უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (სრულად)

გოგონა იყო ეზოში...შავი გრძელი თმით, თაფისფერი თვალლებით თვალები რომლებიდანაც დიდი სითბო მოდიოდა... სულ რაღაც 9 წლის იყო მაგრამ ბედმა არ დაინდო...გოგონა რომელსაც ყველა უყვარდა და და გოგონა რომელიც ყველას უყვარდა. ლაღი იყო მისი მხიარულება გადამდებიც

უიმედოობა...

ხშირად ვფიქრობ,როგორი იქნება ჩვენი შემდეგი შეხვედრები.წარმოვიდგენ,როგორ გიბრწყინავს თვალები როცა დამინახავ,გაბედავ,მოხვალ და მეტყვი,რომ უჩემოდ არ შეგიძლია,ჩამეხუტები და აღარ გამიშვებ.სულ შენზე ვფიქრობ,სულ შენი სახელი ტრიალებს თავში.მაინტერესებს,

სიყვარული ნათელ ფერებში (გიორგი ყელბერაშვილი)

ადამიანებს ნუ ენდობი! არა იმიტომ, რომ მათზე უკეთესი ხარ... არამედ იმიტომ, რომ საკუთარ თავსაც არ ენდობი და არც არასდროს დაივიწყო, რომ შენ თავადაც ადამიანი ხარ. ნურც სხვისი ცოდვები გაგაკვირვებს, რადგან მასში არაფერია სასწაულის რათა გიკვირდეს. არც

არანორმალური (7)

-შენ უკვე დამეხმარე სანდრო! – ჩავილაპარაკე და წამოდგომისას დავარდნილ დანას ფეხით დავუწყე ,,ჩალიჩი’’. მალე მიზანსაც მივაღწიე და თოკი გავიხსენი. ჩუმად გავიხედე მეორე ოთახში. თითქმის ყველაფერი ისე იყო, როგორც იმ ოთახში სადაც მე ვიყავი დაბმული, უბრალოდ

WE ALL LIVE IN A LITTLE YELLOW SUBMARINE

,,უაზრობაა სიტყვების ძიება იქ, სადაც ვეძებთ ადამიანებს, რომლებიც აღარაფერს ამბობენ. და მაინც კარგია, როცა იპოვი სიტყვებს, რომლებსაც რაღაცის თქმა შეუძლიათ იქ, სადაც ადამიანებს უკვე აღარაფრის თქმა აღარ ძალუძთ’’… ბოლოს დასასრულს, ან იქნებ დასასრულის

სოხუმსკი (15 თავი)

ერთი თვე ისე გავიდა დიანას მათე არ უნახავს. თამაშების გამო საქართველოში არ იმყოფებოდა, ასე, რომ ვთქვათ ზბორებზე ბრძანდებოდა და ივნისის დასაწყისში გეგმავდა ჩამოსვლას. დიანა ხან დედამისთან რჩებოდა, ხანაც გოგასთან. უნიშიც დადიოდა, მერე საღამოობით

შეუმჩნეველი ცრემლი.თავი 2

-მოეშვი,შენი უყურადღებობით ის დამცირებულად იგრძნობს თავს.იცი რატომ გაშტერდება?შენი ამოუცნობი თვალების ფერის ტყვე გახდა.ქალი სიმარტოვისთვის არ გაჩენილა,დარინა მას მეწყვილე ჭირდება.რას ვიზამთ,მამაკაცია და მოეწონა

ცამდე და ცის იქით ღმერთამდე (6თავი)

გავიღვიძე თუცა ძალიან დაღლილი ვიყავი და ისევ დაძინება ვარჩიე.მალე გამახსენდა,რომ დღეს სახლში უნდა წავიდე.უცებ ვჭყიტე თვალები და წამოვჯექი.ოთახში არავინ იყიო,მხლოდ მე მვიყავი და გამზადდებული სამოსი რომელიც უნდა ჩამეცვა

განგსტერების სამოთხე (21)

მოგვიანებით იმავე დღეს.ოთახიდან გავედი და გიორგი ვერ დავინახე.–გიორგი აქ ხარ? –აბაზანაში ვარ 2 წუთში გამოვალ...გიორგი აბაზანიდან წელზემოთ შიშველი გამოვიდა და თავი გააქნია თმის გასაშრობად.–რახდება ელენე?

მაინც რატომ

ვბრაზობ მაგრამ, არ მითხრა,რომ ჩემთვის ქუხს, თუ ხმაურობს გადაეცით,ვიძინებ! ნუ დასეტყვავს ქალაქს მაინც თუ კი წუხს. მაგ წუხილით დედამიწას მიმძიმებს.