ის დაბრუნდა *7 თავი*

ის დაბრუნდა(7 თავი) (თაკო)-როგორ ხარ დე?გუშინ ძალიან ცუდათ იყავი. (დემეტრე)-აქლა კალგად. (თაკო)-ჰოო დე დღეს ვიღაც უნდა გაგაცნო. (დემეტრე)-ვიიინ (ნიკა)-ვინ და მე. გამარჯობა პატარა კაცუნა მე ნიკა ვარ.შენ რა გქვია. (დემე)-მე დემტლე ვალ (ნიკა)-კარგი

ნეტა ახლა სად ხარ

გეძებ ყველგან ხილულად თუ უხილავად ვიცი სად ხარ...ვერ მოვდივარ... მეშინია შენი კოცნა და ალერსი მეშინია თვალებზე რომ შემოგხედავ იქ ხომ ჩემი ტკივილია...ცრემლებად რომ დაგდენია როგორ გითხრა, რომ მიყვარხარ და უშენოდ აღარ შემიძლია... ახლა ერთი ჩამახუტა,

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 5)

ყველა ემზადებოდა ქორწილისთვის, მარტო ოჯახი კი არა ყველა მთელი თბილისი ელოდებოდა ზე-წყვილის დაკავშირებას. მეგობრები ნათესავები, მამები ყველა თავქუდმოგლეჯილი დარბოდა აქეთ-იქით ქორწილამდე მხოლოდ და მხოლოდ ერთი დღე იყო დარჩენილი.

ჩემი დემონი (6თავი)

ორი დღე დარჩა ჩემთან ლილე, ამ დღეებში განსაკუთრებით ბედნიერი ვიყავი, ბავშვი პოზიტივს მმატებდა და ზოგადად ყველა პატარა ასეა, მათ ჯერ არ იციან ცუდი რას ნიშნავს, მათთვის ცხოვრება უდარდელია და მხოლოდ იმაზე წუხდებიან როცა ვერ წყვეტენ რომელი თოჯინით

Après nous le déluge à venir - ჩვენს შემდეგ თუნდაც წარღვნა მოსულა.

ალბათ ბევრჯერ წაგიკითხავთ სიყვარულის აღწერა. პეპლები დაფრინავენ მუცელში, მსუბუქდები და ა.შ. ვერ ვიტყვი რომ არასწრორია ან მსუბუქადაა ნათქვამი. ყველა ადამიანი ინდივიდულურია და შესაბამისად თითოეული ჩვენგანიც ინდივიდუალურად აღიქვამს ამ გრძნობას. ჩემთვის

სამუდამოდ 8

რას აკეთებ გოგოო, გაგიჟდიი? (მე) -ხო გავგიჟდი. შიგნიდან ცეცხლი მიკიდია და წყალი როგორც ვიცი ცეცხლს აქრობს(ლიდა) -სულ გააფრინეე?(მე) -ანა, ლიდა, შვილო

ის ვინც ჩემში ალაპარაკდა (სრულად)

ცეცხლი მთელს სხეულზე უცბად მეკიდება. საკუთარი თმების დაწვის სუნს უცებვე ვგრძნობ და ვხვდები, რომ ლავაში ჩავარდნილს აღარ შემიძლია სუნთქვა. ვიწვები. წვას განვაგრძობ და ამ ფაქტს მოაქვს ძალიან ბევრი ტკივილი. ვერ ვსუნთქავ. ვერ ვტოკდები

ნიღაბი (საცდელი)

ნელი ნაბიჯებით მიიწევდა, წვიმისაგან გაჟღენთილ ქუჩებში. პირს შავი პირბადე უფარავდა, სველი შავი თმა გვერდებზე ჩაეწნა და მხრებზე გადმოეყარა, შუბლზე ჩამოყრილი ჩოლკა უფრო კარგად გამოკვეთდა მის ცისფერ თვალებს. კურნოსა ცხვირი პირბადეში ჩაემალა. დიდი ზომის

დვალიშვილი & ახვლედიანი

დედისერთა ვარ თუმცა ეს ჩემი საუკეთესო მეგობრების წყალობით არასდროს მიგრძვნია. მამა 5 წლის რომ ვიყავი მაშინ, სიმსივნით გარდაიცვალა, ის პერიოდი დედაჩემისთვისაც და ჩემთვისაც რთული გადასატანი იყო მაგრამ როგორღაც გავუმკლავდით. ეხლა 20 წლის ვარ თუმცა თუ

ისევ გავიღვიძე

ნეტავ სიკვდილისთვის კარგი დღეა? ყოველდღე ვეკითხები ამას საკუთარ თავს.ნეტავ დღეს არის ის დღე? ხვალ? თუ როდის? ამას ყოველდღე ვეკითხები საკუთარ თავს. იმავე კითხვას ვუსვამ ჩემს თავს ახლაც, მეათე სართულის სიმაღლეზე, ვიწრო შვერილზე მდგარი. იმდენად მაღლა