ვიღაცას უთქვამს, პოეტი ხარო?

ვიღაცას უთქვამს, პოეტი ხარო? და ირონიით მოსცვია სახე მიპასუხია:"გამოვიარო?! თუ ეს უბრალოდ არს შენი მახე?!" ვიღაცას უთქვამს, პოეტი ხარო? ვერ იკავებდა საცოდავ სიცილს. მითქვამს: "ეგ გული დღეს "გაგიხარო"? თუ ხვალ შეხვდები სულიერ სიკვდილს?!" ვიღაცას

საიდუმლო რომელმაც გამანადგურა (თავი 1)

რას ნიშნავს ვიყო ადამიანი? -ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა ადვილია მაგრამ სათქმელად ძნელი. ვიყო ადამიანი ნიშნავს: სიმარტოვეს, სიძულვილს, ბოროტებას, გარიყულობას და ამავდროულად გამძლეობას. აქედან მხოლოდ ერთი კითხვა მიჩნდება რატომ გამძლეობა?

დაბრუნება (თავი 3)

დილით ლიას სიცილი მაღვიძებს, წამოვდექი, მისაღებში გავედი და რას ვხედავ? ნინი, ვაჩე და ლუკა ბებიაჩემთან ერთად ყავას მიირთმევენ. ვაკო არ იყო და ცოტა გამიკვირდა. ის ხომ სულ ვაჩესთან და ლუკასთან ერთად არის.

გოგონა ვარდისფერი პუანტებით (სრულად)

დროებით გაწყვეტილი დედა-შვილობა და ურთიერთობაში გაჩენილი ოთხწლიანი ბზარი. შეძლებენ თუ არა წლების შემდეგ შეხვედრილი ნათია და ლიზა ერთმანეთის დაბრუნებას ან ხელმეორედ პოვნას?

ტირანის მახეში #4

ეს კაცი შენია ლილე,ამ წამს ის შენ გეკუთვნის მხოლოდ...წარმოდგენა,რომ მის სხეულს სხვა ქალის თითები ეხებოდნენ,ან ის ეხებოდა სხვისას ჭკუიდან მშლის,ნუთუ ეს ნორმალურია?!არც ის მეგონა,ასეთი ეჭვიანობა თუ შემეძლო,არ მეგონა ასეთი მესაკუთრე თუ ვიყავი..

დამოკიდებულებიდან, დამოკიდებულებამდე (თავი1)

წარმოუდგენელია, რაღაცები ძვლივს გვახსოვს რაღაცები კი არასდროს გვავიწყდება. მრავალი წლის შემდეგ პირველად მოვარგე კარს გასაღები და საკეტიც უხმაუროდ გადავატრიალე. კარი გავაღე თუარა მზის შუქზე გამოჩნდა მტვრის ნაწილაკები რომელიც სახლში დაფრინავდა

მგზავრები

საფრანგეთის საემიგრაციო ბანაკის მიმართულებით, რომელიც ნახევრად გადაქცეული იყო მოხუცთა თავშესაფრად, მიემართებოდა ავტობუსი. რომელსაც წინ დიდი,მოსაწყენი და მთიანი გზა ელოდებოდა. ავტობუსში იმყოფებოდნენ მგზავრები და მისი დაძვრიდან რამდენიმე საათი თითქმის

საყვარელი ვენები. დასაწყისი.

დაიკიდე და შედი, ეგ ოთახი ხომ შენიცაა. ვეუბნები საკუთარ თავს და შედედებულსისხლისფერ ტუჩის საცხს ყოყმანით ვაგდებ ხელჩანთაში. ვითომ, დამჭირდება? რაღაც არა მგონია, მაინც და მაინც დღეს გადავეყარო შავ მუსტანგზე ამხედრებულ პრინცს, რომელსაც გონებას

სხვისი შვილები (IV)

აი იმ სავარძელზე იჯდა, ალექსანდრეს რომ დაპირდა აღარ დავჯდებიო და მოაჯირზე შემოეწყო ფეხები. პირველი დღისგან განსხვავებით დღეს რიკულების დათვლის სურვილიც არ ჰქონდა. ვერ გაიგო როგორ მიუახლოვდა დემეტრე, პატარა ბავშვივით რომ მიეფერა თმაზე მაშინღა

სულის ტკივილი დამიტოვე მარიამ.ნაწილი მეორე თავი 11.

-გამარჯობა,ექიმო ხომ არ გაგიკვირდათ ჩემი აქ ხილვა? თუ იმას ფიქრობთ რომ დავაგვიანე აქ მოსვლა და პასუხის მოთხოვნა რაღაც მნიშვნელოვან საკითხებზე.თქვენ მართალი ხართ,ექიმო მე მთელი 25 წლით დავაგვიანე აქ მოსვლა.