წამის მეასედი (თავი 3)

სახლში დავბრუნდი და პირდაპირ ლიზას ოთახისაკენ ავიღე გეზი, საწოლზე მუხლებმოკეცილი იწვა და ეძინა,გვერდით დავუწექი და ხელი მოვხვიე,თავიდან შეკრთა მაგრამ რომ დამინახა ისევ განაგრძო ძილი. -ლიზ... -მმ.... -ნუ გეშინია,ყველაფერი კარგად იქნება,ის ბიჭი არც კი

მომავალი ბედნიერება {9 თავი}

გული საშინლად მეტკინა. რამოდენიმე წუთი გაშეშებული ვიდექი. ვტიროდი გაუჩერებლად. "ანამარია, ძალიან შეცდი, რატომ ენდე, გულთან ასე ახლოს რატომ მიუშვი". ვუჩიჩინებ თავს და ტირილ-ტირილით მივდიდივარ სახლში. კარები გავაღე და სახლში შევედი. ნენე იმწამსვე

პირველი და უკანასკნელი (1თავი)

-ვაჩე-უცებ მიბრუნდა დემეტრე და ძმაკაც შესძახა,მაგრამ პასუხი ვერ მიიღო. -ბიჭო-ახლა დამი შებრუნდა,მაგრამ ისევ იგნორი. -ვაჩეე-დემეტრემ დაუყვირა. -ვერ ხედავ მესიჯობს,არ ცალია თქვენთვის-ანამ დაიჩურჩულა და წინ შებრუნდა. -ყურსასმენები მაიმც არ მაქ გათხრილი

ჩემი ძმაკაცის შეყვარებულს შეყვარებული ავახიე ( სრულად )

ზოგადად დაწერილ მოთხრობებს შემდეგ სრული სახით აღარ ვდებ ხოლმე , მაგრამ ეს გამონაკლისია, რადგან ძალიან დიდი ინტერესი გამოიწვია. ახალი მოთხრობით აუცილებლად დაგიბრუნდებით, ოღონდ მხოლოდ მაშინ, როცა

ღმერთო ...

გუშინ სხვანაირად წვიმდა, სევდას არ მიქრობდა ზეცა,ახლა როცა კვდომის წინ ვარ, დედის დიდრონ თვალებს ვხედავ.უნდა მივატოვო ვიცი, უნდა შევერიო ღრუბლებს,ღმერთო ვუყურებ და მიკვირს, ამდენს თუ რა ძალით

ერთი ნახვით შეყვარება(3ნაწილი სრულად)

ვისკი ისე ძალიან მომეწონა რომ რამდენი დავლიე აღარც კი მახსოვს" უკვე თითქმის "შემთვრალი" ვიყავი,წამოვდექი და დამიანეს ავუკვიატე გინდა თუ არ გინდა უნდა მეცეკვო-თქო,მასაც სხვა რა გზა ჰქონდა? დამთანხმდა. ნელი და სასიამოვნო მუსიკა ჩაირთო. დამიანეს

ეს გრძნობა ხომ ომია

არეული გონებით,დაბინდული აზრებით, ზოგჯერ ლაღი ღიმილით, მოკაშკაშე თვალებით. ცხოვრებაც ხომ ომია, ათას გრძნობით აღსავსე?! ზოგჯერ ძირში ეცემი, ზოგჯერ ცაში ფარფატებ.

გულის პრანჭვები. (საცდელი)

ბოლო შვიდი ჭიქა აღარ უნდა დაგელია რა!-მუცელზე ხელმოკიდებული, სიცილისგან დაღლილი ტროტუარზე მწოლიარე გეგი სიცილით უყურებს დას , რომელიც ცდილობს ტანგო ეცეკვოს თავის მიჯნურს. -შენი გათხოვების სადღეგრძელოს ხომ არ გამოვტოვებდი გეგუშ? გეკადრება?-ძლივს

საკუთარი ბედნიერება(პირველი თავი)

გაზაფხულის მზიანი დილა იდგა,ზამთრის ძილისგან გამოსული და ახლად გაღვიძებული ბუნება საოცარი სანახავი იყო.ხეებს კვირტები გამოესხათ და ფერად-ფერადი ყვავილებით იწონებდნენ თავს,მწვანე ბალახმაც იწყო ამოსვლა,მასვე მოჰყვნენ მინდვრის ლამაზი

ჩემი ,,ტირანი " (თავი 9 )

-რას აკეთებთ? -მენდე -მეუბნება ,შემდეგ მისკენ მიზიდავს და მაგრად მიკრავს გულში -ბატონო დემეტრე .. -გაჩუმდი და ასე იყავი! -მკაცრად ,ბრძანებლური ტონით მომმართავს