გარეთ ისევ წვიმს 1 (საცდელი)

წვიმს, ქუჩაში ქოლგებით მორბენალ ხალხს ერთი გოგონა გამოეყო. ისე ლამაზია წვიმაში, უხდება წვიმას, ლამაზი წითელი თმები დანამია და უბზინავს. პატარა კურნოსა ცხვირი სიცივისგან გასწითლებია. მარწყვისფერი ბაგეები ოდნავ დაუშორებია და ძალიან ნელი ნაბიჯებით

მეც ვწერდი ლექსებს(ჩემო მუზავ...)

ამ ტკივილს ისევ უშენობის ელფერი დაკრავს, დღეს როცა ციდან წამოსული მზის სხივი მათბობს, ვდგავარ და ჩუმად ველოდები სიყვარულს კართან, ჰო ასე გელი,გასაოცრად...უბრალოდ მარტო. მხრებია შენი...

ორი მოწმე (თავი 16) დასასრული

ლილია იმ შუადღესვე დაბრუნდა ქუთაისში, ისედაც იმდენი გააცდინა, სამსახურს კიდევ ერთხელ ვეღარ გააცდენდა. ლამის ტელეფონზე იყო დაკიდებული, ძლივს გააგებიეს ბიჭებმა, რომ ამ ორ დღეში არაფერი მოხდებოდა, სანამ გემი არ ჩამოვიდოდა და რეალურად არ შეამოწმებდნენ

"შეჩერდი მტკვარო"(სრულად)

-გულიზარა ,გულიზარა ,- ყიჟინით დარბოდნენ უბნის ბავშვები და ასფალტის მთელ სიგრძეზე ,ცარცით ჯვრებს ხატავდნენ. გულამოვარდნილები შეცვივდნენ იტალიურ ეზოში ,რკინის ორნამენტებიან კარიდან,თვალები ამოყვეს და დაელოდნენ როდის ჩაივლიდა იეზიდი გულიზარა.

ბედნიერება სვანურად (2)

-რა ცუდი ბიჭი ხარ მაქსიმე! -იგუდებოდა უკვე სიცილით, შემთვრალ მეგობარზე, რომელიც რაღაც აღტაცებით საუბრობდა ლილეზე. -და ძალიან სიმპათიური! -წარბები საყვარლად შეჭმუხნა და ვითომ ჰალსტუხი გაისწორა. შემდეგ კი ყურებამდე გაიკრიჭა. -სვანი ნარცისი რა! -შე

სამუდამო მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 2)

- სახლში მივედი მოვწესრიგდი და მაშინვე გამოვარდი შენთან.. ახლავე ამიხსეი ვინაა დიმიტრი-სწრაფი ნაბიჯით შემოვარდა ნინი სახლში და ამოუსუნთქავად მომაყარა სიტყვები. -კაი ნინ დამშვიდდი დაჯექი ამოისუნთქე-სიცილი ვერ შევიკავე.

მწარე რეალობა

ღამეა, ოდნავ უჩვეულო, მთვარის გარეშე ჩვენ, ოღონდ უკვე ცალ-ცალობით სადღაც გვიცდიან...

წამის მეასედი (თავი 3)

სახლში დავბრუნდი და პირდაპირ ლიზას ოთახისაკენ ავიღე გეზი, საწოლზე მუხლებმოკეცილი იწვა და ეძინა,გვერდით დავუწექი და ხელი მოვხვიე,თავიდან შეკრთა მაგრამ რომ დამინახა ისევ განაგრძო ძილი. -ლიზ... -მმ.... -ნუ გეშინია,ყველაფერი კარგად იქნება,ის ბიჭი არც კი

მომავალი ბედნიერება {9 თავი}

გული საშინლად მეტკინა. რამოდენიმე წუთი გაშეშებული ვიდექი. ვტიროდი გაუჩერებლად. "ანამარია, ძალიან შეცდი, რატომ ენდე, გულთან ასე ახლოს რატომ მიუშვი". ვუჩიჩინებ თავს და ტირილ-ტირილით მივდიდივარ სახლში. კარები გავაღე და სახლში შევედი. ნენე იმწამსვე

პირველი და უკანასკნელი (1თავი)

-ვაჩე-უცებ მიბრუნდა დემეტრე და ძმაკაც შესძახა,მაგრამ პასუხი ვერ მიიღო. -ბიჭო-ახლა დამი შებრუნდა,მაგრამ ისევ იგნორი. -ვაჩეე-დემეტრემ დაუყვირა. -ვერ ხედავ მესიჯობს,არ ცალია თქვენთვის-ანამ დაიჩურჩულა და წინ შებრუნდა. -ყურსასმენები მაიმც არ მაქ გათხრილი