ჭირვეულის მორჯულება (სრულად)

სანამ გავაგრძელებდე მანამდე მოკლედ ჩემ შესახებაც გეტყვით ერთ-ორ სიტყვას. ალექსანდრა ნიჟარაძე, 24 წლის. მყავს მამა ნოდარი და ტყუპისცალი ძმა იოანე. მე და იო პატარები ვიყავით, როცა დედა გარდაიცვალა. მას შემდეგ მამა

ჩემნაირი (თავი 4)

-ცეცხლს ეთამაშები-ვეუბნები ხელს კისერზე ვხვევ ახლოს ვიზიდავ და ვისაკუთრებ ასე მონატრებულ ბაგეებს, ახლა მე მონატრებული ვთქვი? მომიტევეთ. ისიც მყვება კოცნაში -სიამოვნებით დავიწვებოდი-ამბობს და ხელებს წელზე მხვევს მერე კი ჰაერში მიტაცებს ფეხებს

ნენე(7)

-ჩაწიე მეთქი იარაღი, ბოლოჯერ გაფრთხილებ-ოთახში საზარელი ხმა გაისმა, შემდეგ კი საშინელმა სიჩუმემ დაისადგურა. ჩემს სიცოცხლეში პირველად გავიგე იარაღის გასროლის ხმა და გული მიგრძნობდა, რომ ჩემი არჩევანის გამო ეს ბოლო არ იქნებოდა

უსასრულო გალაქტიკები (3)

-მიყვარს, ამოხეთქა ვულკანის ლავასავით, სათქმელი პირზე შემაშრა, გაოგნებამ მოიცვა ჩემი სხეული -რა? ჰა? - შეყვარებული ვარ, ოღონდ არავის უთხრათ

აკაციები (სულ)

იმ დღეს მართა უნივერსიტეტიდან სახლში ბრუნდებოდა, უჩვეულოდ სევდიან განწყობაზე იყო. რატომ იყო ეს მუდამ მხიარული და პირმომცინარი გოგონა ცუდ ხასიათზე? იმიტომ რომ, ვისაც თავისი გული მიამიტად აჩუქა, იმან უღალატა სწორედ. თანაც ისე ბანალურად, როგორც ზოგადად

ვინ ხარ?! (სრულად)

ვინ იყო და საიდან გაჩნდა იმ პატარ ლიტერატურულ ჯგუფში, იმ უცნაურ, შინაურულ სივრცეში, არავინ იცოდა. არც სურათი ედო, არც რაიმე ხელჩასაჭიდი ინფორმაცია, რაც მიახვედრებდა ადამიანს თუ ვინ იყო სინამდვილეში. რამდენჯერმე ჰკითხეს კიდევაც, მაგრამ როგორღაც

ნენე(6)

-ჩემი მოტაცება ეგეთი ადვილი არაა, შენ 3 კილო ხარ და არ გამიჭირდა-დამცინავად გამიღიმა-წადი სახლში, გვიანია უკვე-მანქანისკენ წავიდა. -არ წავალ. ან სახლში წამომყვები, ან ... -ან?-გაეცინა, მანქანის კარზე ხელი ჩამოდო და გამომწვევად შემომხედა

ნენე(5)

-ადამიანი, რომელსაც გამბედაობა არ ყოფნის რომ პირდაპირ მითხრას რატომ არ უნდა ჩემთან ერთად ყოფნა და იგონებს ათასგვარ მიზეზს ლაჩრულად, ჩემს გვერდით არ წარმომიდგენია. კარგად იყავი, ელა-ელა დამიძახა ნენეს ნაცვლად. ჩემი სახელი ჩემს ყველაზე დიდ კოშმარად

ჩემნაირი (თავი 3)

წარსული თავისი ბინძური ხელებით ჩემკენ მოდის და დღითითღე უფრო ძლიერად მექაჩება თავისკენ. ვცადე ამ ხელებისგან თავის დაღწევა, გავექეცი ამ ხელებს კიდევაც, მაგრამ მათი კვალი სხეულზე მაინც მატყვია, ვერ ვიშორებ.

მრუდე ბილიკები ( თავი 4)

ლდოვან მწვერვალებს ქარი გამეტებით აზრიალებდა. ყველა მთაზე მაღლად ატყორცნილი მთის წვერი საოცარი სანახავი იყო კოკისპირულ წვიმაშიც კი. ვიწრო ხეობებით ჩამოკვეთილ ციცაბო კლდეებს ნელა-ნელა შეჰპარვოდათ ნისლი ფენებად. თითქოს ცას ერთიანად დაეხურა თეთრი