ჩემი გემის ნაპირები! (თავი პირველი)

გამარჯობა, როგორ ხარ? იმედია მანდ თავს კარგად გრძნობ, მეც არამიშავს, მუშაობა დავიწყე, ხატვაც არ მიმიტოვებია, სწავლაში ბოლო კურსაც მალე დავამთავრებ და ალბათ მალე საკუთარ სტუდიოს გავხსნი.... მენატრები, უბრალოდ ამ ქალაქში უშენოდ, ყველაფერი ძალიან

მეგზური 5.

- მარიამ.. - დემეტრე, იცი რომ მართალი ვარ. - არა არ ხარ, იქნებ მაცადო და დამასრულებინო? - უცებ ტონს აუწია დემეტრემ და წამოდგა. - ტონს დაუწიე! აქ მარტო არ ვართ, მარტო რომც ვიყოთ არამგონია ჩემთან ასე საუბრის უფლება გქონდეს!

უცნობი ქალი

შემომხვდი ქალო უცნობად გზადა, თითქოს გიცნობდი, მაგრამ ვერ გიხსენ, თითქოს გუშინყო გაჩუქეს ფარდა, და შენს სიყვარულს იფიცებოდნენ.

მეგზური 4.

მშვენიერი დღის დასასრული იყო, სრული სიწყნარე, მაგრამ ვინ იცის, იქნებ სიმშვიდის ყველაზე მეტად უნდა გეშინოდეს? იქნებ მშვიდად ყოფნის მერე ამოვარდეს ქარიშახლი?

ალიბი (სულ)

ბნელი ტყე აშინებდა ქალს. თავს არაკომფორტულად გრძნობდა. კარავში სწრაფად დაბრუნება სურდა, თითქოს კარვის ფარატინა ნაჭრის კედლები ღამეული საფრთხისგან დაიცავდნენ. ტყის სიღმეში ჩქარი ნაბიჯების ხმა მოესმა ქალს. თითქოს დათვი მიალაჯებდა

14 წლის ბავშვის პოეზია

ლამაზ ოცნებებს დაგიხატავ, მე შენს ფიქრებში. გაგიჭირდება, ამოგიდგები ყოველთვის მხრებში. გაჩუქებ ლამაზ სიმფონიას, მოცარტის მაგვარს. ჩემი გრძნობები, სტანდარტულ გრძნობებს ნამდვილად არ გავს.

შეცდომებისთვის არასდროს არის გვიან(პირველი ნაწილი)

რომანი „ შეცდომებისთვის არასდროს არის გვიან “ მოგვითხრობს ორი განსხვავებული გოგონას მეგობრობის შესახებ. პერფექციონისტმა მარიამმა აღმოაჩინა რომ მოსაწყენი ცხოვრება აქვს, მაგრამ ბედმა გიჟი მხატვარი, ლილითი, გააცნო, რომელმაც დაარწმუნა რომ შეცდომების

ხოჩა ლეეთუ ჯაარ ( თავი 2)

ჩანთები იქვე სამზარეულოში მივყარე, აბაზანა გავავსე და მთელი არსებით გადავეშვი ფიქრებში და ჩემი ემოციების გაანალიზებაში. ცოტახანში კარზე შემაწუხებელი ბრახუნი ატყდა. ვიფიქრე მეზობელი იქნებოდა და ვაცადე იმის იმედით რომ წავიდოდა, თუმცა 10 წუთის შემდეგ

ნენე (20)

,,ნენე საერთოდ არ ვიცი წერილების წერა და არც არასდროს დამიწერია, პირველად ვწერ. არ მაძლევ საშუალებას, რომ ეს ყველაფერი პირადად გითხრა, ამიტომ ასე გეტყვი. მიყვარხარ. კი ზუსტად ისე, როგორც ახლა გაიფიქრე.

შენი ფანჯრიდან (ნაწილი მეოთხე)

ისე საზარლად მოსაღამოვდა, ცაც კი ატყობინებდათ მოსალოდნელ საფრთხეს. გალურჯებულ ცას ნახშირისფერი რომ დაედო, თავი შეახსენა ყველას შეკრების მიზეზმა, მაგრამ ჯიუტად არ იშლებოდნენ ლამაზად განათებული ეზოდან. თბილი ყვითელი სინათლე, სიფაქიზით რომ ედებოდა მუქ