პატარძალი 《8》

ხალხის არსებობაც დაივიწყა მუშტი მოუქნია და ყბაში გაარტყა. შემდეგ ყელში წვდა და ისე მოუჭირა ლამის დაახრჩო. ყველა მათ უყურებდა, გოგოების კივილის ხმა ისმოდა . ვიღაცები გასაშველებლად მიცვივდნენ , გაჩერებას სთხოვდნენ, პოლიციას გამოვიძახებთო იძახდნენ,

ტანჯვა და სიყვარული

-წვეულებაზე დაიშვებიან მხოლოდ ნაცნობები!-ხმამაღლა ვთქვი.-არაუშავს, ჩვენ ნაცნობები ვართ და ბიჭებიც ჩვენთან ერთად წამოვლე.-თვალი ჩამიკრა ანიმ და ეშმაკურად გამიღიმა.-ჰოო, წამოვალთ-თქვა გიომ და წელზე ხელი მომხვია. მე ჯერ ხელს დავხედე,

,,იცი არ მიყვარს ზამთარი"

იცი არ მიყვარს ზამთარი,სიცივით არ ვარ გამთბარი,იცი არ მიყვარს ქარი ნელი...სადაც არავის ელი...იცი არ მიყვარს ზამთარი თოვა,ვიცი ყინავს და არავინ მოვა... მაგრამ არც ზამთარში და არც ერთ დროს არ მიყვარს გლოვა!იცი რა მინდა ზამთარში იყოს?

ჩხუბით დაწყებული ურთიერთობა 5,

-ესეიგი ამ ორი წლის განმავლობაში მართლა არ მოსულხარ აქ?-ისე უცებ მომვარდა დამიანე და დამისვა კითხვა ვერც გავიაზრე რა ხდებოდა.ხელს ისე მიჭერდა ლამისა მომტეხოდა.ხელს დავხედე და შემდეგ მას შევხედე, უნდა დავლაპარაკებოდი როცა

საბედისწერო გატაცება (3,4)

–ასე არ შეიძლება რამე უნდა გაჩუქო!(იამანი) – კარგი რადგან არ იშლი შენი თავი ლანგარზე დადებული,გასაგებია?(მე)–არა ლამაზო ასე ვერ შევთანხმდებით!(იამანი) -რაფერი მინდა ცხოველო გარდა იმისა რომ ყველა კითხვაზე გამცე პასუხი,რა დაგიშავე?

კამელია

მარტოდ მარტო იჯდა დაცარიელებულ სკვერში და საკუთარ ცოვრებაზე ფიქრობდა. მონატრება სულს უკაწრავდა. საშინლად სურდა წარსულში გადაესროლა საკუთარი თავი და ძველებურად მოხვეოდა ერთადერთ მამაკაცს,რომელიც სიცოცხლეს ერჩივნა.

ტანჯვისთვის დაბადებული (მერვე თავი)

ვფიქრობდი დედაზე, მარიამმზე და ჩემს არცისე კარგ ცხოვრებაზე,რომელიც ძალიან მომენატრებოდა. ნეტავ სად წაიყვანეს მარიამი? ვკითხე საკუთარ თავს. მარცხნივ გავიხედე და დავინახე სანტიაგო მომიჯდა და მის გვერდზე ლუკა იჯდა. ჩემს ნამტირალ სახეზე გაეღიმა

დღიური (მესამე ნაწილი)

ოფიციანტი სწრაფი ნაბიჯებითვე გატრიალდა, არ უნდოდა გოგონა დიდხანს შეეყოვნებინა. მარტო დარჩენილი თაია ისევ ფიქრებში ჩაიძირა...პიცა უგემრიელესი იყო. მთელი დღე თითქმის სეირნობაში გაატარა, უყვარდა ეს ქალაქი, თუმცა მოგზაურობაზე უარს

მთოვარე

ერთხელ მივწვდი და ვაკოცე თვალგაოცებულ მთოვარეს,არცა ცდილობდა გასხლტომას ჩემს მკლავზე უხმოდ მკრთომარე. რა სხივი ენთო სახეზე, მისი სინაზით ვდნებოდი, თოვლისგან ნაძერწ გრილ სხეულს ვკოცნიდი,ვეფერებოდი.

ყველა'ფერი(თავი 16)

ალექსანდრე სწრაფად შევარდა სახლში და იქ შეშინებული ანანო და იარაღიანი ბიჭი რომ დაინახა პირი ღია დარჩა.-ალექსანდრე!!!!-იყვირა გოგომ მაგრამ ბიჭი გაკვირვებული უყურებდა იარაღიანს.ცოტახანში ალექსანდრემ და იმ ბიჭმა ერთად დაიწყეს სიცილი.