ჩემი ადამიანი

-შეგიძლია ადგე სამსახურში იგვიანებ. ქვემოდან ამომძახა დედაჩემმა რომლისიც ვერასდროს გამეგო. ზოგჯერ ვფიქრობდი ღმერთო, როგორ ახერხებს ეს ქალი ყოველ დილით 7-ზე გაღვიძებას, ჩემს ადგომამდე სახლის დალაგებას, მამაჩემის სამსახურში გაშვებას და საუზმის

ბნელი ლორდი [ნაწილი 8]

-ლუკა,ლორდი დაგვხოცავს,გეფიცები მე ის დავინახე...არა...ის სუნი ისევ აქ არის...უკან გავიხედე თუ არა,თვალებში მომხვდა გიას ცხედარი. დიდი ბრიტანეთის პოლიციას გააჩნია 45 სტრუქტურული დანაყოფი,რომლებიც

უ'საზღვროდ /26/

-მაშო მოდის დარწმუნებული ხარ? -მოდის აბა დარჩება სამსახურის გარეშე...მე თუ გავკოტრდი ხელფასს ვინ გადაუხდის. მოკლედ ცოტა ხანში მე სახლში გამიშვებენ. -მე ვერ მოვალ, ათასი საქმე მექნება თუ უნდა გავფრინდე ... ღამემდე მოვაგვარებ რაც მჭირდება და

მივიწყებული გრძნობა (სრულად)

თბილი სიო ნელა არხევდა გამჭირვალე,აბრეშუმის ფარდებს.სადღაც შორიდან კი გარკვევით მოისმოდა არეული ხმები.ალბათ ვიღაც ნასვამია,ჩავიბურდღუნე და უკვე მეასედ გადავტრიალდი,თან ბალიში ერთი ხელის მოსმით

მკვლელობის ღამე (7) (+18)

მარტო მე რომ მოვმკვდარიყავი?! არა, მე მასთან ერთად მინდოდა, ან ცოცხალი ან მკვდარი მაგრამ მასთან. მართალი იყო, უნდა მოვრიდებოდი, არ უნდა მიმეცა საშვალება მისით შეპყრობილი გავმხდარიყავი

მე რომ არ ვიყო ადამიანი.

რომ არა ადამიანი წიგნი ვიქნებოდი. იცი როგორი წიგნი? მკითხველი რომ ჩააფრინდებოდა და ხელის გაშვება აღარ მოუნდებოდა, ისეთი წიგნი მინდა ვიყო რომელსაც ბევრი წაიკითხავს მაგრამ მთავარ აზრს ყველა ვერ გაიგებს, ვერ ჩაწვდება ბოლომდე.

დაუსრულებელი ცხოვრება (თავი მე-10)

- მადლობა, რომ მომაცილე - ღვედი მოიხსნა, მამაკცმა მზერა მასზე გადაიტანა - ხვალე შევხვდებით- ხვალამდე - კარები გახსნა, მაგრამ დანტემ შეაჩერა -..გასანოვ - როუზი გაკვირვებული შემობრუნდა, ვინს თვალები

ბებერი დრო

მიყვარს ჩვენი მომენტები ერთმანეთს, რომ ენაცვლება კინოს ფირის კადრებით.თავში ხან ერთი სიუჟეტი ამომიტივტივდება,ხან მეორე და გრძელდება ასე უსასრულოდ.ცაზე ღრუბლები გუნდებადაა გადაყრილი,შუალედებში

სიმართლე

ო, რა რთულია მიხვდე სიმართლეს, ამ სიმართლეში, ეკლები გჩხვლეტენ, თუმცა ოცნებით ეძებ იმედებს და მოგონილი იმედები, საღ გულს გიჭ....ტენ.

ნუთუ შეგიყვარდა? (თავი 10)

მახარაძეებთან დილა მიას ფუსფუსით დაიწყო, შეუჩერებლად რაღაცას ეძებდა და ალაგებდა. ნადია და რუსუდანი უკან დასდევდნენ პატარა ქალბატონს და მის მითითებებს ასრულებდნენ, ხანდახან ერთმანეთს ღიმილით გადახედავდნენ და ისევ უკან აედევნებოდნენ უმცროს გეგეშიძეს.