სამყაროს მაშინ დავხატავ...

სამყაროს მაშინ დავხატავ,როცა შენს თვალებს შევიცნობ სიყვარულს მაშინ შევხვდები,როცა შენს ღიმილს შევიგრძნობ გამილამაზებ ცხოვრებას ბევრი,ლამაზი ფერებით არ დავიღლები არასდროს შენი შეხებით,ფერებით...

გიჟური დღეები (თავი 14)

-აქ ლიზა ხარხიანი მოიყვანეს ცოტა ხნის წინ! -ანერვიულებულმა მიშომ მიმართა თეთრებში გამოწყობილ გოგონას.-ერთი წუთით! - თქვა და კომპიუტერში მოქექა რაღაც. -დიახ, ის ამჟამად საოპერაციო ოთახშია. მეორე სართულზე,

ნაცრისფერ ქალაქში

ეს ლექსი, არის იმ ენაზე დაწერილი,რომელსაც ტკივილი ჰქვია.. ტკივილი,ნაცრისფერ ქალაქში დადის ისე,როგორც მელანქოლია ჩვენს სულში შემოდგომისას,ან ღამით,როცა საკუთარ თავებთან შიშვლები ვართ.. ნიღბების გარეშე!

სიბნელე (თავი 1)

ხელებს ვეღარ აკავებდა, კბილებს ერთმანეთს აჭერდა რომ კანკალი შეეჩერებინა, მაგრამ არც ეს ადარდებდა, ონკანი მოკეტა, დაპირსახოცი შემოიხვია, თვალები სულ მთლად ჩასწითლებოდა, სწრაფად გაიმშრალა

იღბლიანი შეცდომა (თავი მეთექვსმეტე)

კარგა ხანს გამყვა ის დადებითი მუხტი, დაბადების დღეზე რომ მივიღე გარშემო მყოფებისგან. როცა სოფოსა და მის საჩუქარს ვიხსენებდი, მადლობელი ვიყავი ბედის, რომ იმ თითქოს და ჩვეულებრივ, მაგრამ, ამავდროულად,

"გასამდა"(სრულად)

იისფერი სუსტი სინათლე ოდნავ ანათებდა დარბაზს.მრგვალ მაგიდებთან მსხდომნი აჩრდილებივით ირეკლებოდნენ კედლებზე.წყნარი მუსიკა თავბრუს ახვევდა დარბაზში მყოფ სასმლით გაბრუებულ ადამიანებს.სიგარეტის კვამლს გასასვლელი ვერ ეპოვნა და ჭერზე გაწოლილიყო ნისლივით.

ფეხზე დაკიდება (suicide)

ღამდება სულში, ვიღაცას სძინავს,ვიღაცას სძინავს რა ხანია და გვირაბის ბოლოს ცხოვრება წინა ხელის მოსმამდე გაუნიავდა თვალწინ. სამყაროს აცვია ბინდი,ისე რომ სხვებსაც გადასდოს ლამის,და სანამ სული არ გტოვებს გინდა,

დანაღმული ( მეექვსე ნაწილი )

- ასეთი გულუბრყვილობა არ გიხდება ცირა. ხომ გითხარი, იმ არაკაცს ყველაფერი შეიძლება უწოდო,მაგრამ სულელი ნამდვილად არ არის. თითის ბალიშს წამში ამოიწვავს,როგორც კი საფრთხეს იგრძნობს,თანაც

*სისხლიანი პაემანი* (თავი 29)

მამაკაცმა სწრაფად მოუხვია მოტოციკლეტი და მის გარშემო წრე გააკეთა,კვამლის მოშორების მიზნით ხელი სახესთან აიქნია და უცნობს თვალებდაწვრილებულმა შეხედა.ჩაფხუტი მოიძრო და აჩეჩილ თმებს ხელით დაუწყო

მოსიარულე აისბერგის მახეში {6 თავი}

უნდა ვითავისებდეთ იმას,რომ აწმყო შობილი წარსულისაგან არის საფუძველი მომავალისა. საკუთარ ბედს თავად ვიქმნით და მაინც,არაფერია იმაზე ამაღელვებელი,ვიდრე ორი მთრთოლვარე გულის ძგერა. არაფერი შეედრება საყვარელ ადამიანთან იმ ტკბილი წუთების გატარებას,რაც