიდებდა. მე ხომ მისით ვცოცხლობდი. ეხლა რა უნდა

ბიჭი ჩიხიდან /თავი 3/

საკმაოდ სიმოატიური და წარმოსადეგი ჩანდა, ჩემზე ორი თავით მაღალი და ღიმილიც მომხიბვლელი. -იცი მე შავი ქამარი მაქვს კარატეში.-ვცრუე დამაჯერებლად. -ვა, საღოლ, მე კი მესამე კურსზე ვსწავლობ ბიზნესის ფაკულტეტზე. -ეგ რა შუაშია? -მეგონა ჩვენს შესახებ

ესპანელი მაფიოზები*5*

არსელონა...ოო ბარსელონა რა ლამაზია...მაგრამ ჩემთვის რა მნიშვნელობა აქვს მაინც ოთახში ვიქნები გამოკეტილი.ისე თუ აქაურობას თავი დავაღწიე "ვიბლატავებ" მერე ბარსელონაშიც ვიყავითქო. ეეჰ ჩემო ალოგიკურო პიროვნებავ...როდის გეშველება რამე... არა, ისე ახლა

პატარა გოგონა ზღვის პირას (მეთერთმეტე თავი)

-ანა,როგორ ხარ?-გაისმა ტელეფონში დაიანეს ხმა -კარგად დამი.შენ_უპასუხა გოგონამ -მეც კარგად ვარ_უპასუხა დამიანემ-ანა,ხომ არ იცი ლანა სადაა?

მთვარის წითელი სონატა - დასასრული

-მაპატიე, რომ დაგარტყი. ხმადაბლა ამოვიბურტყუნე და წვენი მოვსვი. ჩემი საქციელი ქაჯობას გავდა,.მაგრამ რას ვიფიქრებდი რომ საკუთარი დაქალი გამყიდდა… -მე გაგაფრთხილე, ცხოვრებას თავზე დაიქცევთქო. ხვნეშით ამოილაპარაკა და დახლს მიეყრდნო. -მხოლოდ იმიტომ, რომ

გრძნობებით თამაში (მესამე თავი)

...და როგორც,დოჩანაშვილი წერდა ,,დაწოლისას,დაძინებამდე არის ერთი რაღაც პატარა,გარდამავალი წამი,როცა საკუთარი თავი ყველა ვიცით.'' და მართლაც,ჩვენ მაშინ ყველაზე ნამდვილები და წრფელები ვართ გრძნობებშიც და ემოციებშიც.თავისუფლად ვაფრქევთ ცხარე

ალისფერი ადენიუმი [სრულად]

რამდენიმე წამი თავს დავცინოდი, მართლა მეგონა მის თავზე ცეცხლი? ავდექი. თითოეული ნაბიჯი თხემით-ტერფამდე აურაცხელ ნერვს მიტოკებდა. სიგარეტის ასაღებად რომ დავიხარე, არ მეგონა, კიდევ თუ შევძლებდი გაშლას. თუმცა შევძელი. ფანჯარა გამოვაღე და სიგარეტს

ბუმერანგი.მეორე ნაწილი 16 თავი.

-ვიცი რომ ცხოვრებაც მშვენიერია და სიყვარულიც,მაგრამ დრო და დრო თურმე ისიც კვდება,ირგვლივ ყველაფერი ცარიელდება,სიცარიელეში კი სიცივე იდებს ბინას.