ტირანის მახეში #18

საავადმყოფოს დერეფანი სწრაფი ნაბიჯებით გაევლო,ექიმის ნებართვას არც კი დალოდებია ისე შეიჭრა ახლად გადაყვანილი პაციენტის პალატაში,რომელსაც ექთნებიც ვერ აკავებდნენ,თვალებდაქაჩული უყურებდა თეთრ,ქათქათა მატერიაში ჩაფლულ მის სიფრიფანა სხეულს,რომელსაც

პოეტზე შეყვარებული

რატომ მაჯერებ მაშინ, რომ შენთვის მეც ბევრს ვნიშნავ?რომ მე მომიძღვნი ლექსებს, რომ მუდამ ჩემთან გინდა?რომ მე ვიყავი შენთვის ყველა ყვავილი იმ დღეს, რომ სხვა არავინ გინდა ოდესმე შეგიყვარდეს.

განთიადისას, მიიძინებს ყველა ნაღველი

განთიადისას, მიიძინებს ყველა ნაღველი და მასზე ფიქრებს, უფკრნულისფერ ტალღებს გავატან, იქნებ ის განვლილ ოცნებებში ეძებს პასუხებს მე კი სახსოვარ თმის სურნელში ვპოვებ გასაქანს.

შეშლილი ჰელოუინი (1-ლი ნაწილი)

ვაკვირდებოდი ქუჩას და გულის სიღრმეში ვიცოდი,გამოჩნდებოდა რაღაც,რასაც დიდი ხანია,ველოდი.სამწუხაროდ,არანაირ მკვდარ სულს არ შევუშინებივარ,ამიტომაც ლეგიტიმური მიზეზი არ მქონია,რომ მეცხრე სართულს ვსტუმრებოდი. სხვანაირად კი ვერ გავბედავდი მასთან

გიჟი ხარ და მეც გამაგიჟე... (თავი 7)

-მოკლედ სახლში, რომ მივდიოდით ბავშვებმა გადავწყვიტეთ ხვალ დილით ადრე დავაწვეთ სვანეთისკენ ბიჭებს გადავურეკეთ თანახმა არიან მოკლედ ყველანი მივდივართ და ხვალ დილით გამოგივლი ერთად წავიდეთ თან მომიყვები რაც მოხდა....-(ლუკა) იმის გააზრებამ, რომ ეს ერთი

თბილისის ქუჩები (ნაწილი 3)

- აუუუ წყნეთში ჩემი ძმის სასტავია შეკრებლი და უბრალოდ საშინელებაა იქ ასვლა- აწუწუნდა ნუცა და "შუშანიკის წამებას" კიდევ ერთხელ გადახედა - აუუუ მევერ ამოვალ, ხვალ ოთხი საგანი მაქ ერთად და მოსამზადებელი ვართორე ხოიცი არა?- შეწუხებული სახით ახედა

თავიდან

-კარგი რაა, მაყვალ, ასე უკეთესია. წარმოიდგინე რამდენი სიმპათიური ბიჭი იქნება მის წვეულებაზე. მარტო ჩვენი მეგობრები არ იქნებიან.-გაბრწყინებული სახით ამბობდა ნინი. მის სახეს სარკეში ვხედავდი. ჩემს გვერდით, სავარძელში იჯდა და თმებს იხვევდა. -აუ,

ჩემი რეალობა (მე 4 თავი)

- 1 კვირა გავიდა რაც ლევანის სახლში ვცხოვრობ.. ბიჭები მარტოს არ მტოვებენ,ხან სად მიმათრევენ განსატვირთად ხან სად.. ზღვის სეზონია და გადაჭედილია ბათუმი ხალხით. არ მსიამოვნებს ხალხში ბოდიალი,ექიმმა მითხრა დეპრესია გაქვსო. გაგივლის თავს ძალას თუ

ფანჯრების მწმენდავი თავი 11.

_ ლიზა? _ კაცს გაეგო, როგორ მიმართა გოგონამ ბავშვს და სახეზე ფერი გადაუვიდა. დიდხანს უყურებდა ჯერ პატარას, მერე მას და თავში ათასგვარი ფიქრი უტრიალებდა. _ არ დამიბრუნებთ ჩემ ბურთს? _ გაბრაზებული სახით უყურებდა ბავში და სათამაშოსკენ ხელი გაეშვირა. _

ილუზია

-ნუთუ ვერ ხვდები რომ მიყვარხარ? - ვუყვირი მას და აცრემლებული თვალებით ყავისფერებში ვაშტერდები. თავიდან გაკვირვებული სახე აქვს და წითლდება, შემდეგ თავს დაბლა ხრის და კისერს იფხანს. ხელებით თმებს ისწორებს და სრულიად მოულოდნელად ტუჩებზე მეკონება.