ცრემლების პრინცესა ( თავი ორი)

გაშტერდა თათია. მსაგვსი თავხედობა თუ შესაძლებელი იყო ვერ წარმოედგინა. გუგამ მეტი დაფიქრების საშუალება არ მისცა. ისევ მისწვდა მის ბაგეებს და იმდენად ნაზად აკოცა, რომ იმ წამს თათია სამყაროს მოსწყდა, ფეხებში ძალა გამოეცალა, რომ არა გუგას ხელი მის

და მაინც ყინულს საყინულეში დავადნობთ?! (თავი პირველი)

„ალბათ ჩემი ისტორიაც ზუსტად იმით იწყება, რომ ჩემმა ძველმა შეყვარეულმა დამიკიდა, ჩემზე „უკეთესი“ გოგო იპოვნა და მეც გულრწრფელად მივულოცე გაბედნიერება. ამან კი მაწავლა: 1. ბიჭებს მართლა არ გააჩნიათ გრძნობები. 2.ბიჭები *ლეები არიან. 3. ყველა გოგო

გულისრევა. თავი 1

ამ ზამთარს თუ გავუძელი,შემდეგ ზამთარს აუცილებლად მოვალ. ქუჩის ბოლოში შევხდებით სადმე ან იქნებ ჩემთან,სახლში. ვინ იცის?! ამ ზამთარს თუ გავუძელი... ცის ნამსხვრევებმა თუ არ დამანაკუწეს აუცილებლად მოვალ გპირდები. ჩვეული რიტმით. ჩვეული მშვიდი ხმით.

Nymphetamine

ჩვენ გვეძინა ცალ-ცალკე ლოგინში და გვესიზმრებოდა ერთმანეთი. ჩვენ ვჭამდით დედამიწის თითო ბინადარს ყოველ დილით და ვიჩიჩქნიდით კბილებში გაჩხერილ ხორცს, სისხლის გამოდენამდე ღრძილიდან. ჩვენ ვსვამდით დედამიწის წიაღიდან ამონთხეულ ბინძურ წყალს, რომელსაც უფრო

ბუმერანგი.მეორე ნაწილი 7 თავი.

-სამასი წელი რომ გავიდეს,შენ მაინც ვერ მიხვდები ჩემს ტკივილს და ვერც განცდების დანახვას ვერ შეძლებ.არ მინდა ოდესმე წარმოგიდგინო ჩემს მდგომარეობაში,არ მინდა შენც იგივე ტკივილი გაიარო და ისე გეტკინოს როგორც მე მტკივა.

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. X)

ხელი სახელურზე მეკიდა, თუმცა გაღებას ვერ ვბედავდი. გული მისკდებოდა იმის გააზრებისგან,რომ შიგნით სიცარიელე დამხვდებოდა. ძველებურად არ გამიღიმებდა და მკლავებში არ ჩამიკრავდა. არ ჩავრთავდით ძველ, ნესტიან ფირს, რომელიც ჩვენს საყვარელ მელოდიას ააჟღერებდა

უსაზღვროდ ( სრულად )

უსაზღვრო სიყვარულის ისტორია, რომელიც ჩხუბით იწყება და დიდი ბედნიერებით მთავრდება.თუმცა გიორგისა და ელენეს ბედნიერების წერტილამდე ჯერ ბევრი დაბრკოლება აქვთ გადასალახი.

სიშორე

შორს ხარ და მე უშენოდ თითქოს მკვდარი, ვუყურებ “ფერად”სამყაროს რომელის გახდა მკრთალი.. უფერულ ქუჩებზე დავდივარ მარტო,ფიქრებით შენზე, მერე კი ჩუმად ვიხსენებ ბედნიერ მომენტებს ჩვენზე..

ნაცნობ უცნობს ... /2/

ელკას და ირაკლის რომანი

ექსტრასენსის დღიურები 18 +(2)

-ძალიან დიდი მადლობა,მშვიდად ვიქნები-მითხრა საოცარი ღიმილით. ღიმილი საოცარი იყო,მაგრამ სევდიანიც მომეჩვენა,არ ვიცი სევდიანი იყო თუ არა ალბათ მე დავსევდიანდი,როცა გავაცნობიერე რომ ჩემი ერთადერთი მეგობარი ძალიან მიმნდობი და მიამიტი იყო.