May love burn everything

ისეთი სისწრაფით გარბოდა უკან მიხედვაც არ გახსენებია, იქნებ ვინმე მისდევდა. შუა გული ტყიდან როგორ აღმოჩნდა ვიწრო სამანქანე ბილიკზე ვერც კი მიხვდებოდა, რომ არა შეჯახება. მანქანა დაეჯახა და გონება დაკარგა. სწრაფად გადმოვიდა მძღოლი, რათა ენახა ცოცხალია

ფერადი სათამაშოები

ბავშვობის მოგონება რომელიც სევდიან რეალობად იქცა, როცა ვიზრდებით ჩვენი ფერადი სათამაშოები ქრებიან ჩვენს ცხოვრებაში. ნივთები წმინდა ღირებულებას იძენს, როცა ბავშვი ხარ. ისტორია არის ადამიანზე რომელმიც საკუთარი ბავშვობის მოგონებებით თამაშობს.

უცნაური მე და რამდენიმე არისტოფანე ( სრულიად)

გარეთ კი თოვდა. ალბათ სადღაც შეყვარებულები სეირნობდნენ და ლამაზ მოგონებებს აგროვებდნენ. მე კი იმაზე ვფიქრობდი, რომ ადამიანის ტვინი ამოუხსნელი ფენომენია და რატომღაც კარგი მომენტების ნაცვლად ცუდებს უფრო იმახსოვრებს. თუ ამ თეორიას დავუჯერებდით,

GAMA- ბრძოლა შიშველი ხელებით. 8

ხანდახან რომ ვუფიქრდები ადამიანისთვის სულ ცოტაც კი საკმარისია ბედნიერებისთვის. აი დღეს სულაც არ მახსოვდა რომ ჩემი დღეა თუმცა მათ არ დავიწყევიათ, ისინი არიან მთელი ჩემი ცხოვრების არსნი, ახლა კი აკაკიც ემატებოდა რომელიც ჯერ არსად ჩანდა და ცოტა არ იყოს

წარსულის კვალდაკვალ ( 1 )

- ქალის კვნესა და მამაკაცის ვერ შეკავებული ოხვრა აწყდებოდა დანესტილ, ობმოკიდებულ კედლებს და გარეთ გაჭრას ლამობდა, იქვე ხის ზურგიან სკამზე მიკიდებული სამხედრო ფორმის გულისპირზე ამაყად გაეშალა ფრთები არწივს...

მეორედ (თავი 5)

- შეიძლება გკითხო? -კიდევ ერთი ნაბიჯით მიახლოვდება. - აბა კითხვა? -გამიკვირდა კიდეც აქამდე რომ არაფერი თქვა. თითქმის ზუსტად ვიცი რაც უნდა მკითხოს, თუმცა პირველად ვცდები ასე მწარედ. - ეს რატომ დატოვე? -ჩემს ერთადერთ ცისფერ თმის ბოლოს იქცევს

ხმა არსაიდან ( სრულად )

- იჩქარე ნანე, იჩქარე, დრო ცოტა რჩება, ძალიან ცოტა, -ხმამ გონების გავლით მიაღწია გულამდე და წამით მეგონა რომ შეიძლებოდა ვეღარასოდეს ამომესუნთქა, უეცრად ჩემთვის ყველა და ყველაფერი უმნიშვნელო გახდა გარდა ამ ხმის პატრონისა...

თეთრი მტრედი II (+18)

ფარების სინათლე თვალს მჭრის, მკვეთრად ვამუხრუჭებ და გზიდან გადავდივარ, მანქანას ვერ ვიმორჩილებ, ორჯერ ტრიალდება და მერე ჩერდება. ხალხის ხმა მესმის, მერე სირენის ისევ ხალხის, ისევ სირენის, თავბრუ მეხვევა და ვითიშები, სახეზე რაღაც ცივს ვგრძნობ

ქუჩები.

ხშირად მოვმხვდარვარ ცარიელ ქუჩაში. უსიცოცხლო და უფერულია…

მიიღე ჩემი გული

საბავშვო ბაღი არასდროს მიყვარდა. თუმცა ჩემი ცხოვრების ყველაზე ადრეულ და ცხად მოგონებად სწორედ მაშინდელი ყოფა მახსოვს. სიმართლე რომ ვთქვა, არც კი ვიცი მოგონებები ნამდვილად მე მეკუთვნის თუ არა. თითქოს მაშინ დრო არ არსებობდა, თითქოს ეს მე არ ვიყავი