დასავლური გრძნობები შუა აღმოსავლეთში VI

-რეზა,ძმაო,არ დაგვივიწყო.აუცილებლად ჩამოდი მაროკოში.შენი ნახვა გაგვიხარდა.უფრო გაგვიხარდებოდა ცოტა ხნით რომ დარჩენილიყავი - ემშვიდობებოდა საიდი -მეც მინდოდა დარჩენა,მაგრამ ხომ იცი რამდენი საქმე მაქვს - უთხრა რეზამ

დაუწერელი ფიქრები

დაუწერელი ფიქრები მე არ მანებებს თავს, ყოველ წამს ვფიქრობ, თუ რისი ძალა მაქვს რას ველი მე, ჩემი სიცოცხლის ჟამს რას გამიმზადებს მე, ჩემი ცხოვრების გზა

პირველი და უკანასკმნელი (6 თავი)

დილით როდესაც გაღვიძა ტელეფონს ხელი დაავლო რათა დრო ენახა,თუმცა მისი ყურადღება წერილმა მიიქცია.ვაჩესგან იყო.ესიამოვნა მისი ეს საქციელი და სითბო მოჰგვარა.ტელეფონ გამორთო და იქვე გადაო , საწოლიდან წამოდგა ,მოემზადა და სამზარეულოში გაძვრა.ყავა დაადგა

(არა)ნორმალურად (არა)ჩეულებრივი II

ძალიან მაბნევდა ანდრეი.მისი სიმპატიურობა,საუბრის სტილი,მანერები და უცებ ჩემთან ისე ახლოს არის ხოლმე რომ მინდა ჩავეხუტო,უბრალოდ ჩავეხუტო და გულზე თავი დავადო,ესეც საკმარისი იქნება ასე მგონია.. არავის გაგჩენიათ მსგავსი გრძნობა?

ყველას წინააღმდეგ (თავი 15)

ტაძარში მართლაც სიმშვიდე დაგვხვდა, ლუკა ლოცულობდა და ხელი არ შევუშალე, გარეთ დავდექი მოაჯირთან და თბილისს გადავხედე. მალე მომიახლოვდა. ლაპარაკი უმძიმდა და ხმას არცერთი არ ვიღებდით. მომეხვია და ვეღარ მოვითმინე.

სულ მარტო

მაგრამმ...... ეს დაცინვა და დამცირებაა შეიძლება იმადამმიანს უკვე გადახდა ვინც დასცინის . ბევრს დაუცინიაა მისთვის და შეურაწყოფაც მიუყენებიაა ის კი ამ ჯავრსს სხვაზე იყრისს. რატომ ? იმიტომ რომ როცაა ის ასე ცუდად შეურაცწყოფილადდ და

შენამდე. სიკვდილი.

ეს არის სიზმარი, რეალური სიზმარი რეალური ოცნება.ჰო, ეს ის თვალებია რომელშიც ერთ დღეს ჩავიხედე და მის მორევში დღემდე ვიხრჩობი. მინდა გამოვცურო და ამოვისუნთქო, მინდა აქ იყო და შენს საყვარელ ადამიანებს ცხოვრება ისევ გაულამაზო და გაუხალისო. მინდა, რომ

სოხუმსკი (4 თავი)

მე თუ მკითხავ ერთი ჭირვეული ბიჭი ხარ, რომელსაც მამის დათმობა უჭირს იმ ქალისთვის ვისაც უყვარს. ჩემს სულში ჩახედვით გაბრაზებულმა ვაჯახე.  -ხო ეგეც არის. ეგოისტობის მწვერვალზე ვარ. გაეცინა. -რა თქმა უნდა არ მინდა

ჩემი მაგუ... (სრულად)

იმ დღეს ვერაფრით მოვშორდი მის საწოლს და პირდაპირ მდგარ მაგიდას მივუჯექი. ვმეცადინეობ, მაგრამ გულს ვერაფერს ვუდებ... ჩუმად ვაპარებ თვალს საწოლისკენ, თითქოს შეხედვისაც მეშინია, მეშინია ჩემი მზერითაც კი რამე არ დავუშავო, არ

ნუღარ ყვირი დაწყნარდი

ჩუუ რა... ნუღარ ყვირი დაწყნარდი, გრძნობა გულის ფეთქვას აყვება, სევდის ყველა ფურცელს დავწვავდი, ისევ შენი ჩრდილი დამყვება.ფიქრი მერამდენედ ავრიე, სიტყვებს რითმებისთვის ვალაგებ...