თბილისელები ფერადდებიან [ნაწილი მეექვსე]

ეს იყო ყველაზე მოულოდნელი რამ ვაჩესთვის და საბასთვის. დაბნეულებს სახეზე მიმიკები გაშეშებოდათ.-ვერ ვიაზრებ.-აღმოხდა ქეთის.-რამდენიმე დღეში კუპერს გამოვიყვან.-გახარებული ლაპარაკობდა ნაო და ბარათს

აბსტრაქცია

ძილში,არა უფრო აგონიაში ჩავარდნილი რომ ვიყავი ფიქრები თავისიც დაცურავდნენ ჩემს ტვინში.ერთერთი კადრით წარსულში გადავრდნა,და იქიდან დანახული მომავალი იყო ასახული.მე მგონია რომ ავად ვარ

მჭირდებითთთ..

მოკლედ გადმოვიდა კლასში ახალი მოსწავლე (ლიზი) და ნუუ ბესთს ვეძAხი და უკვე მეგობრობის ფიციც დავდეთ მაგრამ ერთი მოსწავლეა კლასში გოგო (ელენე) რომელიც ყველაფერს მართემვს პირველ დღეს ვთქვი რომ ჩემი

იცლი და ოთახს მიცლი

დევს ხერხემალი სკამზე, იმტვრევა ყველა მალა მე ვოცნებობდი სხვაზე ჰოდა ასრულდა მარა... ასრულდა მხოლოდ ფიქრი, სურვილები ხომ არა, ათასი აზრი "მიქრის" ჩემთან ჩერდება განა...

გზა უბედურებიდან ბედნიერებამდე (სრულად)

-საწყალი საწყალი... ავად ყოფილა და ვერ გადაუტანია გამოვიდა და ყველა მეზობელს ინტერესი დაუკმაყოფილა.მაგრამ მე ხომ ვიცოდი ჩემს ძმას არასდროს უავადმყოფია. ჯანმრთელი და სიცოცხლით სავსე ბიჭი იყო.

ფიქტიური ქორწინება თავი 12

პარკები ოთახში დავყარეთ. მან პიცის შესაკვეთად დარეკა. კარზე ზარმა დაიწკრიალა. კურიერი იყო. რამოდენიმე ყუთი მომაწოდა, ხელი მომაწერინა და წავიდა. ყუთები შესასვლელში დავდე და კონვერტს დავწვდი.

გადაგერიე როგორც ქარი...

შემოვათენდი ისტორიის ფურცლებს დანაღმულს,და მე ვეღარ გგრძნობ უშენოდ დრო როგორ გავიდა,ამ არეული გრამატიკის ცრემლში დაჭრილი,მრავალტაქტიან ტრაგედიას ვიწყებ თავიდან...

სამი მიზეზი (5 თავი)

-რამდენიიი?_ლამის თვალები გადმოუცვივდა განოს. -ღმერთო შენ უშველე, ამდენი ხანი რამ აგატანინა ბიჭო. თუმცა ერთმანეთს იტანდით ალბათ.-წესიერადთქო. -აუ რატიკოო, კიდე მომე ერთიც, თორე გასკდა ტვინი ამის

დამნაშავე ვარ და მაპატიე...

დაუკითხავად თუ კი შემიყვარდი, თუკი შენზე ფიქრში ღამე გავათიე, მიყვარხარო.....თუკი გამოგიტყდი, სული შეგიშფოთე მაპატიე.... ვიწრო ბილიკებზე დამიღამდა, მაგრამ შარა გზაზე გავაღწიე,

მდევარი

უგზოუკლოდ გარბის დრო ვერ ეწევა მდევარი მოგონება მიაქვს შორს ეჯიბრება ვერ არის მოღრუბლული ღრუბელები ცისფერ ცაზე ჰკიდიან მდევარს ნუ შეაჩერებთ წინ გზა კიდევ დიდი აქვს...