ნუ მეთამაშები.! (თავი 17)

-ვიქტორია, მაპატიე რომ ვერ დაგიცავი.-დარდიანი თვალები შემომანათა. ღმერთო როგორ მიყვარდა ეს თვალები, მის ყურებაში შემეძლო საუკუნე გამეტარებინა, ვიძირებოდი მის შავ თვალებში. მიყვარს! მე ეს კაცი გაგიჟებამდე მიყვარს!

რეალობასა და არარეალობას შორის

თვალებს ვხუჭავ,მეღიმება,სასიამოვნოდ თუ მწარედ არ ვიცი ჯერ ვერ ვამბობ ზუსტად მაგრამ ვიცი რომ მჭირდება უმოძრაოდ, თვალებდახუჭულ მდგომარეობაში ყოფნა.ისევ ვიღიმი და წარმოვიდგენ,წარმოვიდგენ თვალებს

გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა...

გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა,გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს მე ვგრძნობ, რომ მცივა და მენატრები,მაგრამ ვერ გხედავ როგორც სიცივეს.გარეთ კი წვიმით სველი აბრები აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს.

ერთადერთი იმედი (მეხუთე ნაწილი)

მოსაღამივდა , თაკომ ბავშვი დააძინა და სტუმრებს ელოდა , მანამდე კი სუფრა გაშალა , ლევანიც ეხმარებოდა , ერთად ტრიალებდნენ . ბოლოს ლევანმა გამბედაობა მოიკრიბა , თამოს ხელი ხელებში მოიქცია

დეკემბრის ცა'მეტი {1}

_ვიცი რომ შენ ხარ ის ვისთანაც ცხოვრება დავაკავშირე .... ვინც მთელი არსებით მინდა და დაივიწყე ჩემი ამნეზია _ათრთოლებული ხმით უთხრა და თითები ისევ შეახო მენჯთან გამოსახულ მორიელს . შემდეგ მთელი სხეულით იგრძნო ალასანიას სიმხურვალე...

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (დასასრული)

ცხოვრება თითქოს სიზმარს გავს... არის მომენტები, როდესაც გინდა ცხოვრებაში მოვლენილი მომენტები კოშმარული სიზმარი იყოს, გამოიღვიძო ოფლისგან დაცვარულმა და ბედნიერმა გაიღიმო, რომ ეს მხოლოდ

მაშინ მიმატოვე როცა მჭირდებოდი...

მაშინ მიმატოვე,როცა მჭირდებოდი.როცა უშენობას გაედგა ფესვი,როცა ემოციებს ვეღარ ვიოკებდი,როცა უშენობით,სახეს ვიხოკავდი.მაშინ მიმატოვე,როცა მჭირდებოდი.როცა ღამე თვალზე ცრემლი მადგებოდა,

ყველა გიჟია(4თავი)

მდინარეზე მივედით და მგონი მთელი ახალგაზრდობა იქ დაგვხვდა,უმეტეს ნაწილს ვიცნობდი ამიტომ ყველა მოვიკითხე და როცა მოვალეობა ზუსტად და პირნათლად მოვიხადე ისევ ნამდვილ მეგობრებთან მივედი

სივრცე (სრულად)

საკუთარ არსებაში ხეტიალით, გრძნობებისა და შეგრძნებების შესწვალით, გათავისებით, მართვით სულისა და გონების მორჩილებით, ენის წვერზე მომდგარი სიტყვების უკუგდებით, სიბრაზის დახშობით,

ილი

უბრალოდ გაიღიმე, ყველაფერი რასაც ხედავ წარმოსახვის ნაწილია, ყვლაფერი რასაც ხედავ სისულელა. არაფერია სამუდამო და რეალური შენს გარშემო. არც შენ, არც შემი მეგობრები , არც სიყვარული. საერთოდ არაფერი. დროა შეეგუო რომ ამ სამყაროში მარტო ხარ და ყოველთვის