ჩემი ნინა! (1,2)

აბაზანიდან გამოვედი და სწრაფად მოვწესრიგდი,დღეს ჩემი პირველი დღეა სამსახურში და არ მინდა დავაგვიანო,თანაც ეს სამუშაო ძალიან მჭირდება. სწრაფად მოვწესრიგდი და სამსახურში წავედი,ჩემი სმენა უკვე სულმოუთქმენლად მელოდა,სუპერმარკეტის კარები რომ შევაღე და

15 აპრილიც მოვა... )

მთვარე დარდისგან ჩამოდნა, ცაში ღრუბლები ტირიან, მე ამ წასვლასაც დაგაცდი, მე ბევრი არ მიტირია.

გაბედე და იყავი ბედნიერი (I)

სირბილისაგან გულაჩქარებული,გათოშილი,აკანკალებული,დაუცველი ხელებით აბრახუნებს გაყინულ ხის კარზე,როგორაც შესწევს ძალა,თუმცა სუსტი და უძლური აღნაგობა ხელს არ უწყობს,რომ შინაგანად მაინც იყოს ძლიერი.მის სხეულში შეჭრილი შიში თვალებს უღრღნის და შიგნიდან

იცხოვრე წესების გარეშე . ნაწილი 5

ათრთოლებულ სხეულზე ცივი ოფლი მასხამს,დემეტრეს მხურვალე სხეული ჩემსას ერთვის და ერთიანად მადნობს. ხელებს ლოგინის ყავისფერ ხავერდოვან გადასაფარებელს ვუჭერ მთელი ძალით,ნერწყვს გაჭირვებით ვყლაპავ და ვაანალიზებ რომ გონებაშ

ცხელი სურნელი (დასასრული)

-დამცინით? მართლა გაჩერდა -ამ სახლში ჭკვიანი ხალხ ვცხოვრობთ ჩემო ტაისა , ვიცით ვინ არის უფროსი -და ვის ემორჩილება უფროსი მესხი -მაინც ვის -ვისი სურნელიც აქვს, ცხელი სურნელი

Dirty reailiton (3)

-დააგვიანე.- მივუახლოვდი თუ არა, გავიგე მისი ბოხი ხმა. ერთ ადგილას ვიყავი გაშეშებული და ვერ ვინძრეოდი. ჰარი ჩემკენ წამოვიდა და მომიახლოვდა. თვალებს ჩემს სხეულზე ატარებდა და ახლა ნამდვილად დავრწმუნდი იმაში, რომ ეს კაბა არ უნდა ჩამეცვა.

გოგონა მზის ჩრდილში (თავი პირველი, მეორე)

- ქალბატონო მარიეტა,- მიმართა ერთმა ქალბატონმა რომელიც ხელში ვერ აჩერებდა პატარა ჩანთას და ნერვიულად ათამაშებდა,- ამდენ ხანს სად არიან? ხომ არ გადაიფიქრა პატარძალმა?-თვითონვე ჩაეცინა თავის ხუმრობაზე. მამიდა მარიეტას უკვე ეტყობოდა ნერვიულობა.

1999 #პარიზი

არასდროს უმოქმედია ისე სწრაფად, როგორც ეს მაშინ მოახერხა. გონზე მოსული, ტელეფონს დასწვდა და პირველივე რეისით თბილისისკენ აიღო გეზი. მირბოდა პარიზის ქუჩებში და სულ არ აქცევდა ყურადღებას ლამაზ შენობებსა და ქუჩებს. მირბოდა და არ აქცევდა ყურადღებას

უარყოფილები

დაივიწყე რაც იყო. იცხოვრე აწმყოთი და შექმენი უკეთესი მომავალი!გული როცა თრთოდა კარგის მოლოდინში,ის რაღაცას გრძნობდა ამ მტანჯველ ლოდინში, სულის ჰარმონია დღეს რაღაცას თმობდა,რადგან სამომავლოდ

პაემანის დღიურები: ლოდინი, წუწუნი და ფეისბუქის მეგობრების სახე

ექვსი ნომერი ჩემკენ მოდიოდა, მოდიოდა რა, სამ ნაბიჯში ჩემთან გაჩნდა. ხბოს მზერით ავხედე. მე მას მხოლოდ მხრებამდე ვწვდებოდი. - რა? - მხოლოდ ეს ვკითხე და გული ყელში მომაწვა. - არაფერი, - მიპასუხა ღიმილით. გაკოცებ ახლა და სახლში რომ ახვალ, დაგირეკავ,