დასასრულის დასაწყისი (თავი პირველი)

კარები გაიღო და ოთახში უცნობი მამაკაცი შემოვიდა, ყველას ყურადღება მისკენ იყო მიპყრობილი, ვერც აგიღწერთ როგორ უხდებოდა ეს მუქი ლურჯი კლასიკური შარვალი და თეთრი პერანგი, ოდნავ წვერით , წაბლისფერი თმა და მწვანე თვალებით, საოცარი ქარიზმა იგრძნობოდა

ის დაბრუნდა *8 თავი*

ის დაბრუნდა(8 თავი) დილით კაკუნის ხმა მაღვიძებს,ავდექი ნიკას და დემეს გადავხედე,ისევ ძინავთ.გავაღე კარები დააა (თაკო)-თინა ბებო?? (თინა)-ჰო რაია ბებია არ გაგიხარდა ჩემი ნახვა? (თაკო)-როგორ არა ბეე შემოდიი (თინა)-მე ნაწყენი ვარ ბებია შენზე.

დვალიშვილი & ახვლედიანი {3}

უნივერსიტეტის ეზოში შეაყენა თუ არა მანქანა სწრაფად გავიქეცი და ლექტორსაც მოვასწარი შესვლა აუდიტორიაში. ნინი უკვე მისული იყო და ვიღაცას გაცხარებული ელაპარაკებოდა ტელეფონზე -რა ხდება?_ პირის მოძრაობით ვკითხე ტელეფონი გათიშა და მე მომიბრუნდა

კიდევ გნახავ ?

ხან ხუმრობთ ხან ჩვეულებრივად ვეტყოდი არა მეორე წუმს ვამბობდი ვნახოთ ასე გრძელდებოდა მაგრამ ერთ დღესაც დამშვიდობებისას მას აღარ უკითხავს კიდევ თუ ვნახავდი და ძლიერად ჩავეხუტე მივხვდი რომ ეს ბოლო ნახვა იყო მის შემდეგ აღარ მინახავს

სიყვარულის ძალა (თავი 1)

ცხოვრება იმაზე ბევრად მწარეა ვიდრე ჩვენ წარმოგვიდგენია. მუდამ ია-ვარდით მოფენილი არ იქნება ჩვენი გზა, ცისარტყელის ფერებში ვერ ვიცხოვრებთ მუდამ. თავიდანვე უნდა იყო შეჩვეული ამ ფაქტს, რომ შემდეგ არ გაგიჭირდეს. არ მოგწონს? ცხოვრება ასეთია, რაც არ

პირდაპირი რეისი ლოს-ანჯელესიდან II

-იცოდე ახლა აღარ იყვირო, ბოლოჯერ გენდობი თუ გამიმტყუნებ დილამდე ასე მეყოლები დაჭერილი. სთორმიმ ამჯერა აღარ იკივლა, ახლა სახეში თხლიშა. -კინაღამ გავიგუდე, იდიოტო. -ისიც კარგია რომ არ კივი. -რა ჯანდაბა გინდა? ან ვინ ხარ? -ვერ მიცანი? მეწყინა. -დილით

არაფერი,უბრალოდ ყველაფერი (24 თავი)

-არა!არა გთხოვ...არა!-მერის ყვირილმა გამაღვიძა,თვალები დახუჭული ჰქონდა,მაგრამ სახეზე ტკივილი ეწერა,ფართხალებდა და ცრემლები სცვიოდა. -მერი...მერი,გაიღვიძე...-ალექს!-უეცრად თვალები

ორი მატყუარა IV

-უკეთესია ბობოქარ ქალთან ცხოვრება ვიდრე მოსაწყენთან. მართალია პირველის დახრჩობის სურვილი ხშირად უჩნდებათ, სამაგიეროდ არ ეყრებიან და მათი გრძნობები არ ნელდება. -ბებო მგონი საკმარისია..

იქ სადაც 14

ახლა თვალებს ძლივს ვახელ, სიცივეს ვგრძნობ, თითქოს ისევ ტყეში ვარ, თვალწინ მიდგება ნაწყვეტ-ნაწყვეტ სახლის ფაქტები და გული ადგილს ვეღარ პოულობს, ხეების შემაძრწუნებელი შრიალი ცოტაც და გულს საბოლოოდ შემიღონებს, თითებით ფოთლებს ვგრძნობ, ახლა უკვე

საყვარელი ვენები. II ნაწილი. XIV დღე. დილა.

დილის სიჩუმეში სიგარეტს მოვუკიდე და დღიური გადავშალე. ფანჯრიდან გრილი ნიავი იჭრება და ბაყაყების ყიყინი ჩიტების ჟრურტულს ერწყმის. თამამად შემიძლია განვაცხადო რომ სოფელი ჩემი სტიქიაა.